O możliwym do uzyskania stopniu satysfakcji z odpowiedzi

Wydawnicza ta perełka pojawiła się na rynku w 1998 roku; zadając na jakiś czas kłam niepochlebnemu sądowi co poniektórych (a raczej Co Poniektórych) na temat wynaturzonej (no – bywa) roli gazet (pełnieniu funkcji „straszliwej prasy umysłów, ugniatającej codziennie miliony ich na wygodną dla danej fikcji partyjnej, bezmyślną marmeladę”). Kolorowe to pisemko literalnie wyrywaliśmy sobie z bratem z rąk, czytając na wyścigi, by potem zaśmiewać się do rozpuku z trafności zawartej tam optyki czy spostrzeżeń. Po dziś dzień strzegę w swej pamięci nabytych wówczas wiadomości – są to wiadomości lekkie – bzdety niemalże, ale nadają się doskonale, by przytoczyć je podczas spotkania ze znajomymi i rozchmurzyć ich, zatroskane sytuacją wszelką, oblicza. I tak, na przykład, z działu, który nazywał się bodajże: „liczby i ludzie” czy „fakty i liczby” - wiem, że średnia liczba pająków, które człowiek zjada przez sen podczas swojego żywota to 2 (słownie: dwa);  (czyli, przyznacie -  o całe dwa za dużo…). Na tamte czasy datuje się także początek mojej wiedzy o naturze wielkich węży, które, podobnie jak inne dzikie zwierzęta nie kumają nic z dostojności naszego gatunku i nie pogardzą w ramach zaspokojenia głodu nawet szczenięciem ludzkim… Informację o tym zawierał umieszczony w owej gazecie ówczesny prekursor mema, tj. pod zdjęciem zabitej, rozkrojonej wzdłuż anakondy, z uwidocznionym w jej wnętrzu chłopcem (m.in. w 1972 udokumentowano jeden z przypadków takiego zjedzenia), widniał taki oto komentarz: „Anakonda – w odróżnieniu od Fiata 126p pomieści ciebie, twoją rodzinę i bagaż”.
W którymś z numerów miesięcznika pojawił się również pozorowany wywiad z Albertem Einsteinem - skomponowany z pytań spreparowanych w taki sposób, by wypowiedzi Einsteina wpasowały się w dialog, jako barwna i adekwatna odpowiedź na pytania redaktora. Wśród sentencji, znalazły się także, słynne słowa o piecu i dziewczynie, obrazujące względność czasu (którą to względność potem w przykładzie specyficznie polskim, w jednym ze swoich opowiadań przedstawił Hłasko - zamiast pięknej dziewczyny był mężczyzna z pewnym defektem, a wpływ defektu na percepcję odczucia upływu czasu był odwrotny do impaktu piękna dziewczyny). W każdym razie, urzeczona słowami Einsteina zawartymi w wywiadzie oraz jego postacią wypisałam sobie na kartce A1 wszystkie złote myśli, znajdujące się w artykule i zawiesiłam nad łóżkiem. A mówiąc: „nad” – wiem, co mówię, gdyż pokój miałam w skosach, a jeden z nich przebiegał nad moją głową prezentując jej, co właścicielka wcześniej do prezentowania umieściła.
Kolorowym czasopismem, na wyjawienie tytułu którego właśnie przyszedł czas, było: Czasopismo Każdego Mężczyzny (o wdzięcznym, męskim skrócie: CKM), a wśród cytatów witających mnie rano i żegnających wieczorem był i ten: „Życie nie jest warte przeżycia, gdy tak naprawdę kieruje nim strach przed karą i nadzieja na nagrodę po śmierci”.
Bardzo długo słowa te były dla mnie niezrozumiałą abstrakcją, ale ponieważ wypowiedział je ktoś wielki (dla wielu), lub tylko sprytny (dla niektórych), założyłam, że kiedyś odkryję sens w nich złożony… Ufałam, że wystarczy mieć je w pamięci i raz na jakiś czas badać, czy wypełniają się efektami trawienia życiowego doświadczenia, czyli treścią.
Osoby mniej odporne na patos i górnolotność proszone są następny akapit pominąć, bądź wziąć teraz głębszy wdech, bowiem sprawa otrze się o Pana Jezusa i będzie trochę zalatywało podszczypywaniem duszy, ale obiecuję – skondensować wszystko maksymalnie, wzorując się na znanych skądinąd mistrzach lakonicznej wypowiedzi.
Lawirowanie pomiędzy marginesami określonymi przez przykazania, zmyślne uniki, mające na celu niezaciąganie winy, podatność na zbyt proste, bo uciekające się do magicznej wiary w moc pieniądza, jako środka służącego wykupieniu się, zabiegi – są, owszem jakimś stylem życia chrześcijańskiego i tak - być może stylem stale praktykowanym, a nawet utrwalonym (utrwalanym?!)… Ciągle jeszcze do końca przebić się nie może nauka naszego Pana, wyrażona potem przez św. Augustyna w budzących respekt słowach: „Kochaj i rób, co chcesz!”… Wspomnianym respektem, w negatywnym tego słowa znaczeniu, reaguje nasza natura na nieszczęsną odpowiedzialność płynącą z wolności i dlatego nadal taki nieodparty urok posiada chodzenie po sznurku rytualizmu.
Niespełna 100 lat temu powstała w naszym pięknym kraju pewna powieść. Autor przedstawił w niej kadr na świat znajdujący się w uniwersalnym momencie dziejów – w przededniu rewolucji, w chwili najwyższego napięcia; w momencie, gdy wszystko wskazuje na to, że nadejście dies irae, to sprawa przesądzona. Powieść zawiera wzmiankę o tym, że przyszłość rysuje się na tyle apokaliptycznie, iż w akcie ekspiacji papież zdejmuje buty i zstępuje z Watykanu, by odtąd boso pielgrzymować po ulicach miast, ale… jak pisze autor – na podobne świadectwa jest już za późno.
Jaki jest stopień nieporadności w tej niepraktykowanej dotąd za często przez kościół wdrożonej postawie? Nie wiem. Tendencja jednak, w mojej ocenie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II w takich deklaracjach, jak: ekumenizm i dialog i trwa dalej, będąc często kością niezgody wewnątrz struktur kościoła… Czy na to mozolne, połączone z ociąganiem się, schodzenie z piedestału jest już za późno? Nie wiem… Czy podobny akt nie będzie poczytany za oznakę słabości? Nie wiem… Co bardziej zmienia perspektywę – wojna czy miłość? Nie wiem.
Nie wiem…
Przywołując słowa pisarza: „nie wiedzieć czegoś jest w naszych czasach - wszechwiedzy i introspekcji o wiele trudniejsze niż wiedzieć” - a ja nie lubię chodzić na łatwiznę…