Uciekajcie Sikorska bo was Hrycio zarżnie

Mama Helena zaraz na początku napadu rezunów na nasza kolonię Ułanówka, ukryła się w maku w naszym ogrodzie, razem z nią były moje dwie rodzone siostry oraz malutki jeszcze brat Tadeusz. Po chwili zobaczyła znajomego Ukraińca, jeszcze z Izowa nad Bugiem, obecnie również zamieszkałego w Ułanówce, właśnie Kulisza. Szedł drogą przez naszą kolonię i prowadził ze sobą Polaków: starego Kobylarza, jego żonę oraz ich wnuczka Bolesława lat ok 7. Słyszałam jak Kulisz mówił do Kobylarzy tak: „Chodźcie, chodźcie! Zobaczymy, co tam u was się dzieje. Kto tam do was przyjechał?”. Bardzo chciałam ich w tym momencie ostrzec, aby nie szli do swojego domu i już miałam krzyknąć do nich z ukrycia: „Nie idźcie do swojego domu, bo was tam wybiją!”, ale niestety przestraszyłam się Ukraińca Kulisza, który był z nimi.
Oni tymczasem oddalili się i podchodzili powoli pod górę, gdzie stał ich dom, wtedy naprzeciw nich wyszło dwóch innych Ukraińców, uzbrojonych w karabiny i od razu gromko krzyknęli: „Ruki wierch!”. Gdy natychmiast zastosowali się do rozkazu i podnieśli ręce, powiedzieli do Kulisza: „Ty puskaj!” i już razem poprowadzili biednych Kobylarzy, dalej w stronę ich domu, ale już pod bronią. Gdy tylko zeszli z głównego traktu na drogę prowadzącą do ich domu, Kulisz zdradziecko rzucił się na starego Kobylarza i począł gwałtownie wykręcać, a nawet łamać mu ręce. Potem zaczął też łamać mu nogi, gdy Kobylarz usiłował się wyrwać oprawcom, drugi Ukrainiec o nazwisku Taszak, sąsiad Kobylarza, uderzył go mocno siekierą w głowę rozcinając ją niemal na pół. Jedna połowa głowy wraz z mózgiem, padła od razu na drogę, z drugą konający Kobylarz lat ok. 75, zdołał jeszcze przebiec 14 rzędów kartofli zanim upadł na ziemię.
Moja mama tak to sobie wszystko wyobraziła bowiem na własne oczy widziała ich wszystkich z ukrycia do momentu, kiedy weszli na górę i za nią zniknęli. Miała zresztą do tego podstawy, opowiadała bowiem dalej tak: „Jak tylko zniknęli mi z oczu za górką, już niedaleko domu Kobylarzy, zaraz usłyszałam głos starego Kobylarza: ‘Kulisz ja ci nic nie jestem winien!’, a po chwili krzyknął głośno ‘Rany Boga!’ W tym momencie usłyszałam głuche uderzenie siekierą.”. Z tego co opowiadała moja mama zrozumiałem, że ona i moje rodzeństwo znajdowali się ukryci około 250 m od miejsca zbrodni. Pragnę podkreślić, że także ja słyszałem wyraźnie wołanie pana Kobylarza: „Rany Boga!”, a potem jakby odgłos głuchego uderzenia siekiery, potem zapanowała głucha cisza. W tym momencie w swoim sercu, domyślałem się ktoś właśnie został zamordowany, nie mogłem jednak być naocznym świadkiem tych wydarzeń, gdyż byłem już w tym momencie w lesie wraz z moim bratem Staszkiem, około 400 m od miejsca zbrodni.
Po 10 minutach usłyszałem jeszcze od strony domu Kobylarzy jeden strzał, a potem dwa kolejne. Gdy mama to wszystko opowiedziała, po chwili do naszego domu przyszli: Kobylarz Stanisław, Tadeusz oraz Kazimierz i razem wybraliśmy się do ich domu, aby zobaczyć co się stało z ich rodzicami. Gdy przyszliśmy na miejsce mózg i jedna połowa głowy wciąż leżały na drodze, a pozostała część ciała niedaleko w kartoflisku. To było wstrząsające, pod ciężarem tej tragedii osobiście liczyłem ile rzędów rosnących ziemniaków, przebiegł ten człowiek z połową głowy, było ich aż 14. Po chwili poszliśmy dalej na podwórko i tam zobaczyliśmy na trawie ciało ich matki, lat ok. 70. Leżała z rozłożonymi rękami, ledwie w samej koszulinie, znać było wyraźnie dwie rany postrzałowe na piersiach. Małego Bolesława oprawcy postrzelili gdy próbował uciekać i ciężko zranili, zdołał co prawda ukryć się jeszcze w zbożu, ale wykrwawił się do rana.
Gdy my przyszliśmy na podwórko Kobylarzy, był tam już obecny Ukrainiec Taszak, który do tego czasu zdążył już wykopać duży dół na ciała, rzucił na jego dno pierzynę i począł ściągać ciała pomordowanych. Ja i synowie zabitych rodziców stanęliśmy nad tą mogiłą i zaczęliśmy śpiewać pieśni żałobne i inne kościelne. W tym momencie z lasu odezwał się karabin maszynowy, przestraszyliśmy się i natychmiast rzuciliśmy się do ucieczki. Po chwili byliśmy już w domu, bracia Kobylarze jeszcze tego samego dnia, postanowili uciec do Włodzimierza Wołyńskiego. Jest mi wiadome, że wszyscy trzej przeżyli wojnę, niestety jeden z nich Tadeusz, zamordowany został tuż obok swojego domu, a dwaj pozostali żyją prawdopodobnie do dziś we Wrocławiu.
Na dwie godziny przed napadem na naszą kolonię, oprawcy ukraińscy wymordowali prawie całą polską rodzinę o nazwisku Adwent, która mieszkała kawałek od nas, właściwie już pod samym lasem. Bandyci napadli na ich dom w samo południe, kiedy wszyscy razem jedli właśnie obiad. Niespodziewanie i gwałtownie wdarli się do domu i obstawili całą rodzinę przy stole, następnie brali po kolei od stołu i stawiali pojedynczo pod ścianą, zabijając strzałami. Najpierw wystrzelali w ten sposób 7 sióstr, a potem ich rodziców. Po rzezi, wychodząc z domu podpalili dom i zabudowania gospodarcze. Gryzący dym płonącego domu, ocucił jedną z postrzelonych sióstr, choć była strzelana pierwsza z wszystkich, cudem przeżyła te masakrę pod ciałami pozostałych, którzy strzelani padali potem na nią. Będąc ciężko ranna, resztkami sił, wygramoliła się i uciekła do lasu, który znajdował się zaraz koło ich domu. Następnie przedostała się do Włodzimierza, a potem do Polski. Po wojnie spotkał ją w Zamościu, mój rodzony brat Bolesław Sikorski i razem długo rozmawiali. Właśnie wtedy mu to wszystko osobiście opowiedziała, a on potem powtórzył wiernie to mi. Nie wiem, co się później z nią stało, prawdopodobnie zamieszkała w Białobrzegach pod Zamościem. Do dziś nie wiem też, co się stało z całą polską rodziną Kalinowskich, także zamieszkałych do napadu w Ułanówce.
Tymczasem moja rodzina jeszcze przez dwa tygodnie, przebywała w naszym domu w Ułanówce. W dzień zwyczajnie pracowaliśmy, a nocą kryliśmy się przed wciąż możliwym napadem ze strony Ukraińców. Jednak po dwóch tygodniach przyjechał do swojego gospodarstwa na krótko Binkowski, wraz z nim przyjechali także Niemcy jednym samochodem pancernym. Powiedział wtedy bez ogródek do mojego taty: „Kum zbieraj swoją rodzinę i najpotrzebniejsze rzeczy i przyjeżdżajcie do Włodzimierza Wołyńskiego, tu nie ma co dłużej siedzieć!”. Wtedy nasz tato już dłużej nie zwlekał, założył naszą kobyłę Kasztankę do wozu, zabrał trochę najpotrzebniejszych rzeczy i pościel oraz jedna krowę i ruszyliśmy wszyscy do miasta. Jednak moja mama pobiegła jeszcze do domu Ukraińca Kulisza, aby poinformować jego żonę Fiedorę, że ukryła nasze najcenniejsze rzeczy w ogrodzie w maku. Miała nadzieję, że ci znajomi Ukraińcy znajdą to i przechowają, a ona będzie mogła to kiedyś od nich odzyskać.
W tym samym czasie, gdy kobiety rozmawiały ze sobą, nadszedł mąż Fiedory Kulisz i zapytał się żony wobec mojej mamy: „Gdzie kosa?”. Ta zaraz odpowiedziała: „W kłunii (stodole).”, a on wyraźnie się spiesząc pobiegł w tamtą stronę. W tym momencie jego żona zmiarkowała się w jego zamiarach i przerażona krzyknęła: „Uciekajcie Sikorska, bo was Hrycio zarżnie!”. Moja mama tak się przestraszyła, że zamiast rzucić się do ucieczki znieruchomiała, wtedy przytomna Fiedora siłą pchnęła ją z jej podwórka. Mama wybiegła z podwórka i uciekała co sił, zaraz za nią na drogę wyskoczył z kosą w ręku Ukrainiec Hrycio Kulisz.
My tymczasem o tym co się działo, nie mieliśmy żadnego pojęcia, jechaliśmy już wozem do miasta, a obok niego szedł nasz tato Marcin z siekierą w ręku. Mamę zobaczyliśmy ponownie dopiero, jak już nas dogoniła, dopiero wtedy opowiedziała nam co się stało i jak ją Kulisz, jeszcze kawałek drogi przez wieś gonił. W końcu jednak zrezygnował, chyba także dlatego, że zobaczył naszego tatę idącego obok wozu z siekierą.
Podczas naszej drogi był jeszcze jeden niebezpieczny moment, gdy ktoś zaczął strzelać z RKM-u, gdzieś od strony Chmielowa. Poza tym nie było innych niespodzianek i tego samego dnia, szczęśliwie dojechaliśmy do rogatek miasta. Tu zatrzymali nas Niemcy i sprawdzali nasze dokumenty, pamiętam jak strażnik zapytał: „Tam bandit?”, nasz tata potwierdził, że uciekamy przed bandytami ukraińskimi. Wtedy Niemiec ze zrozumieniem pokiwał głową mówiąc: „Jo, jo!” i machnął, na znak że możemy jechać dalej. Na pierwszą noc zatrzymaliśmy się u Binkowskich, ale już drugiego dnia znaleźliśmy sobie mieszkanie przy ulicy Garncarskiej i tam mieszkaliśmy około trzech miesięcy. We wrześniu 1943 r. przenieśliśmy się z Włodzimierza Wołyńskiego do Uściługa i zamieszkaliśmy w budynkach po pałacowych. Tu mieszkaliśmy do końca grudnia 1943 r., a potem przedostaliśmy się na drugą stronę rzeki Bug i zamieszkaliśmy w Strzyżowie, aż do jesieni 1944 r. [fragment wspomnień Mariana Sikorskiego z kolonii Ułanówka na Wołyniu, wysłuchał, spisał i opracował S. T. Roch]
 

Forum jest miejscem wymiany opinii użytkowników, myśli, informacji, komentarzy, nawiązywania kontaktów i rodzenia się inicjatyw. Dlatego eliminowane będą wszelkie wpisy wielokrotne, zawierające wulgarne słowa i wyrażenia, groźby karalne, obrzucanie się obelgami, obrażanie forumowiczów, członków redakcji i innych osób. Bezwzględnie będziemy zwalczali trollowanie, wszczynanie awantur i prowokowanie. Jeśli czyjaś opinia nie została dopuszczona, to znaczy, że zaliczona została do jednej z wymienionych kategorii. Jednocześnie podkreślamy, iż rozumiemy, że nasze środowisko chce mieć miejsce odreagowywania wielu lat poniżania i ciągłej nagonki na nas przez obóz "miłości", ale nie upoważnia to do stosowania wulgarnego języka. Dopuszczalna jest natomiast nawet najostrzejsza krytyka, ale bez wycieczek osobistych.

Komentarze

Obrazek użytkownika Teutonick

27-04-2021 [11:37] - Teutonick | Link:

"Tymczasem moja rodzina jeszcze przez dwa tygodnie, przebywała w naszym domu w Ułanówce. W dzień zwyczajnie pracowaliśmy, a nocą kryliśmy się przed wciąż możliwym napadem ze strony Ukraińców."
Cenne świadectwa, robi Pan dobrą robotę. Jednak czytając choćby powyższy fragment zastanawiać musi jak można było w ten sposób funkcjonować narażając nie tylko siebie, ale przede wszystkim najdroższe sercu osoby, nie będąc zarazem po zęby uzbrojonym, nie organizując się wespół w zespół wraz z okolicznymi rodakami, niejako biernie czekając na rzeź, którą tak wiele choćby przytoczonych powyżej zdarzeń musiało zapowiadać... Dają do myślenia również relacje z nocnych obserwacji okolicznych łun unoszących się nad resztkami palonych domostw... Zdając sobie sprawę z tego jak trudny to był czas, nie może się pomieścić w bani jak można było nad tym wszystkim przechodzić do porządku dziennego, niejako samemu kładąc głowę pod topór, skazując przy tym na podobny los własnych najbliższych... Fakt, że nie każdy rodzi się wojownikiem, ale w obliczu podobnej groźby chyba w każdym człowieku musi odezwać się instynkt samozachowawczy, nakazujący jedno z dwóch jedynie możliwych rozwiązań... No chyba, że mentalność ówczesnych ludzi czepiała się rozpaczliwie frazy pt. "może na nas nie trafi", za co niejeden musiał zapłacić najwyższą cenę. Co powinno nam w dzisiejszych dziwnych czasach również dać wiele do myślenia...

Obrazek użytkownika Slawomir Tomasz Roch

27-04-2021 [12:25] - Slawomir Tomasz Roch | Link:

Znakomity komentarz. Dzięki Teutonick. Poruszyłeś bowiem wiele niezwykle ważnych problemów, które legły u podstawy Rzezi Wołyńskiej. Otóż poza wszystkimi powodami strony ukraińskiej, jak: zemsta, nienawiść do Lachów, konieczność pozbycia się cużyńców z ukraińskiej ziemi (nazizm), chciwość (tu kura tam prosiaczek), brak wykształcenia (masy czerni chłopskiej), opojstwo bimbrem (siekiernicy byli niemal zawsze pijani), zakłamanie itp. Mamy niestety też wiele i po swojej stronie, przede wszystkim najbardziej zaważyły: egoizm (innych zabili bo byli winni występków, nam nic nie zrobią, bo my dobre ludzie i niewinne), naiwność polskich rodzin (niemal ślepe zaufanie do Ukraińców), bierność (aby tylko przetrwać ten trudny czas), rozpacz (z powodu utraty owoców pracy całego życia a nawet całych pokoleń), to naprawdę nie takie proste wziąć ot tak i pójść w siną dal, zostawiając wszystko, tu niestety też pokutowała zapewne u wielu i chciwość (ale to niech sam Pan już osądza), głupota (mówili sobie często: wszystko minie, ucichnie i znów będzie pokój miedzy nami), niestety nie da się wykluczyć, iż u wielu także tchórzostwo (i to niech sam Pan już osądzi) itp. Ale chyba najgorsza była chora religijność, pozbawiona rozumu, wyprana z racji rozumowych, a bo my chrześcijany, my braty od pokoleń, to tu nic strasznego nie może się wydarzyć..... . Niestety wydarzyło się i to najbardziej piekielne ludobójstwo! Pozdrawiam b. serdecznie STRoch

Obrazek użytkownika Teutonick

27-04-2021 [13:00] - Teutonick | Link:

Jestem w stanie zrozumieć, że ktoś mając na uwadze zgromadzony przez pokolenia dobytek nie chciał tak po prostu zostawiać tego wszystkiego na żer i zatracenie biorąc nogi za pas, a nawet zwlekał z ewakuacją swoich najbliższych. Ale w takim wypadku należało przyjąć drugi model postępowania z pierwotnego, podyktowanego instynktem dylematu "uciekaj albo walcz" i przede wszystkim zbroić się po zęby, organizować posterunki, nie pozwolić się zaskoczyć... W paru miejscach taka samoobrona się udała, lecz co wybrzmiewa w tym wszystkim jako najgorsze - najczęściej dzięki wsparciu tego czy innego spośród okupantów bo nasz rodzimy ruch oporu częstokroć wolał mnożyć przeszkody, w swej działalności przede wszystkim stosując się do londyńskich wytycznych (jakże krótkowzrocznych żeby nie użyć mocniejszych słów, skoro nasza partyzantka w owym czasie wolała skupiać się na wysadzaniu transportów jadących na wschód i szykowaniu się do Akcji "Burza", gdzie w naszym jak najlepiej rozumianym interesie było naówczas aby tych transportów dojechało do stacji docelowych jak najwięcej, że o sensowności wzmiankowanej akcji przez litość nie wspomnę) zamiast w pierwszym rzędzie chronić substancję narodową poprzez bardziej zdecydowane działania. No cóż, można powiedzieć, że nie pierwszy to raz, a i nie ostatni - choćby obserwując zapadające w czasie teraźniejszym decyzje - poświęca się na ołtarzu czyichś niekoniecznie realnych wizji, pomysłów i dążeń życie tysięcy ludzi... Choć żal zawsze pozostaje ten sam...

Obrazek użytkownika u2

27-04-2021 [14:52] - u2 | Link:

"nie będąc zarazem po zęby uzbrojonym, nie organizując się wespół w zespół wraz z okolicznymi rodakami, niejako biernie czekając na rzeź"

Dokładnie, pytałem się o to pana Rocha na naszychblogach.pl już kilka razy. Albo nie było odpowiedzi, albo były wręcz kpiny.

Ta kwestia jest poruszona w ksiązkach pani Ewy Siemaszko i pana Władysława Siemaszko, ale daleko nie wyczerpuje tematu. Podawałem odpowiednie tytuły.

Obrazek użytkownika Kazimierz Koziorowski

28-04-2021 [03:29] - Kazimierz Kozio... | Link:

chwala panu ze robi spolecznie to czego boja sie robic ci ktorzy udaja ze ludobojstwa egzotyczne tak ale rodzime to lepiej sie nie wychylac.

piszac o zbrodniarzach ukrainskich zapomina sie o ich formalnym obywatelstwie. zapewne wiekszosc z nich byla obywatelami polskimi i to wciaz mozna zweryfikowac . ciekaw jestem czy znany jest panu jakikolwiek pozew polskiej, peerelowskiej, czy ipeenowskiej prokuratury, list gonczy za zbrodniarzem deklarujacym sie jako narodowosci ukrainslkiej, zreszta mniejsza o to jakim paszportem sie legitymuje. jeszcze nie wszyscy wymarli. czesc uciekla, sporo do  kanady, i ameryki pld.

Obrazek użytkownika u2

28-04-2021 [14:45] - u2 | Link:

"piszac o zbrodniarzach ukrainskich zapomina sie o ich formalnym obywatelstwie. zapewne wiekszosc z nich byla obywatelami polskimi i to wciaz mozna zweryfikowac"

Ano, nie było wtedy ani Polski, ani Ukrainy. Zapomina się, że okupantem byli Niemcy i w świetle prawa miedzynarodowego to Niemcy są odpowiedzialni za Rzeź Wołyńska. Znamienna jest historia dowódcy SS Galizien Pawło Szandruka, którego uratował gen. Anders :

https://pl.wikipedia.org/wiki/...

Po kapitulacji zażądał spotkania w cztery oczy z gen. Władysławem Andersem, które mu umożliwiono[17]. Po osobistej interwencji Andersa u władz brytyjskich, a także wobec stanowiska Stolicy Apostolskiej[18], żołnierzy Ukraińskiej Armii Narodowej nie wydano przymusowo ZSRR (choć przymusową deportację wszystkich obywateli ZSRR przewidywały porozumienia jałtańskie), uznając ich za obywateli polskich i umożliwiono im legalną imigrację do Wielkiej Brytanii i krajów Imperium Brytyjskiego[19].

 

Obrazek użytkownika Kazimierz Koziorowski

28-04-2021 [21:23] - Kazimierz Kozio... | Link:

dla ofiar to nie ma znaczenia na terenie czyjej jurusdykcji dokonano mordu. zamordowano polskich obywateli a polska prokuratura udaje ze nie ma sprawy. niech sobiie izrael goni swoich zbrodniarzy po swiecie. niech sobie ormianie podnosza larum. mordy ww afryce, w azji - to tak, o tym warto trabic zyskujac slawe prawomyslnosci, serbow, chorwatow ciagac do trybunalow. natomiast naszych miejscowych zbrodniarzy - nie watro sie w to mieszac bo potencjalnie mozna sobie zaszkodzic albo posuc rzekomo dobre stosunki z panstwem ktore gloryfikuje tych zbrodniazry

Obrazek użytkownika Slawomir Tomasz Roch

29-04-2021 [00:17] - Slawomir Tomasz Roch | Link:

Dokładnie Panie Kazimierzu Koziorowski. To nie do pojęcia, iż właściwie wszyscy i wszędzie domagają się uprawnionej sprawiedliwości, tylko sprawa ludobójstwa na Wołyniu i Kresach jest tak spychana na marginesy urzędów, coś jednak w tym niestety jest, że procesy zwyrodnialców praktycznie nie istnieją lub nie kończą się wyrokami skazującymi. I to trwa już całe dziesięciolecia, wpierw w PRL-u, a ostatnio i w III RP Pomrocznej!
Dlatego my Kresowianie z mocą głosimy od lat publicznie i otwarcie: precz z gloryfikowaniem odrażających zbrodniarzy z OUN-UPA na współczesnej Ukrainie, precz z wynoszeniem na pomniki ludobójców takich jak: Herod, Hitler, Stalin, Bandera, Szuchewycz i wielu innych, po prostu precz z szatanem i z cywilizacją śmierci. Gloryfikowanie takich politycznych kreatur to po prostu demoniczna podłość! To także obrzydliwe zakłamywanie historii! To wreszcie działanie przeciwko polskiej Racji Stanu. Wiemy i rozumiemy, że musimy wzrastać w Bożym miłosierdziu, które zasiada na tronie sprawiedliwości. Jednakowoż pobłażnie dla grzechu, to nie miłość miłosierna, ale to poważne zaniechanie, tym bardziej ciężkie im większy jest grzech czyniącego. Pozdrawiam b. serdecznie STRoch

Obrazek użytkownika J z L

28-04-2021 [07:43] - J z L | Link:

Ukraińcy zakładali jak najszybsze wymordowanie Polaków ,od nienarodzonych po niemowlęta , dzieci , dorosłych po starców . Bez względu na wiek ,płeć czy status społeczny . Zadawanie śmierci - to było bestialskie, sadystyczne pastwienie się nad ofiarami . Nie będę wam wymieniać metod tortur doskonale przedstawił je Aleksander Korman . Nacjonaliści ukraińscy doskonale wpoili większości społeczeństwa swój program zdobycia niepodległej Ukrainy ,,gdy na ziemi ukraińskiej nie będzie ani jednego Żyda ,Polaka ,Węgra, Rumuna i innego obcego ,,Ukraina będzie "i wzywali ,,gdy przyjdzie stosowna chwila to rżnąć ,rżnąć i jeszcze raz rżnąć "-W. Filar ,,Wydarzenia wołyńskie...",s 387.Ten program UPA znalazł poparcie najwyższych duchownych .Popi i księża greckokatoliccy wykorzystywali religię i wiarę ludności do mordowania Polaków ,bez żenady wręcz zachęcali Ukraińców do wstępowania w szeregi UPA głosząc przy tym ,że w imię tworzenia wolnej Ukrainy nie jest grzechem zabicie Polaka. To oni byli duchownymi przywódcami ludobójców . Chłopi ukraińscy wzięli czynny udział w mordach Polaków przejmując tym samym ich dobytek -a byli bardzo łasi na rzeczy po pomordowanych ludziach . Rzezie były zaplanowane i zorganizowane i miały charakter masowy . Ukraińcy uzbrojeni w noże ,kosy ,siekiery ,widły tworzyły bandy , kobiety i dzieci również brały udział w mordach , podpaleniach i rabunku mienia . Często po rzezi urządzano zabawy , uczty ,manifestowano wręcz radość ,satysfakcję czy triumf . Wznoszono okrzyki na chwałę Ukrainy , radość , była wyrażana kpinami ,śmiechami ,drwinami często z wyglądu zamordowanych Polaków . Tam nie było poczucia winy (zresztą nie ma go do dziś ) ,żadnej skruchy , ludzkich odruchów - tam była zaciekłość i okrucieństwo wręcz szał narastający w trakcie popełnianych mordów
Polecam ten profil na TT
https://twitter.com/AgaNagrodzka

Obrazek użytkownika Slawomir Tomasz Roch

29-04-2021 [00:23] - Slawomir Tomasz Roch | Link:

Dziękuję J z L za bogaty w prawdziwe treści komentarz. Właściwie na ten moment nic dodać, nic ująć! Nadto powiedzieć: “Historia est magistra vitae” to niestety dla wielu za mało. Dlatego nasi przodkowie nie darmo podawali przez pokolenia to stare, mądre, ludowe porzekadło: "Mądry Polak po szkodzie", właśnie po to byśmy dwa razy nie popełniali tych samych, naiwnych błędów. Pozdrawiam b. serdecznie STRoch