Z kim graniczy NATO? Z kim tylko chce

NATO powiększy się o Finlandię i Szwecję mimo gróźb Rosji..

           
Tym samym spełnia się koszmar Putina, który robi dobrą minę do złej gry. Sojusz zbliży się do granic Rosji, zwiększy swój potencjał i możliwości. To historyczna chwila dla Europy, ważna zmiana z punktu widzenia polskiego bezpieczeństwa.

Jednym z powodów agresji na Ukrainę, jak twierdził Putin, było zapobieżenie rozszerzaniu się NATO na Wschód.
​Tymczasem sojusz się rozrasta o Szwecje i Finlandie
Wojna w Ukrainie już jest przekleństwem Kremla. Rosną straty, postępy nie są znaczące, a granica Rosji z NATO wydłuża się prawie dwukrotnie - do 2,5 tys. km.
Jak wejście skandynawskich krajów do Paktu Północnoatlantyckiego zmieni architekturę europejskiego i światowego bezpieczeństwa?
Co Finlandia i Szwecja wniosą do NATO?

Obecnie w siłach zbrojnych Szwecji służy czynnie w czasie pokoju 24 tysięcy ludzi z czego 9 300 to oficerowie zawodowi, 5 900 podoficerowie, żołnierze zawodowi i marynarze a 8 900 – pracownicy cywilni. Oprócz tego w Szwecji istnieje system dla ludzi zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin. Tych, którzy do służby przychodzą tylko w czasie ćwiczeń bądź operacji wojskowych. Jest to kolejnych 11 500 osób – oficerów, podoficerów, marynarzy i żołnierzy. Oprócz tego w gwardii Hemvärnet jest 20 300 osób. Łącznie daje to ponad 55 tysięcy kobiet i mężczyzn, którzy byliby gotowi do szybkiego działania w razie pełnoskalowego konfliktu zbrojnego. Oprócz tego w Szwecji został w 2018 przywrócony pobór, skutkiem czego w bardziej długotrwałym konflikcie możliwe byłyby uzupełnienia.
W wojskach lądowych Szwecji służy w czasie pokoju około 7 000 żołnierzy. Ich jednostki są rozmieszczone w zasadzie w dwóch rejonach kraju – na dalekiej północy, niedaleko granicy z Finlandią, stoją siły wyspecjalizowane do walki w warunkach arktycznych

W 2021 roku Finlandia wydała na obronność 2,15 proc. PKB co dało 5,7 mld dolarów. Jest to kwota znacznie większa niż w poprzednich latach, kiedy Finowie stawiając raczej na  neutralność niż zbliżenie z NATO i zachodem wydawali na obronność zaledwie 1,3 proc. PKB
Siły Obrony Finlandii liczą w czasie pokoju zaledwie 31,5 tys. żołnierzy, służących w Wojskach Lądowych, Siłach Powietrznych i Marynarce Wojennej. Są to zatem siły niewiele wiele większe niż w poszczególnych Państwach Bałtyckich. Mogą one jednak zostać sprawnie zasilone dobrze wyszkolonymi rezerwistami, których jest 280 tysięcy. Ponadto w razie wojny pod rozkazy wojskowych oddawana jest także fińska Straż Graniczna, która w czasie pokoju liczy około 3800 ludzi, ale w czasie wojny zostałaby rozwinięta do ponad 15 tys.

Przystąpienie Finlandii i Szwecji do NATO zwiększy zdolność Sojuszu do prowadzenia misji kolektywnej obrony w regionie Morza Bałtyckiego i do odstraszania Rosji. Dlatego zyski z rozszerzenia Sojuszu znacznie przewyższą koszty, do których może się zaliczać konieczność utworzenia nowego dowództwa odpowiedzialnego za misje na północnej flance NATO.
Oba państwa zgodnie z wymaganiami Sojuszu są w stanie zapewnić zdolność do samoobrony i wsparcia wspólnych misji proporcjonalnie do swojego potencjału. 5-milionowa Finlandia, która ma 1340 km wspólnej granicy z Rosją, posiada liczące 900 tys. osób rezerwy i zdolność do mobilizacji 280 tys. żołnierzy w czasie wojny. 10-milionowa Szwecja nie graniczy z Rosją i ma znacznie mniejszy potencjał sił lądowych, które są jednak przygotowane do obrony Gotlandii – wyspy na Morzu Bałtyckim, która ma strategiczne znaczenie dla kontroli morskich szlaków komunikacyjnych oraz przestrzeni powietrznej w regionie. Oba państwa od lat przygotowują się do wspólnej obrony strategicznie położonych wysp Alandzkich. Szwecja i Finlandia należą do wąskiej grupy uprzywilejowanych partnerów NATO (Enhanced Opportunity Partner), co pozwala im na rozwijanie zdolności do prowadzenia najbardziej wymagających misji z państwami Sojuszu. Ich wojska już wchodzą w skład wielonarodowych sił szybkiego reagowania NATO (NRF), które mogą być wykorzystane podczas misji reagowania kryzysowego oraz misji kolektywnej obrony. Po wejściu do NATO Szwecja i Finlandia powinny wzmocnić rozwijane przez sojuszników dodatkowe siły wsparcia (NATO Readiness Initiative – NRI) oraz oddziały Sojuszu stacjonujące na wschodniej flance. Lotnictwo obu państw (zwłaszcza kupowane przez Finlandię samoloty F35) i obrona powietrzna i przeciwrakietowa (m.in. kupowane przez Szwecje systemy Patriot) zwiększą zdolność NATO do uzyskania przewagi w powietrzu, która jest niezbędna do prowadzenia misji kolektywnej obrony. Marynarka wojenna (zwłaszcza szwedzkie okręty podwodne i korwety) wzmocni potencjał sił morskich Sojuszu – niezbędnych do ochrony szlaków komunikacyjnych na Bałtyku i północnym Atlantyku, od których zależy możliwość wysłania sił wsparcia z USA do Europy. Oba państwa wzmocnią zdolności wywiadowcze i cyberobronę Sojuszu oraz wniosą doświadczenie związane z doktryną totalnej obrony.
Dzięki swojemu położeniu zapewnią dodatkowe opcje wsparcia państw bałtyckich drogą powietrzną i morską. Wzmocnieniu ulegnie również zdolność NATO do działania w Arktyce, gdzie Rosja rozwija infrastrukturę militarną. Do wykorzystania potencjału obu państw konieczne może być jednak rozbudowanie struktur dowodzenia Sojuszu i utworzenie dowództwa na potrzeby misji na północnej flance.