Pedagogika wstydu.

 
 
W gruncie rzeczy opiera się o nieznajomość rzeczy , głównie ofiar, niestety.
 
Metodą „pedagogów” jest zapędzenie ofiary w róg klatki poprzez wmówienie jej, że nie tylko nie ma ona prawa odgryzać się we własnej obronie, ale nie może nawet uwierzyć w swoją prawość.
Sfora oszczerców już dawno przecież wydała wyrok i obrona nie ma żadnego sensu; ani teraz, ani w przyszłości.
 Ofiara jest winną ad hoc i nic nie ma na swoje usprawiedliwienie, nawet jeśli udowodniłaby swoją niewinność.
Oszczercy w tzw. „żywe oczy” z bezwzględnością ( a co, jak mogą to, czemu nie mogą? )  słonia Attyli, syna Mundzuka, zarzucą jej kłamstwo, przyznając sobie jednocześnie „święte prawo” kaduka do oceny i karania sprzeciwu wobec ich  „obiektywnego werdyktu”.
 
Ofiara przegrywa bez reszty wówczas, kiedy w tę oczywistą bajdę uwierzy. Wbrew swojej rzeczywistej historii, którą zna przecież aż do bólu.
Kiedy schowa głowę w piasek pomówień i zapłacze gorzko nad swoim zabagnionym  losem.
 Kiedy zwątpi w siebie i dopuści do siebie myśl: „A może ja jednak..?”
 
Azaliż ( jak mawia pewien prowincjonalny Gall Anonim ) bowiem…  kiedy „wszyscy” mówią, że jest się wałachem, lub "członkiem z ramienia wysuniętym na czoło" - to może się nim jest, jednak?...
 
No może. – odpowie lustereczko krzywiąc się z niesmakiem.
 
Odtąd lichota stanie się pogłębioną lichotą, zaś „pedagodzy” w swym samozadowoleniu roztyją się niepomiernie.
 
A wszystkim to , tradycyjnie już - na zdrowie nie wyjdzie.