Wariacje covidowe

Chciałam się zaszczepić trzecią dawką -  słuchałem, chcąc nie chcąc, starszej pani przy okienku rejestracji w przychodni w Świdniku – po drugiej dawce, od lipca boli mnie lewa ręka. Przez telefon powiedziano mi, że mogę być szczepiona w prawą.
Jest 17 stycznia 2022. Sam uczestniczę w tej paranoi. Jej końca nie widać. Dzisiaj dowiedziałem się, że nie otrzymam potrzebnego mi certyfikatu ozdrowieńca, choć 11 dni przebywałem w tymczasowym szpitalu w Lublinie. Znalazłem się tam w charakterze chorego i to na covid, tak przynajmniej twierdzili lekarze. Być może umieścił mnie tam SYSTEM, który następnie według wymyślnego algorytmu, przemaglował mnie na kilka sposobów i w końcu zaliczył mnie do zbioru głupków.
Nie miałem zamiaru się szczepić. Instynkt, rozum i moje zasady etyczne tak mi to podpowiadały. Przeżyłem przed rokiem chorowanie rodziny „na covid 19” i śmierć  z tego powodu bliskiej mi osoby, zaraza nie wyrządziła mojemu organizmowi żadnej szkody. Przez ostatnie lata dopisywała mi forma, śmigałem po górach.
Pewne układy natury społecznej, skłoniły mnie jednak do wzięcia szczepionki. Nie mogłem niszczyć spokoju ludzi mieszkających w tym samym domu. Uważali, że jako osoba niezaszczepiona zagrażam im  i przede wszystkim życiu ich dziecka. Sami zdecydowali się na szczepienie półtorarocznej, długo oczekiwanej pociechy. A niech tam mają! Postanowiłem pójść na rękę życzliwym mi, przestraszonym ludziom.
Nachalność szczepionkowej propagandy mierziła mnie od pierwszej chwili. Na stronie PAP-u hasło szczepionka od ponad roku wyprzedza wszystkie inne wiadomości. Kto przeżył komunę, ten wie, że taka wzmożona agitacja po prostu cuchnie jakimś szwindlem. Skwapliwość  cechująca kwalifikowanie mnie do szczepienia przez lekarkę też była mi podejrzana. Czy ona miała na względzie tylko moje dobro, czy brała udział w jakimś pionierskim czynie? Formalnie nie powinienem mieć pretensji do nikogo, bo zgodę na zabieg podpisałem świadomie, mimo nowych powodów do oporu – spokój rodziców tego dziecka był dla mnie najważniejszy. Te nowe zastrzeżenia zrodziły się na podstawie przeciwwskazań, które zostały wymienione w ankiecie przedszczepiennej. Rano tego znamiennego dnia szczepienia, czyli 2 grudnia 2021, zdarzyło mi się pokasływać, co nie miało miejsca wcześniej – to raz. Jestem mocno uczulony na jad pszczół – to dwa. Powiedziałem o tym lekarce. Osłuchała mnie i niczego złego w klatce piersiowej nie znalazła. Stwierdzenie, iż po użądleniu pszczoły choruję przez dwa, trzy dni skontrowała pytaniem, czy straciłem przy tym przytomność. No nie – szczęka mi opadła wobec takiego bezwzględnego kursu medyka.
Szczepionkę firmy Pfizer otrzymałem około godziny 15. Dwie godziny potem moją prawą stopę przeszył ostry ból, od kostki do kostki. Zaczęło się -pomyślałem – tak mniej więcej mój organizm reaguje na pszczeli jad. Przykrości, które przyjąłem jako dobrodziejstwo wynikające z faktu penetracji mojego ciała przez wstrzykniętą mi substancję, trwały prawie tydzień. Głównie dawał mi się we znaki ból z tyłu głowy, połączony z bólem szyi w tej okolicy. Gorsze miało nadejść. Sześć dni później przyszła chwila takiej słabości, że musiałem się położyć . Kaszlałem już na całego i walczyłem  z tym „przeziębieniem” przy użyciu ogólnodostępnych leków. Kompletnie straciłem apetyt a nawet potrzebę picia. W piątek zacząłem mierzyć saturację płuc. Średnia to 93, ale czasami spadała do 90. Leżałem coraz słabszy. W niedzielę pojechałem do przychodni na dyżur świąteczny. Lekarz skierował mnie na izbę przyjęć do szpitala. Zrobiono mi tam test na covida, który dał wynik pozytywny. Kartką dostarczono mnie do tymczasowego szpitala covidowego w Lublinie.
Szpital, przebywanie w nim, to oddzielna kategoria życia. Zabrane tam doświadczenia opiszę w innym miejscu.
Pomijam dalszy ciąg swoich perypetii zdrowotnych. Zajmę się SYSTEMEM. Paranoja covidowa powinna się dać we znaki każdemu. Ale niektórzy nawet tę sytuację wyraźnie lubią. Jednym przynosi korzyść materialną, innym pozwala nie przykładać się do pracy, a  jest jeszcze pokaźna w społeczeństwie grupa, dla której chorowanie i strach o własne zdrowie nadaje  sens życiu, więc zaraza, na której jest skupiona uwaga świata, jest wodą na ich młyn.  
Za szpitala covidowego wypisano mnie 23 grudnia. Po kilku dniach lepszego samopoczucia w domu przyszła nadprogramowa niemoc, z której jakoś się wykaraskałem. Normalne życie miałem zacząć od zmiany lekarza rodzinnego. W poprzedniej przychodni nie sposób było się do niego dodzwonić. Kiedy bliżej południa się to udawało, można się było spodziewać jednej odpowiedzi: - Na dziś numerków już nie ma. Proszę dzwonić jutro – a rejestrowano tu tylko na dzień bieżący. Kiedy się jest względnie zdrowym, takie traktowanie da się jeszcze przetrawić. Gdy zaatakuję cię choroba, stwierdzasz wtedy, że nie masz lekarza, że brakuje ci elementarnej opieki, za konsultacją może ci w najlepszym przypadku posłużyć telefon pogotowia. Tak właśnie było ze mną.
W trakcie przepisywania się do nowej przychodni, dowiedziałem się, że jestem na kwarantannie. Jaki diabeł - ja na kwarantannie? Trzydziestodniowej? Pogrożono mi policją i mandatami, podobno niemałymi. Zacząłem wydzwaniać w poszukiwaniu prawdy. Pani z powiatowego Sanepidu potwierdziła, że „z automatu” nałożono na mnie trzydzieści dni kwarantanny  i może ją skrócić lekarz rodzinny. Tydzień bez mała trwały próby oswobodzenia mnie z niesłusznie nałożonego aresztu. Lekarz rodzinny, mimo najlepszych chęci, nie zdołał tego dokonać. W końcu na linii ogólnokrajowego Sanepidu dowiedziałem się, że zdjąć kwarantannę może tylko ten, kto ją nałożył. W tym wypadku był to Szpital Tymczasowy w Lublinie, do którego uprzednio już dzwoniłem. Tym razem mocniejszy o sanepidowski wykład prawny, nie miałem zamiaru ustąpić. Bez słowa przepraszam skrócono mi wyrok SYSTEMU o pięć dni.
Jeszcze w szpitalu zacząłem pytać o certyfikat ozdrowieńca. Lekarze tam byli różni, ale o tym wypisującym mnie ze szpitala nie dawało się powiedzieć, żeby był komunikatywny. Drążyłem wytrwale temat niemożności określenia mnie jako osobę, która przebyła chorobę covidową. Papiery miałem niby w porządku, ale odpowiedniego dyplomu nie dawało się wygenerować. Jedni zwalali winę na drugich. Spotykałem na tej drodze i nieżyczliwych, ale większość starała się rozwiązać mój problem. Przychodnia, izba przyjęć, sanepid powiatowy najpierw przez telefony, potem już w bezpośredniej rozmowie usiłowali dojść,  na czy polega przyczyna przegrywania z SYSTEMEM.
Wreszcie poniechałem objazdów ze swoimi dokumentami i ponownie zadzwoniłem na ogólnopolską infolinię Sanepidu.  Pani wyjaśniała mi grzecznie a stanowczo, że na żaden certyfikat nie mogę liczyć, a to dlatego, że oba testy, jakie mi zrobiono, były antygenowymi, a nie typu PCR. Zostałem załatwiony na cacy - SYSTEM zaoszczędził na testach, wybierając dla mnie te tańsze i jednocześnie przyśpieszył terminy moich kolejnych szczepień. Było to zaoszczędzenie na chorym marnego grosza, w porównaniu z niepojętym marnotrawstwem w całym tym przemyśle covidowym.  Widać takie są wytyczne - ktoś to łebsko, po bandycku poukładał.
 Słowo SYSTEM stale pojawiało się w ustach moich związanych z medycyną rozmówców, jest to ktoś lub coś, kto nimi i mną rządzi.