Tłumaczenia na You Tube

Jakiś czas temu odkryłam taki niby bug YouTubowy, który polega na tym, że AI jest w stanie przy wielu filmikach umieszczać polskie napisy. Przy części filmików można, owszem, po wyborze automatycznego tłumaczenia wybrać z listy polski, ale przy części lista jest skąpa lub jej zupełnie nie ma, wtedy można spróbować posłużyć się moją metodą. Jest ona taka: wchodzimy na polski film i wybieramy "polski (wygenerowany automatycznie)", po czym, nic nie zmieniając przechodzimy na filmik na przykład anglojęzyczny. Powinny pojawić się generowane w czasie rzeczywistym napisy polskie. Działa też częściowo z językiem niemieckim... Innych nie testowałam jeszcze. Warunek jest taki, że trzeba być zalogowanym. 
Poniżej dla nieposiadających konta na YT albo chcących potrenować ustawienie napisów, wklejam tłumaczenie jednego z moich ulubionych przemówień w Oxford Union (przemawia Ann Widdecombe). 

„Oto jestem… dokładnie w tym miejscu, gdzie zaczynałam… 50 lat temu. I wiecie, jaki był temat mojej pierwszej mowy? Cenzura. Braki w wolności, jak powiedziałby Juncker…
Dzisiejszy wieczór jest kluczowy. To nie jest zwykła debata czwartkowa w Oxford Union. Wspaniałe chwile z przeszłości, kiedy to, co działo się tutaj, odbijało się echem na całym świecie – na przykład gdy to zgromadzenie zdecydowało, że nie będzie walczyć za króla i ojczyznę, co przyniosło ogromny kredyt pewnemu paskudnemu reżimowi.
Dziś wieczorem kluczowe jest, by to zgromadzenie – bastion wolności, znana historyczna instytucja, która zawsze była oddana wolności słowa – nie poszło w przeciwnym kierunku i nie opowiedziało się za cenzurą. To, nad czym dziś debatujemy, ma ogromne znaczenie.
Mówię o tym z całym przekonaniem. Dorastałam tuż po wojnie, w trakcie której ludzie stracili synów, mężów, ojców w walce z nazistami… Tracili kończyny i musieli żyć z niepełnosprawnością. Stracili domy – wszystko przez ohydny reżim, jakim był narodowy socjalizm. A mimo to Oswald Mosley i Colin Jordan oraz inni tacy „uroczy” ludzie mogli zgodnie z prawem organizować swoje wiece w tym kraju.
Pomyślcie tylko – jak bardzo to raniło i obrażało ludzi, którzy złożyli tak wielką ofiarę... Ale oddanie wolności słowa i przekonanie, że walczyliśmy sześć lat o wolność, prowadziło nas do wniosku, że lepiej utrzymać wolność słowa niż niebycia obrażanym.
Kilka lat później, kiedy byłam tu w Oxfordzie, byliśmy w samym środku zimnej wojny. Trudno to dziś pamiętać, 30 lat po upadku muru berlińskiego, ale wtedy wzdłuż granic Układu Warszawskiego Związek Radziecki miał rozmieszczoną broń skierowaną prosto na nas. A mimo to można było kandydować do parlamentu jako komunista. Może i nikt cię nie wybrał, ale kandydować mogłeś. Mogłeś sprzedawać „Morning Star” na rogu ulicy. Mogłeś otwarcie zapisać się do partii komunistycznej.
Wiem, że to obrażało i raniło wiele osób, może nawet przerażało. Ale wierzyliśmy, że wolność słowa jest ważniejsza.
Tylko dwa typy ludzi sprzeciwiają się wolności słowa – na dwóch końcach spektrum: „płatki śniegu” i totalitaryści.
Nie ma nic złego w byciu „płatkiem śniegu” – możesz być jak najbardziej wrażliwy, o ile nie narzucasz tego innym. Na przykład ja jestem obrażana, raniona, upokarzana przynajmniej 30 razy dziennie. Trudno. Życie. Takie są koszty życia w społeczeństwie. Jeśli naprawdę nie możesz tego znieść – zostań pustelnikiem!
Z drugiej strony są totalitaryści. I właśnie dlatego Hitler odniósł sukces – bo nie pozwalał na żadną wolność słowa. W Związku Radzieckim, jeśli sprzeciwiłeś się choremu reżimowi, mogłeś skończyć w więzieniu – albo gorzej.
Totalitaryści odbierają ci prawo do sprzeciwu wobec „państwowej ortodoksji”. A dziś pod „państwową ortodoksję” można podstawić „społeczną ortodoksję” – tę z mediów społecznościowych, Twittera i innych platform, gdzie decyduje się, co jest, a co nie jest dopuszczalne.
Chciałabym stanąć tutaj i spierać się z kimś, kto zaprzecza Holokaustowi – chciałbym móc z nim polemizować i obnażyć jego kłamstwa. Ale jeśli mówimy: „Nie, nie możemy go wysłuchać, jego poglądy są zbyt obraźliwe”, to co się wtedy dzieje? Taki pogląd zostaje zepchnięty do podziemia, gdzie często może się rozwijać w ciszy. Ludzie szepczą: „Wiesz, może coś w tym jest, ale nie wolno o tym mówić...”. A powinniśmy mówić. I przez mówienie – możemy to zniszczyć.
Pamiętajcie też: dzisiejsza herezja może być jutrzejszym credo. Jak dobrze, że Wilberforce, Pankhurst, Martin Luther King i inni nie zostali uciszeni, mimo że obrażali ówczesne społeczeństwo.
Ostatnio zapytano mnie, czy sprzeciwiłbym się dzieleniu sceny z osobą, która popierała IRA… Straciłam przyjaciela w zamachu w Brighton. Sama uniknęłam go o mniej niż 20 minut. Spytałam ją: „Czy naprawdę chciałaś nas wszystkich zabić?” A ona odpowiedziała: „Nie chciałam tego zrobić sama”. Nie mam nic przeciwko dzieleniu z nią sceny – bo mogę z nią polemizować i pokazać, co w jej myśleniu jest złe.
Bez względu na to, jak bardzo się z kimś nie zgadzamy – musimy bronić jego prawa do wypowiedzi. To nie jest banał. To fundament wolności. Nie osiąga się zwycięstwa, uciszając przeciwnika – tylko go pokonując.
Jeśli dziś zgodzimy się, że ktoś inny może decydować o tym, co można powiedzieć w Oxford Union – jutro ktoś inny może zdecydować, że to, co ty mówisz, też nie jest dopuszczalne.
Wolność słowa jest dla wszystkich – nie tylko dla wybranych.