Słów odkrywanie: Intencje

Cykl „Słów odkrywanie” to moje antidotum na „słów rozmywanie”. Dziś, po latach kłamstw komunizmu zalewa nas trucizna relatywizmu. Gdy zapanowała moda na pogląd „jest wiele prawd, to zależy od punktu widzenia, a prawdy te są równoważne”, wiele słów straciło swoje pierwotne znaczenie, pierwotny blask. Trzeba im je przywrócić. To zadanie dla wszystkich, którzy czują odpowiedzialność za słowo. Każdy może i powinien dołożyć cegiełkę do budowanego gmachu Prawdy. Choćby tak małą jak moja.

Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane - poucza przysłowie. Co chce nam przez to powiedzieć? Że w naszych działaniach nie powinniśmy się martwić o szczerość naszych intencji? Skądże. Ono mówi, że na samych intencjach nie można skończyć.
Intencja (łac. intentio) to motyw działania, ale także chęć, pragnienie. Dlatego mówimy o modłach w intencji kogoś, czegoś - aby się urzeczywistniło, udało.
Intencja jako motyw, zamiar, towarzyszy każdym twoim działaniom, choć nie zawsze jesteś tego świadom. Jest czasem równie ważna, co owoce tego działania. Zwłaszcza, jeśli są to złe owoce. Dostrzeżesz to bez trudu w sądach, gdzie mówią o nieumyślnym przestępstwie. Dostrzeżesz też w codzienności:
„Pilnuj się jej, podejrzewam, że jej intencje nie są czyste.”
Albo:
„To nieudacznik, ale myślę, że ma zacne intencje.”
Zatem osądzasz czyjeś działanie według intencji. Czy jednak są ci one znane? Skoro używasz zwrotów „podejrzewam”, „myślę, że”...
Niestety, niczego pewnego nie możesz powiedzieć o ludzkich intencjach. Jedynie Bóg ma wgląd w duszę bliźniego. Dlatego Chrystus mówi: nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni (Łk 6,37). Nigdy nie będziesz pewien, na ile odpowiedzialność za czyn (nieważne - zły, dobry) spada na sprawcę, na ile zaś - na tzw. „czynniki obiektywne”.
Powiesz: jak to? Przecież są przykłady ewidentnej winy! Choćby taki Hitler! Jak tu można mieć wątpliwości?
Nie chciałbym bawić się w adwokata Hitlera, bo rola to niewdzięczna, ale... naprawdę jesteś pewien, że nie był on - przynajmniej w jakimś stopniu - niewolnikiem własnych genów, wychowania, Bóg wie, czego tam jeszcze... (no właśnie: Bóg wie!)
Niestety, nie mam też pewności, ile zasługi własnej jest w owocach czynów wielkich tego świata. Czy Einstein sam sobie sprezentował genialny umysł? Czy altruizm Matki Teresy to wyłącznie wypracowana przez Nią wartość, czy też tkwi tam jakaś cząstka Bożej Łaski? Czy charyzmat Karola Wojtyły to wyłączny wynik Jego tytanicznej pracy nad sobą, czy też zawdzięczamy go jakiemuś szczególnemu Boskiemu błogosławieństwu?
A może ty umiesz odpowiedzieć na te pytania?
Nie umiem - odpowiesz. - Ale jednego jestem pewien: dobrze znam własne intencje.
Naprawdę? Pomyśl nad tym chwilę. A jeśli nie umiesz, pokażę ci jak ja, to robię. Tak rozmawiam ze sobą:
- Po co właściwie piszesz te teksty?
- Na chwałę Panu i pożytek ludziom...
- Naprawdę? A może dla zaspokojenia własnej próżności, ot, żeby się popisać?
- No nie, przecież ukrywam się za pseudonimem...
- To lipa, twoi znajomi i tak wiedzą, kto to pisze. A nawet jeśli twój zamiar ukrywania się jest szczery, to może masz nieuświadomione pragnienie popisania się przed samym sobą? Jest w tobie taka sportowa żyłka...
- Może... Sam już nie wiem...
Bywa więc, że nie jesteśmy pewni nawet własnych intencji. Ale może nie powinniśmy się tym tak bardzo przejmować? Jest taka przypowieść w Ewangelii, w której Pan Jezus zdaje się sugerować, że intencje nie są najważniejsze. To przypowieść o wdowie nękającej cynicznego sędziego, który ulega natrętnej kobiecie, wyraźnie dla świętego spokoju: Jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę. (Łk 18,5). Pan Jezus zdaje się mówić, że i takie uczynki są dobre, mimo niezbyt czystych intencji. Lecz mówi także, że Bóg - jakże nieporównywalny z cynicznym sędzią - tym bardziej weźmie nas w obronę, skoro wołamy doń dniem i nocą.
Intencji Boga możesz być pewny.