HALLOWEEN A WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH (Kres cywilizacji).

Nasi przodkowie. Nasi bohaterowie – polscy herosi. I gwałtowny, dramatyczny finał ich życia. Śmierć na froncie – za Ojczyznę. Na barykadach – w obronie najbliższych. I ta beznadziejna – w katowniach gestapo, w katyńskich dołach, na posterunkach UB. Przy niej śmierć ze starości, w otoczeniu dzieci i wnuków jawi się ekskluzywnym finałem ludzkiej wędrówki.

Kiedy patrzę dziś na „halloweenowe” głupawki dzieci i młodzieży ogarnia mnie smutek. W naszej kulturze to niezrozumiałe i podłe. Jak można robić sobie zgrywy ze spraw ostatecznych? Jak nisko trzeba upaść, żeby żartować z człowieczego truchła, z największej życiowej tragedii jaką jest umieranie? Coż jest zabawnego w oswajaniu śmierci?

Był czas, gdy za Tamerlena piramidy odrąbanych głów budziły grozę. Tak jak stosy zwłok w komorach gazowych, czekające na spalenie w krematoriach Auschwitz. Jak odkryte po latach mogiły katyńskie. Jak okaleczone okrutnie ofiary wołyńskiego ludobójstwa – dzieci, kobiety, starcy. I jak sterty ciał tysięcy warszawskich rodzin, pomordowanych na Woli przez germańskich zwyrodnialców.

Te obrazy przez wiele lat prześladowały we śnie tych, co jakimś cudem przeżyli koszmar zbrodniczego holocaustu... Dotknięcie śmierci jest mało śmieszne. Zgnuśniała i zdemoralizowana Europa – szukając „wolności” i „wyzwolenia” z konwenansów łamie kolejne tabu, przekracza kolejne granice. To oswajanie diabła skończy się dla niej mało zabawnie. Tak, jak zawsze kończy się brak wartości i umiaru...

Jak co roku 1 listopada po zmroku rozświetlona mapa Polski będzie wyraźnie widoczna z kosmosu. Miliony płonących na cmentarzach zniczy – to nasza tradycja. I szacunek do naszych przodków. Śmiech i zabawę pozostawmy sobie na czas wesel, narodzin, jubileuszy i in. radosnych świąt. Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Nie żartujmy z kostuchy...

PS Wielbicielom pogańskiego Halloween polecam krótki wiersz „Upiory i ludzie” z tomiku „Pro publico bono”...


UPIORY I LUDZIE

Pod cmentarnym murem
Na łączce zielonej
Biegały za piłką
Dzieci rozbawione

I tylko czasami
Dziwiły się z rana
Skąd ta ziemia świeża
I darń rozgrzebana

Pod cmentarnym murem
Nocami chmurnymi
Ludzie jak upiory
Doły ryli w ziemi

Z ciężarówek ślepych
Po dach ładowanych
Zrzucano jak worki
Ciała rozstrzelane

Pod cmentarnym murem
Drzewa wnet wyrosły
Dzieci w świat odeszły
W życie swe dorosłe

Wapno rozłożyło
Kości pogrzebanych
Ludziom jak upiory
Medale rozdano

Pod cmentarnym murem
Ale z drugiej strony
Stworzono Aleję
Wielce Zasłużonych

Czasem gra orkiestra
Przemową ktoś nudzi
To bliscy żegnają
Upiory – jak ludzi

Murem rozdzieleni
A w tej samej ziemi
Leżą obok siebie
Krzywdzący... Skrzywdzeni...
Tam marmur grobowców
Tu krew w każdej grudzie
Wstaną na Sąd Boży
Upiory... I Ludzie...


A z cyklu – znalezione w sieci – przypominam balladę „Wołyń 1943” (z płyty „Patriotyzm”). I ruszam w coraz dłuższą trasę „Wszystkich Świętych”. To jedyny dzień w roku, kiedy na naszych cmentarzach więcej jest żywych niż mogił...
https://www.youtube.com/watch?v=KDK2AVGobdA