Próba nawiązania kontaktu z ziemską cywilizacją

Michael Moran – Austalijczyk; pisarz, pianista i podróżnik, członek Królewskiego Towarzystwa Geograficznego. Mieszka… w Warszawie – jak do tego doszło?

W 1968 mało brakowało, by został zmuszony do wzięcia udziału
w wojnie w Wietnamie – rząd australijski prowadził bowiem specyficzny nabór „chętnych” – specjalnie skonstruowana na tę okoliczność maszyna losująca w tzw. „loterii urodzinowej” typowała roczniki, zobligowane do zaciągnięcia się.

Niedługo po tym drastycznym doświadczeniu, Moran postanawia
ruszyć do Europy, by odwiedzić swojego wuja Eddiego – emerytowanego pianistę. Zostaje już na Starym Kontynencie; pracuje jako nauczyciel w Londynie, uczy się grać na pianinie i często spotyka z mieszkającym wówczas we Francji wujem. Wuj pod koniec życia wymusza na nim obietnicę podróży do Polski i odwiedzenia wszystkich miejsc związanych z Fryderykiem Chopinem; twierdzi, że będzie to miało przełożenie na styl gry młodego muzyka. Prosi także, by po śmierci jego prochy rozsypać w Żelazowej Woli. Ponieważ Moran dużo podróżuje i pisze (m.in. Za Morzem Koralowym) dotrzymanie danego wujowi słowa trochę mu zajmuje  – na Okęciu pojawia się dopiero w 1992 roku…

W 2008 roku wychodzi spod jego pióra książka o Polsce, którą The Spectator nazwie trzygwiazdkową ucztą. Jako motta do niej Moran używa frazy, wygłoszonej w 1793 roku w brytyjskim parlamencie przez Edmunda Burke’a. Przemówienie tyczy się znikającej właśnie wtedy z map świata Polski… Przemawia osoba nieprzypadkowa; Burke ma szerokie rozeznanie w zagadnieniach tyczących historii
Polski. Swój odczyt rozpoczyna od słów: „W odniesieniu do nas, Polska
faktycznie mogłaby być uważana za kraj na Księżycu”… Zanim jednak zareagujecie oburzeniem, spieszę donieść, że przemówienie kończy się takim podsumowaniem: „Żaden mądry ani uczciwy człowiek nie może aprobować tego podziału ani nie może na niego patrzeć bez przewidywania wielkich nieszczęść, jakie przyniesie on wszystkim krajom w przyszłości”…

Konkluzja ta każe więc widzieć w księżycowej metaforze raczej
ironiczny przytyk do krótkowzroczności polityków niż zdystansowanie się i umycie
rąk od ówczesnych wydarzeń… Dwa wieku później po tę frazę sięgnie Moran, czyniąc ją tytułem swojej książki: „A country in the moon. Travels in Search of the Heart of Poland”.

A jeśli już jesteśmy przy kosmicznych skalach… Film z Jodie Foster i Matthew McConaughey pt. Kontakt dostarcza, obok pięknej fabuły także i dwóch istotnych wskazówek – jedna zdeponowana jest w rozczarowaniu, którego widz doznaje, gdy widzi, że sylwetka kroczącego brzegiem plaży w Pensacola obcego przybiera ostatecznie tylko postać ojca… Drugą jest zdziwienie… „Oni żyją…” -
powiada Ellie – trochę do rejestratora, trochę do samej siebie zobaczywszy na jednej z planet, na którą zabrał ją na chwilę system czasoprzestrzennych korytarzy, miasto…
Wiedziała, że obcy istnieją – sygnał ich przecież wcześniej  rozpoznała, odczytała, według instrukcji od nich zbudowana została kapsuła… Wszystko to trwało lata… Ale wiedzieć, to nie to samo, co zobaczyć na własne oczy, doświadczyć…

Wracając do kieszonkowej wersji Paderewskiego - jak wuja Edwarda nazywał Moran; opowiadał on siostrzeńcowi także i o koncertach, które dawał w Szwajcarii internowanym podczas II Wojny Światowej żołnierzom - wspominał, że gdy grał Chopina widział często polskich oficerów chowających głowy
we wstrząsane płaczem ramiona…

Jestem dziewczyną z księżyca…

Pozwól mi jednak żywić nadzieję, że wyżej napisanymi słowami skróciłam
dystans…

https://youtu.be/rZbMBv0MDQk?t...