Na początku było Słowo. Czyli zrozumieć Św. Jana Ewangelistę

Gdybyśmy chcieli opisać czym jest nasz świat tu i teraz naturalnie użylibyśmy zestawu różnych określeń osoby, miejsca , czasu , mniej więcej tak jak określone są okoliczności w jakiejś powieści. Świat nasz można by uznać za skonstruowany z tych określeń, aż do najdrobniejszej cząstki materii. Taki opis rzeczywistości wydaje się być racjonalny, naukowy, filozoficznie uzasadniony od tysiącleci. Nasuwa się materialistyczna konkluzja , że realnie istnieją części składowe , a wszystko co złożone przemija. Tak jak życie człowieka przemija - materia pozostaje. Niepokojąco brzmi ta materialistyczna konkluzja, którą można by w uproszczeniu sformułować jako motto :  Na początku był elektron i proton. ( Czy też prawo natury je tworzące.)  Wówczas to co złożone byłoby tylko fluktuacją materii , bardzo złożoną, acz śmiertelną i nietrwałą. Tak rozumiany świat bez ducha byłby nieco mało łaskawy dla naszego świata kultury i naszych wyobrażeń o życiu i śmierci. 

W poszukiwaniu transcendencji  nauka wraca do początków stworzenia , aby tam znaleźć pierwotną duchowość. Do Księgi Rodzaju lub do Big Bangu. I dalej ewolucja miałaby nadawać sens kolejnym etapom rozwoju, który widziałby sens w tym rozwoju, choć wartość poszczególnych jednostek , osób,  czy innych bytów, byłaby niska. Wszystkie rozpadałyby się bezpowrotnie na cząstki podstawowe. Wszystko w idealnej zgodzie z wielką i bezbłędną maszynerią praw przyrody.

Skoro pytamy o sens weźmy to zastanawiające motto Ewangeli św.Jana: Na początku było Słowo.

1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.
2 Ono było na początku u Boga.
3 Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało ...

Później św. Jan przechodzi bezpośrednio do wspomnienia Jana Chrzciciela. Tutaj nie ma nawiązania do Księgi Rodzaju i próby wyjaśnienia początków świata. Tutaj jest inny sens świata. Św. Jan utożsamia Jezusa Chrystusa ze Słowem, przekazem, boskim posłańcem, Synem którego Pan Bóg kieruje do ludzi. Przede wszystkim do narodu wybranego w tamtych realiach, który to naród w większości Go odrzucił, a częściowo przyjął. 
 Z tych słów wynika , że sens światu nadaje Bóg w osobie Chrystusa. Sens ten ma charakter przede wszystkim woli Bożej. Materialna natura świata jest tylko pochodną tej Bożej woli, czy Bożego planu. Św. Jan Ewangelista pisze to tak jakby był pod wrażeniem duchowym zrozumienia niematerialnej istoty i sensu świata. On widział wszystkie cuda, był w centrum wydarzeń. Motto jego Ewangelii jest wyznaniem jego wiary. 

I wynika z niego, że Św. Jan Ewangelista nie wraca do Księgi Rodzaju do początków materialnych tego świata. Największy sens znalazł w boskości, boskiej wszechmocy triumfującej nad chorobami, nad śmiercią, nad przyrodą, nad przyszłością, nad władzą. Największy sens jest w boskości Ojca i Syna przekazywanej wszystkim wiernym. 

Świat materialny z tej perspektywy nie jest czymś pierwotnym, nie jest autonomiczną bazą, lecz raczej istnieje z łaski Boga , a jego stan jest również kwestią łaski Pana Boga. Cała wspaniała istota praw przyrody i stan świata materialnego, stan Ziemi, jest pomniejszą, podległą częścią istoty Boga, gdyż najważniejsza jest Jego boskość, której częścią stają się ludzie. 
Może być trudno zrozumieć, że nasz złożony świat materialny w jakimś stopniu opisany przez naukę z takim trudem nie jest najgłębszym sensem istnienia.