CZOŁGANIE RODZICÓW

Obejrzałem przed chwilą program Janka Pospieszalskiego, poświęcony debilnej decyzji psychologa pochopnie odbierającego całkiem normalnym rodzicom trójkę dzieci (słynna historia rodziny Bajkowskich, którzy sami zgłosili się na konsultacje do „specjalistów”, którzy – zamiast porady – zafundowali im potężną dawkę stressu).
 
Przypomniała mi się historia, jaką ostatnio zasłyszałem u znajomych Polonusów z Australii. Tamtejszy system nadzoru państwa nad rodzinami zaszedł już znacznie dalej; młodzież na zajęciach szkolnych otrzymuje numery telefonów, pod którymi zgłaszać może wszelkie objawy „ucisku” ze strony starych. Jeden z rozeźlonych nastolatków postanowił „zdyscyplinować” swego ojca zabraniającego mu chodzenia na dyskoteki (ze względu bodajże na złe wyniki w nauce). Chłopak wyżalił się na „tyrana” przez telefon zaufania i – gdy dwójka policjantów zastukała do drzwi jego domu – przyczaił się w swoim pokoju, z satysfakcją oczekując rozwoju wydarzeń.
Jakież było jego zaskoczenie, gdy wkurzony wizytą stróżów prawa rodzic w trybie kategorycznym nakazał mu natychmiast spakować się i oddalić wraz z policjantami gdzie pieprz rośnie. Zarówno funkcjonariusze jak i małoletni delikwent byli w szoku; pierwszy raz spotkali się z tak ostrą reakcją. I już razem próbowali udobruchać rozsierdzonego tatusia; policjanci (też ojcowie) zapewne zdawali sobie sprawę z absurdalności oskarżeń rozwydrzonego smarkacza. Od tego zdarzenia kłopoty wychowawcze w tej rodzinie skończyły się raz na zawsze...
 
Podsumowując z kolei historię rodziny Bajkowskich – w pewnym sensie zakończyła się ona również "happyendem"; po trzech miesiącach pobytu w hardcorowym domu dziecka trójka krnąbrnych synalków bardzo mocno zatęskniła do taty i mamy; założę się, że teraz nie stwarzają już żadnych problemów wychowawczych.
Można więc powiedzieć, że (w sposób niezamierzony) nadgorliwy psycholog spełnił pokładane w nim nadzieje i odbudował poprawne relacje rodziców z dziećmi. A wszyscy wokół przekonali się, że chyba lepiej jednak bazować na swej własnej intuicji rodzicielskiej niż mieszać w to osoby trzecie...
 
Cóż, za naukę trzeba płacić. Czasami rozstrojem nerwowym...
 
P.S. Stare recepty na życie nabierają coraz większej wartości. Poniżej fragment mojego prywatnego Dekalogu; zapewne znajdzie się w II części tomiku PRO PUBLICO BONO...
 
I. Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną...
 
Zawsze, gdy spać się kładę, i gdy rano wstaję
Rozmawiam chwilę z Bogiem, relację mu zdając...
Zawsze, gdy w sen zapadam, i kiedy się budzę
Przekraczam tę granicę, tajemną dla ludzi...
Gdzieś między snem i jawą – dialog Ducha z ciałem
Sączy mi podpowiedzi, przygany, pochwały...
 
                                ***
Zawsze, gdy spać się kładziesz i gdy wstajesz rano
Wpatrujesz się w monitor, jak zaczarowany...
Z nim zmęczony zasypiasz, i przy nim się budzisz
Zanurzony w „matriksie”, daleko od ludzi...
Między snem i ułudą, w urojonym niebie
Zahipnotyzowany – żyjesz obok siebie...
 
W labiryncie swych marzeń, szukając spełnienia
Błądzisz ciągle na oślep... I nic nie chcesz zmieniać....
 
                                 ***
Nie znajdziesz prawd życiowych w bezsensie chaosu
Nie wyrwiesz się z tej sieci, z hibernacji losu...
Znam jedną tylko radę na twe niepokoje:
„Ojcze nasz... Któryś w niebie... Święć się imię Twoje”...
 
 
 
I z cyklu „znalezione w sieci” – bożonarodzeniowa ballada o wartościach rodzinnych –
„Kiedy Gwiazda odmieni” z płyty „ZAYAZD – KOLĘDY”
http://www.youtube.com/w…;