Staczamy się - eutanazja dla niemowląt i dzieci w Belgii

Koleżankę odwiedziła kuzynka mieszkająca w Belgii z tamtejszym narzeczonym. W czasie przyjęcia rodzinnego kuzynka opowiadała, jak to narzeczony i jego rodzice chcieli poddać eutanazji babcię. Po badaniach okazało się, że babcia się nie kwalifikuje, ale lekarz sam zasugerował umieszczenie staruszki w domu starców. Po trzech miesiącach w placówce babcia mogła już być zgodnie z prawem ‘uśpiona”, bo nastąpiły u niej tak negatywne zmiany zdrowotne, że zaczęła się kwalifikować. Na tym samym rodzinnym przyjęciu Belg wykrzykiwał z pasją „Old people should be removed!” („Starych ludzi powinno się usuwać”), a mama koleżanki – starsza pani po dwóch wylewach pytała co chwila „Co on mówi? Co on mówi?” –Nic takiego, mamo, nic ważnego” – odpowiadała koleżanka. Nie muszę tu chyba dodawać, że narzeczony jej kuzynki  jest młody i zdrowy. Na razie nie musi być „removed”, ale, jeśli doczeka wnuków, to może kiedyś „przyjdzie kryska na matyska”.
W Belgii eutanazja jest legalna od 2002 roku. O ile w 2003 miało tam miejsce 235 zgonów w wyniku eutanazji, to 2012 było ich już 1432. Według ostatnich badań aż 47% zgonów wywołanych eutanazją nie jest rejestrowanych,  w 32% przypadków personel zabija pacjentów bez ich żądania. Mimo, że zgodnie z prawem zabijać pacjentów mogą tylko lekarze (prawda, że brzmi to paranoicznie?), to często zajmują się tym pielęgniarki. Ponieważ te liczby ciągle rosną, starsi ludzie boją się hospitalizacji w obawie przed „ulżeniem ich cierpieniom”.
Kiedy już się otworzy te drzwi, wchodzi się coraz głębiej. Belgijska Partia Socjalistyczna złożyła w parlamencie projekt poprawki do ustawy o eutanazji. Zgodnie z tą poprawką prawo do „dobrowolnej śmierci” miałyby otrzymywać osoby poniżej 18 roku życia, także noworodki i niemowlęta oraz starsi ludzie z demencją i chorobą Alzheimera.
Portal wiara.pl przytacza wyniki badań, według których eutanazja zabija wrażliwość medyków uczestniczących w procesie zadawania „dobrej śmierci” na pacjenta. Jedynie co dziesiąty z nich interesuje się stanem psychicznym osoby wyrażającej zgodę na eutanazję.
Ja nie chcę tutaj pisać o naginaniu prawa, o przypadkach, kiedy eutanazji poddawane są osoby, które tak na prawdę tego nie chcą. Już sam fakt, że można zgodnie z prawem zabić człowieka, „żeby nie cierpiał” jest tak przerażający, że rozszerzanie tego „prawa” na najbardziej niewinnych wydaje się zupełnie sprzeczne z zasadami panującymi w naszej cywilizacji. W tym coraz bardziej lewackim świecie walczymy o dobrą opiekę dla starych, zmęczonych koni, o to, by dzieci nie dostawały klapsów, kobiety miały takie same prawa jak mężczyźni, kury przeznaczone na mięso miały przestronne i wygodne klatki, psy nie były trzymane na łańcuchach, a chcemy zabijać dzieci? Dlaczego? Dlatego, że są chore? Bezradne? Niepełnosprawne?  Bez nich na pewno będzie lżej, wygodniej. Rodzice będą mogli do woli imprezować, jeździć na wakacje do luksusowych hoteli, lekarze nie będą się musieli trudzić, jak tu sprawić, by życie takiego malucha było bardziej komfortowe, a państwo nie będzie musiało wydawać kasy na jakieś hospicja dziecięce, czy renty inwalidzkie.
Pamiętacie państwo Dawida Zapiska? Zmarł spełniony i chyba bardzo szczęśliwy, a jego Mama cieszy się, że go miała. Myślicie, że któreś z nich chciało tę śmierć przyspieszyć? Pamiętam taki film z Lizą Minelli, która grała matkę chłopca umierającego na zanik mięśni. Chłopak był wspaniałym człowiekiem i kiedy umierał mając naście lat zdążył jeszcze mamie powiedzieć: "W sumie miałaś szczęście, że byłem twoim synem. Mógł ci się przecież trafić jakiś rozwydrzony bachor”.
Jeżeli ktoś pragnie wyrazić sprzeciw wobec legalizacji eutanazji dla belgijskich dzieci - może wysłać wiadomość do Przewodniczących Belgijskich Komisji Sprawiedliwości i Spraw Społecznych na poniższy link:
 http://www.citizengo.org/pl/962-nie-dla-pomyslu-eutanazji-dla-dzieci.

Na koniec filmik o ludziach, którzy czekali na przyjście na świat swojego ciężko chorego synka. Przez te osiem godzin jego życia dali mu tyle miłości, ile potrafili. A potem go pożegnali. jak ojciec i matka, nie jak doktor Mengele.