Ciężar pustego łona

Kobieta doświadcza dwóch żyć – tego, którym jest, i tego, które nosi w sobie. Tego cudu – tajemnicy dawania życia - nie da się odwiesić na wieszaku, schować pod parasolką, zakrzyczeć czarnym poniedziałkiem, zalać falą wulgarnych protestów. Tego cudu można co najwyżej nie doceniać, udawać, że go nie ma. Najwyżej można próbować go wyśmiać, jako nienowoczesny sposób na samorealizację kobiety, albo sprowadzić na manowce pseudowolnościowych "prawd", iż życie zaczyna się wtedy, kiedy nam wygodnie, a nie od poczęcia.

Można też chcieć ten cud odrzucić, wytoczyć mu wojnę i zabić już w zarodku. Można, tylko co wówczas?

* * *
Kilka lat temu uczestniczyłam w szkoleniu z terapii NEST (New Experience for Survivors of Trauma - Nowe Doświadczenie dla Osób Dotkniętych Traumą). Program szkolenia dotyczył tego, w jaki sposób przepracować traumatyczne doświadczenia związane ze stratą. W tym przypadku chodziło o stratę dziecka w wyniku poronienia lub aborcji. Szkolenie adresowane było do osób, które same doświadczyły straty, miały w rodzinie kogoś bliskiego z takim doświadczeniem, chciały zająć się dalszym kształceniem w psychoterapii straty lub były zainteresowane tematem zawodowo.

Ja przede wszystkim zdecydowałam się na NEST z racji moich zainteresowań zawodowych. Coraz częściej bowiem spotykałam się z artykułami na temat syndromu postaborcyjnego oraz odległych skutków aborcji, nie tylko psychicznych, ale i somatycznych, co mnie, jako lekarza internistę, szczególnie ciekawiło. Tym bardziej że jego opisy odnajdywałam w opowieściach pacjentek, a odległe skutki, to choćby różne dolegliwości np. bólowe, jak bóle brzucha, głowy, a nawet całego ciała itd. W praktyce często wymagają one szczegółowej diagnostyki, postawienia rozpoznania i wdrożenia odpowiedniego leczenia, które jednak czasem bywa mało skuteczne. Bywa też, że mimo wielu badań, nie można ustalić somatycznej przyczyny dolegliwości, gdyż, jak się okazuje, mogą być one po prostu maską depresji, której źródła leżą w nierozwiązanych konfliktach, stracie, poczuciu winy.

Ale ciekawość zawodowa nie była jedynym powodem, dla którego zdecydowałam się wziąć udział w NEST. Drugi, bardziej osobisty powód, to ten, że w mojej rodzinie dwie bliskie mi kobiety doświadczyły w życiu straty dziecka. I nie mogły się z tym pogodzić, a ja nie potrafiłam im pomóc. Miałam nadzieję, że to szkolenie pozwoli mi lepiej je zrozumieć.

Przyznaję, szkolenie NEST, które miało także charakter psychoterapeutyczny, było dla mnie dużym przeżyciem. Usłyszałam wówczas wiele trudnych historii i widziałam, jakim ciężarem dla kobiety może być doświadczenie aborcji. Dla mnie szczególnie wstrząsające były listy do nienarodzonego dziecka, które te kobiety pisały, jako element terapii.

Ale widziałam też, że zmierzenie się z prawdą o aborcji, przeżycie do końca żałoby po stracie dziecka, czyli przede wszystkim uznanie, że to było dziecko, a nie „zlepek komórek”, i wreszcie wybaczenie – przynosi im ulgę. Dobrze też się stało, że podczas tego szkolenia-terapii każdy z nas, kto tylko chciał, mógł korzystać z opieki duszpasterskiej. Bo tylko mocą ludzką nie dalibyśmy rady przez to przejść.

* * *
Ani jako kobieta, ani jako lekarz nie mogę pogodzić się dziś z tym, że w kręgach liberalno-lewicowych aborcję uważa się za zabieg, w którym dochodzi do usunięcia przysłowiowego już, ale jakże okrutnie dehumanizującego, „zlepka komórek”. Te słowa na określenie zarodka, jednego ze stadiów wewnątrzłonowego rozwoju człowieka, nigdy nie powinny paść z ust jakiejkolwiek kobiety. A jednak padły.

Nigdy też kobiety nie powinny wykrzykiwać tych wszystkich wstrząsających haseł ani nieść transparentów z obrzydliwymi napisami. A jednak wykrzykują i niosą.

I wciąż zadaję sobie pytanie - jak to możliwe?

Dziś, chcąc jakoś się do niego odnieść, nie będę jednak czyniła socjologiczno-psychologicznych rozważań nad tym stanem rzeczy ani szukała naukowwych wyjaśnień. Nie dziś. Dziś tylko wyrażę swój sprzeciw wobec naznaczonej śmiercią antykobiecości. I wyrażę go na swój sposób - literacki, w tej oto miniprozie.

Ciężar pustego łona

- Zabiłam nienarodzone dziecko – krzyknęła ze sceny Kobieta. – Przez wypełnioną po brzegi salę, w której zgromadziły się na pierwszym swoim zjeździe Czarne Siostry Aborcjonistki, przetoczyły się gromkie brawa. Setki głów kiwało z radosną aprobatą, w oczach wielu pojawiły się łzy szczęścia, że oto kolejna kobieta znalazła drogę do wyzwolenia z opresji życia. Że kolejna dołączyła do nich, by stać się w pełni antykobietą.
- Zabiłam nienarodzone dziecko – powtórzyła Kobieta, tym razem wolniej, ale i dobitniej wymawiając poszczególne słowa, chcąc każdemu z nich nadać własną moc. – Zabiłam i nie wiem, dlaczego bijecie mi brawa – dodała, rozglądając się uważanie po sali.
Na chwilę zapanowała w niej cisza, ale potem między rzędami przemknął szmer zdziwienia: jak to - dlaczego? Głowy na widowni co rusz odwracały się jedna do drugiej, a twarze wyrażały niezrozumienie sytuacji i niepokój.
Kobieta kontynuowała:
- Nie zasłużyłam na brawa, a co najwyżej na litość. Zabiłam nienarodzone dziecko, które rosło we mnie z całą dziecięcą ufnością, że ja, jego matka, będę je chronić. A ja je zabiłam. Tego się nie da zapomnieć. – Kobieta zawiesiła głos i spojrzała prosto w oczy siostrom aborcjonistkom siedzącym w pierwszym rzędzie. Były zimne, milczące, sztywne.
Gdy z głębi sali ktoś nagle zawołał: "O co tutaj chodzi? Kto ją tu wpuścił?", Kobieta podniosła rękę w geście uciszenia i mówiła dalej:
- Dziecku trzeba  dać się narodzić. Bo choćbyśmy go nie chciały, choćbyśmy je uśmierciły, ono i tak, choć martwe, żyć będzie w nas na zawsze. Żyć będzie w nachodzących nas niespokojnych snach, przeganianych z pamięci wspomnieniach „tego dnia”, w dręczących bólach bez powodu. I nie zaznamy kojącego krzyku narodzin. I wciąż dźwigać będziemy ciężar pustego łona.
Na chwilę Kobieta zawiesiła głos, jednak znów z całą mocą dodała:
- Więc wy, martwe matki martwych dzieci, nie bijcie mi braw, lecz uderzcie się w piersi!
Tego było już za dużo, z sali zewsząd słychać było okrzyki: "Wynoś się! Zdrajczyni! Zgnij!" Mimo wrzawy, Kobieta na scenie stała nieporuszona, patrząc na wykrzywione od hałaśliwej nienawiści twarze czarnych sióstr. Ale dostrzegła w nich coś jeszcze – milczący strach.
Boicie się prawdy - pomyślała Kobieta i poczuła mocne szarpnięcie za łokieć. Poddała mu się bez oporu – powiedziała wszystko, co chciała, teraz mogą już ją wyrzucić. Ruszyła do wyjścia. Widownia skandowała: „Zdraj-czy-ni! Zdraj-czy-ni!”.
Tuż przed zejściem ze sceny Kobieta jeszcze raz spojrzała w kierunku gotującej się widowni. Uśmiechnęła się. Jedno miejsce było już puste. 

Czy jest nadzieja?

______________________________
Kochani, zapraszam Was na mój blog "Opowieści Wędrowne".
Dwa nowe teksty:
1) Refleksje czasu zniszczenia. Sens świętości
2) Zaduszki. Stąd do wieczności
Dobrej lektury.

Forum jest miejscem wymiany opinii użytkowników, myśli, informacji, komentarzy, nawiązywania kontaktów i rodzenia się inicjatyw. Dlatego eliminowane będą wszelkie wpisy wielokrotne, zawierające wulgarne słowa i wyrażenia, groźby karalne, obrzucanie się obelgami, obrażanie forumowiczów, członków redakcji i innych osób. Bezwzględnie będziemy zwalczali trollowanie, wszczynanie awantur i prowokowanie. Jeśli czyjaś opinia nie została dopuszczona, to znaczy, że zaliczona została do jednej z wymienionych kategorii. Jednocześnie podkreślamy, iż rozumiemy, że nasze środowisko chce mieć miejsce odreagowywania wielu lat poniżania i ciągłej nagonki na nas przez obóz "miłości", ale nie upoważnia to do stosowania wulgarnego języka. Dopuszczalna jest natomiast nawet najostrzejsza krytyka, ale bez wycieczek osobistych.

Komentarze

Obrazek użytkownika Pani Anna

03-11-2020 [08:00] - Pani Anna | Link:

Bardzo to oczywiście wzruszające i pewnie prawdziwe, ale TK wyroku nie opublikował, co było przewidywalne aż do bólu, więc cała awantura się już przewaliła. Pozostanie pytanie, po co to było? 

Obrazek użytkownika tricolour

03-11-2020 [09:47] - tricolour | Link:

@Autorka

Zwracam Pani uwagę, że to nie kobiety z ulicy definiują zarodek ludzki jako zlepek komórek. Ulica co do zasady niczego naukowego nie definiuje, ale chętnie korzysta ze sprzecznych określeń. Na dodatek aborcji nie dokonują fryzjerzy czy górnicy, ale - szeroko określając - branża medyczna. Skupienie się na kobietach jest zatem nadużyciem, pewnie inspirowanym ulicznymi protestami, ale Pani nie wypada pomijać roli środowiska lekarskiego w umożliwianiu aborcji.

Obrazek użytkownika RinoCeronte

03-11-2020 [10:05] - RinoCeronte | Link:

Zgoda, "przemysł aborcyjny" jest już ostatnią gałęzią gospodarki, która jest w rękach naszych i naszych przyjaciół z EU.

Obrazek użytkownika Roz Sądek

03-11-2020 [13:27] - Roz Sądek | Link:

Proponuję nie dyskutować z gościem o nicku "tricolour". Ktoś, kto nazywa ułomne dziecko pokraką nie zasługuje na romowę z cywilizowanymi ludźmi. 
To oczywiście tylko propozycja.
 

Obrazek użytkownika tricolour

03-11-2020 [18:04] - tricolour | Link:

@Roz

Takie nadmiarowe reakcje rozwiązuje się gdzieś w okolicy matury. Później w gabinecie psychologa. Nawoływanie do bojkotu nie jest formą terapii tylko wyparcia.

Na miejscu szanownego kolegi bym się zastanowił, dlaczego tak mnie rusza pokraka. Chowanie głowy w piasek skutkuje chorobą oczu i uszu.

Obrazek użytkownika sake3

03-11-2020 [10:25] - sake3 | Link:

Oglądając sceny z protestów nie bardzo wierzę w istnienie syndromu postaborcyjnego przypisywanego kobietom.Dzika radość wyrażona wrzaskami i bluzgami pokazała,że dla wielu kobiet ,,aborcja jest OK''.Tak nawet myśli pewnie mała,,kilkuletnia kobietka dumnie dźwigająca transparent z takim napisem.Tym co z taką troską pochylają sie nad traumą jaką rzekomo przeżywają kobiety otworzyły się oczy?Na proteście jakoś nie bylo widać ani traumy,ani depresji ani braku sensu życia czy koszmarów..Widać za to było bandę rozdartych mord ohydnych bab chwalących się aborcją z wyraźną dumą.Gdyby w tym gronie znalazła się choć jedna dla której aborcja nie jest wyjściem i powodem ulgi to by ją chyba rozerwały na sztuki. 

Obrazek użytkownika Władysław Ludendorf

03-11-2020 [16:30] - Władysław Ludendorf | Link:

przytoczyła pani dokładnie ten opis z końca wpisu pani doktor :D. No właśnie to te rozdarte mordy ze słowem "Wy..laj", to ten syndrom poaborcyjny.

Obrazek użytkownika kat

03-11-2020 [21:59] - kat | Link:

Witam.Poruszyła Pani bardzo ważny temat..... i to Kobiety powinny się wypowiadać w tym temacie bo to one cierpia .....nie tęczowe dziewczynki na tzw. strajku kobiet a raczej POchodzie szatana............Pozdrówka przesyłam

Obrazek użytkownika Jan1797

05-11-2020 [20:09] - Jan1797 | Link:

Przecież w protestach były Polki co o przyrzeczeniach w duchu noszonych, gdy chodziły
ubrane w łachmany, nosiły korale papieru toaletowego i oglądały ofertę wystawy mody
polskiej przez szybę, pojęcia nie mają. Pracowaliśmy tam, na zachodzie, przyglądaliśmy
się kobietom, zadbanym, elegancko ubranym. U nas tez tak będzie, będą miały wszystko
co zagwarantuje im poziom człowieka z kraju na poziomie.
Proszę pisać, niech te nasze pokrętne dyrdymały przesłoni coś prawdziwego i finezyjnego
jak zawsze. Pozdrawiam.