Wychowanie i zdrada

  Zdrada pozostaje jednym z kluczowych elementów dziejów człowieka. Zawiera ją w swoim głównym wątku biblijna historia Ewy i Adama. Oboje oni zdradzili swojego Boga. Zignorowali pouczenie swojego Stwórcy i zaczęli służyć nikczemności. Nie mogło być innej konsekwencji tego czynu, jak poniesienie przez nich dotkliwej kary.
W „Obronie Sokratesa przed sądem” napisanej przez Ksenofonta, oskarżony filozof wymienia czyny za popełnienie których ustalono karę śmierci (Ap. 25). W Atenach do największych większych przestępstw zaliczono:  świętokradztwo, włamanie, sprzedanie w niewolę człowieka wolnego, zdradę państwa.  To trzecie i czwarte można widzieć (dziś) jako jedno - zdrada państwa jest zbiorowym sprzedaniem wolnych ludzi obcym.
  Współczesne dzieje Polski  pełne są ingerencji zewnętrznych wymierzonych we wiarę i wolność. Wrogowie posługują się ludźmi jawnie i butnie prowadzącymi na terenie Polski zdradziecką kampanię pod dowolnymi oszukańczymi hasłami. Nie wysuwa się wobec nich oskarżeń o zdradę, a powinna to czynić i opinia publiczna i urzędy państwa. Dwa i  pół tysiąca lat od czasów Ksenofonta niewiele zmieniło kategorię polityczną określaną mianem państwa i nie ma podstaw, by sądzić, że rozmyte , umniejszone w zakresie fatalnego znaczenia zostało słowo zdrada. Na drodze normalnego rozwoju i wykorzystania polskiego potencjału stali i stoją ludzie zdrady: Wałęsa, Jaruzelski, Kiszczak, Urban, Michnik, Kwaśniewski, Tusk, Schetyna, Komorowski, Petru, Rzepliński. Postkomunistyczny aparat sądowniczy w tej swej części, która jawnie i w sposób zawoalowany służyła promowaniu  komunistów i ochranianiu ich potem przed należną karą, również podlega osądowi według kryterium przeznaczonego dla zdrajców.
  Sensem państwa jest jego odrębność. Autonomii tej służy właściwe wychowanie młodzieży. Ksenofont przytacza słowa swojego nauczyciela Sokratesa: „Dziedzina wychowania stanowi najwyższe dobro ludzkości” (Ap. 21).  Istotnie, właściwa edukacja jest nie do przecenienia. Liczy się bardziej niż biologiczna reprodukcja,  bardziej niż budowa „dobrobytu”. Wychowanie polskie (patriotyczne) automatycznie stawia człowieka w opozycji wobec wychowania dla zdrady, które stało się udziałem choćby wymienionych tu nieszczęśników. Nie da się pogodzić respektu wobec  wiary ojców z zaczadzeniem hasłami rewolucji francuskiej i bolszewickiej, z tolerowaniem kłamstwa i bezkarności łajdaków.