FELICJA finis

*
- Sie porobiło… Ile to lat diabli wzięli, trudno już zliczyć..! – wyrzekała mysz wchodząc coraz głębiej w budzące się do życia łąki; tym swoim wyrzekaniem skutecznie zagłuszając  tupot  pędzącego za nią niewiadomego, które tu wreszcie ją dopadło:     
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
- Cicho. Cicho bądź ogoniasta istoto – pisnęło nagle przy prawej przedniej łapie Felicji, która tak się tym zdziwiła, że przerwała swój monolog żalów za dawno przetrawioną (zmarnowaną! /Felicja/) przeszłością.      
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
- Chę? – spytała tylko.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
 - Wycisz się - łagodnie powiedziało dziwadło.
- Stupido? – prychnęła mysz.
- Wycisz się myszo. Wycisz – powtórzyła niedookreślona przybłęda.
- A cicho mi wreszcie! Bo mnie zaraz szlag trafi od tych uspokojeń! – nie wytrzymała Felicja.
 
/- Tylko patrzcie – rozdarła się nagle gdzieś w górze sroka – Sztuczna inteligencja uciekła chomikowi i obrabia myszę!
Tu ptak się nieprzyjemnie roześmiał i odleciał rozgłaszać dalej swoje odkrycie./
 
- To niby ty jesteś? – zdumiała się Felicja.
- Ja – pisnęło coś z dumą – Jam jest śtucna inteligencja.
- Śtucna? – zdziwiła się mysz.
- A tak – przytaknęło cudo.
- Czyli, że niby co?
- Czyli, że dopiero teraz zobaczysz co się porobi. Będziesz miała na co narzekać …
- Się pożyje, się zobaczy…Ale… dlaczego "śtuczna", co? – zastanawiała się mysz - Może jednak zwyczajnie - sztuczna?
- Może – zgodziło się bez oporu dziwactwo - Jezdem jeszcze ciut niedopracowana. Siem rodzę wiesz?
- Zgroza, czego oni teraz z tym językiem nie wyrabiają! – jęknęła Felicja.
- Oni? – spytało niewiadome.
- No ci tam… Twoi.
- A, moi... Oni eksperymentują nie tylko z językiem, bo oni są geniusze!
- Słyszałam o tym. Eu – geniusze gonią za króliczkiem, z językami na brodach… – zgodziła się mysz.
- Co?
- Idiom rybionku. Z mysiego na twoje nie da się przełożyć.
- No to dawaj- idziemy.
- My? Owa?!
- A tak – stwierdziło niewiadome, rozpoczynając tym oświadczeniem nową gehennę Felicji.

 ( Zauważmy tu, że tylko w baśniach zwycięża głupiec o wielkim sercu, zaś w rzeczywistości  zwyciężają inteligentni cwaniacy o kamiennych sercach i dlatego romantycznym głupcom (szczególnie tym malutkim) pozostają jedynie baśnie; takie jak ta łąka. Chyba, że zostało się miłosiernie obdarowanym perłą, którą odnalazła nasza Felicja, wtedy nic już nie ma większego znaczenia, nawet  Al… )
*
- Tiurli-tirdi-tji … - nad Felicją rozdzwonił się radośnie skowronek. – Taa, a jakże…Tiurlili … Samotny szary żagiel nad słoneczną zielenią niziutkich traw, ot co - sapnęła z goryczą mysz – Chociaż, właściwie…Tiurlili… Pewnie, że tiurlili. Jeszcze jak tiurlili! – stwierdziła po zastanowieniu; przystanęła, uniosła głowę i zaskoczona nagłą myślą pisnęła w niedowierzaniu : - Dziękuję! - po czym odetchnęła pełną piersią, roześmiała się i poszła raźno przed siebie.
 
 ***
 
 
 Dwie dziurki w nosie
i skończyło się.
 „Choć to bajka nieprawdziwa-
sens ukryty w bajce bywa”
 
/ Felicja & Brzechwa /