Korytarze humanitarne do Polski powinny powstać natychmiast.

Słusznie, na takim poziomie nie ma dyskusji tylko emocjonalny jazgot. Pewnie wielu z tych pożal się Boże prawników uważa nadal, że zaprzeczeniem implikacji: "każdy pijak to złodziej" jest implikacja "każdy złodziej to pijak". Nic bardziej mylnego. Zaprzeczeniem zdania zawierającego implikację logiczną (klasyczną, o czym dalej) jest zdanie "nie pijak i złodziej". Dzieje się tak dlatego, że gdy rozpiszemy sobie tabelkę wartości logicznych, to w zdaniu "p => q" mamy trzy wartości 1 (czyli Tak, Prawda) i jedną wartość 0 (czyli Nie, Fałsz), dla p=1 i q=0. Mówi się popularnie "z prawdy NIE MOŻE wynikać fałsz". A w tym drugim zdaniu 1 jest tylko wtedy, gdy z obu stron spójnika i jest 1, czyli gdy p=0 i q=1; kiedy temu zaprzeczymy, to znów 0 wypadnie dla p=1 i q=0 (z prawdy nie wynika fałsz). Oczywiście całego rachunku logicznego nie da się opowiedzieć na wartościowaniach, czyli na przypisanych zmiennym logicznym p i q, wartościach stałych, etykietach "pijak" i "złodziej". Zmienne wymyślono po to, żeby oddzielały nas od warstwy modelu i mówiły tylko i wyłącznie o czystej logice. Trochę większy bałagan powstaje, gdy z rachunku zdań przejdziemy do logiki pierwszego rzędu, czyli rachunku kwantyfikatorów. Poprzednio słowo "każdy" robiło tylko za ozdobnik, a teraz jest tzw. kwantyfikatorem. Możemy bowiem pomyśleć o takim zdaniu/formule: "każdy złodziej jest jakimś pijakiem" albo "istnieje złodziej, który jest każdym pijakiem". Oczywiście nie każde zdanie/formuła będzie miało dla nas jakiś sens, ale mówimy tu o samym mechanizmie operującym na zdaniach/formułach. Po zaprzeczeniu kwantyfikator "każdy" przejdzie w "jakiś" i odwrotnie, ale reszta będzie taka sama jak w rachunku zdań. Dalej można jeszcze rozwijać ten wątek w kierunku jakiejś uniwersalnej postaci zdań (skolemizacja), albo zdania rozbijać na tzw. klauzule, żeby efektywnie używać algorytmów komputerowych do wartościowania zdań/formuł, a nawet po to, żeby możliwe było algorytmiczne reprezentowanie jednej logiki w drugiej logice. No i dochodzimy do sedna. Otóż implikacja klasyczna ma podstawową wadę, która powoduje, że każda bzdura implikuje od razu każde zdanie, nawet najmądrzejsze. Czyli z fałszu wynika wszystko, z fałszywego twierdzenia, ze sprzeczności można wywieść wszystkie zdania. Zwracam uwagę, że sprzeczność nie oznacza tu nonsensu ani wcześniej zaprzeczenia - zaprzeczenie zdania nie prowadzi do sprzeczności, absurdu, tylko do zdania z "nie" na początku. Dopiero kiedy mamy dwa zdania p i q, które nie były sprzeczne, ale miały pewną wspólną część, mogą prowadzić do absurdu dla par zdań "p" i "nie q", albo "nie p" i "q". Sprzeczność zawsze musi mieć takie wspólne jądro i mówią o tym różne twierdzenia, jak np. twierdzenie Craiga o aproksymacji. Sprzeczność w swoim jądrze będzie zawierała coś w stylu zdania "p i nie p" (zasada wyłączonego środka)....

Tymczasem logika nie kończy się na logice klasycznej i złą implikację można zastąpić lepszym modelem. Mówimy, że "z p wynika q", jeśli "nie jest MOŻLIWE, że p i nie q". Pierwsza to implikacja materialna, zaś druga to implikacja ścisła (arystotelesowska). To ma bardzo głęboki sens w logice, bowiem nie można spójnika logicznego kojarzyć z operatorem konsekwencji logicznej, gdzie z jednych zdań wynikają inne. W momencie wnioskowania ze sprzecznego zbioru zdań otrzymalibyśmy zawsze jako zbiór konsekwencji, wszystkie twierdzenia teorii - te sprzeczne, te fałszywe i te prawdziwe. Intuicjonizm zakłada właśnie taki związek poprzednika implikacji z następnikiem, że wykluczone są pewne paradoksy rozumowania. Idąc tym tropem dalej okazuje się, że także negacja nie jest już tą starą negacją. Problem polega też na tym, że po wprowadzeniu operatora modalnego "MOŻLIWE", równoważnym zdaniom można już przypisywać różne wartości logiczne. Dlatego w następstwie odchodzi się od pojęcia wartościowania i mówi nie o zdaniach, ale o schematach. Jeśli Pan kiedykolwiek zetknie się z logikami modalnymi, to będzie tam na przykład taka notacja w tabelkach logicznych dla zdań, gdzie część zdania będzie oznaczana muzycznym bemolem a druga strona muzycznym krzyżykiem. To jest właśnie zastępcza forma wartościowania dla schematów. Teraz każde takie rozklejenie się zdania na operatorze modalnym będzie traktowane jak przejście do innego świata, a światy te będą powiązane zgodnie z nowym pojęciem implikacji w specjalna uporządkowaną strukturę zwana strukturą Kripkego (struktura, to stara nazwa algebry zwanej dziś kratą). Dlatego właśnie logiki modalne opisują dobrze pojęcia czasu, następowania, trwania i przechodzenia ze stanu do stanu na jakiejś kracie powiązań. Jak Pan zauważy te zwykłe logiki modalne mają swoje nazwy S1...S5, K, T, M. Chodzi tu o to, że powstały one historycznie poprzez kolejne wprowadzanie np. aksjomatów porządku częściowego, do opisu tych światów Kripkego. Każda następna miała jeden aksjomat porządku więcej. Po okresie wykluwania się idei nastąpił czas zbierania plonów. Logiki modalne znalazły swoje stałe miejsce w informatyce, fizyce kwantowej, w teorii nauki, a także w naukach prawnych. Najczęściej są to logiki wielomodalne, gdzie specjalna struktura wiąże dodatkowo same operatory. Prawnicy zajmują się logikami deontycznymi. Mamy więc w prawie operatory modalne takie, jak: N (nakazu), Z (zakazu), O (obowiązku), D (dozwolenia), F (fakulta­tywności) i I (indyferencji). Reszta rachunku modalnego działa podobnie, można w podobny sposób dążyć do algorytmizacji wnioskowań, komputerowego sprawdzania wewnętrznej niesprzeczności dokumentów prawnych, ich zgodności z już istniejącym stanem prawnym itp. Czyli w skrócie, można zastąpić zarówno Trybunały Konstytucyjne jak i Sądy Najwyższe programem komputerowym. Jedynie potrzebne są dalsze badania w zakresie logik deontycznych i szukanie algorytmów. A u nas dalej jak za króla Ćwieczka ucisk i to feudalny.