Tresura

„Szanowni kibice, na stadionie znajduje się dużo dzieci i młodzieży, nie psujcie im pięknego widowiska – prosimy o doping bez wulgaryzmów. Szanowni kibice, na stadionie znajduje się dużo dzieci i młodzieży, nie psujcie im pięknego widowiska - prosimy o doping bez wulgaryzmów.”
Treść apelu cokolwiek zapewne zmieniam, ale sens jak najbardziej zachowuję. W trakcie meczu brzmiał wielokrotnie. Były to dwa identyczne, nagrane zdania, powtórzone  po sobie bez pauzy między nimi, jak początkowo sądziłem, przez nieudolność montażu. Kobiecy, wysoki głos brzmiał nieco metalicznie i sztucznie i zdecydowanie mnie drażnił. Ton troski o  dzieci rozwiewał częściowo moje podejrzenia, iż pochodzi on z konwertera. Znałem nauczycielki, stworzone z krwi i kości, o podobnym tembrze głosu i ustawicznej w nim oficjalności.
Moje miejsce na stadionie pozwalało mi słyszeć kibiców tylko jednej drużyny. Ten nagrany komunikat słyszałem aż za dobrze. Bardzo głośny, z biegiem czasu chyba coraz głośniejszy.
„Szanowni kibice, na stadionie znajduje się dużo dzieci i młodzieży, nie psujcie im pięknego widowiska – prosimy o doping bez wulgaryzmów. Szanowni kibice, na stadionie znajduje się dużo dzieci i młodzieży, nie psujcie im pięknego widowiska - prosimy o doping bez wulgaryzmów.”
Moje uszy są przyzwyczajone do różnych odgłosów  - tego nie zaakceptują nigdy. Nie wietrzyłem tu złych intencji, ale gdy ten głos natarł na mnie po raz siódmy i dziesiąty, sam byłem gotów zacząć kląć.  Bractwo pozwalało sobie coraz więcej, a ten głos pozwalał na ich zagłuszanie. Leciał raz za razem. Ktoś naciskał guzik a to waliło w publikę. Dowolnie głośno. Czułem się ofiarą namiastki broni sonicznej. Może nie zawsze dobrze jest poznać coś nowego, ale niech tam, horyzont mojej wiedzy i wyobraźni został cokolwiek dzięki temu poszerzony.
Bluzganie na stadionach piłki nożnej traktuję jako swego rodzaju folklor. Coś tam się czasem we mnie burzyło, ale zdawałem sobie sprawę, że tego się nie da wyeliminować. Walkę czy próby współpracy spikera stadionowego z tłumem, zwłaszcza gdy widać, że mamy do czynienia z profesjonalistą, zaliczam do kultury. Świetnym przykładem pozostaje Wojciech Hadaj z Warszawy. Ale dla takich miejsca już nie ma. Technika wkroczyła w nasze życie na kształt „sportów” wideo. Policjant psycholog i guziczek, jak w meczu pucharowym w Lublinie.
Na lubelskim stadionie nieodparcie kojarzyło mi się to z użyciem dźwięku przez Sowietów w czasie bitwy o Stalingrad. Niemiecki żołnierz wspominał o szczególnym udręczeniu, a przecież różnych innych tam nie brakowało, polegającym na nadawaniu przez przeciwnika monotonnego komunikatu:
- Stalingrad Massengrab.
W słowie Stalingrad akcent padał na ostatnią sylabę.
Czy doczekałem się swoistej, nam wszystkim wspólnej klęski? Ponad folklor, zwyczaj, kulturę wyrosła ordynarna tresura. Przez lata była praktykowana w różnych miejsca, przede wszystkim w szkole. Szło z nią jakoś wytrzymać, dzięki enklawom wolności, chociażby na stadionach. Teraz tresura covidowa sprawia, że stosowanie metod terroru wobec społeczeństw staje się wszechobecne.
Wychodziłem już ze stadionu, gdy słyszałem jak kibice Legii „dziękowali” swoim graczom za słabą grę.  Dezaprobata była wyrażona przez skandowanie tradycyjnego: „Legia grać, kur.a mać!”. Szczęściem ten od przyciskania guzika skończył już pracę.,