Gen. Anders ratuje polskie dzieci z nieludzkiej ziemi

"Szlaki Nadziei. Odyseja Wolności. Gen. Anders ratuje polskie dzieci z nieludzkiej ziemi.
Prócz wojska, nikt, w całej polskiej emigracji, nie miał takiej siły aby sprostać temu zadaniu. A sprawa była wagi pilnej i niezwykle trudnej, jak każda w której na szali leży życie dzieci. Były ich tysiące, głównie sieroty mające za sobą traumatyczne doświadczenia syberyjskiego piekła. Na nieludzkiej ziemi znalazły się deportowane przez Sowietów wraz ze swoimi rodzinami. Kiedy w sierpniu 1941 r. tzw. amnestia dała możliwość utworzenia polskiej armii w ZSRS, do punktów rekrutacyjnych, ze wszystkich odległych miejsc zesłania, przybywali ochotnicy a z nimi dzieci. Gen. Anders, kierowany ojcowską obowiązkiem, rozkazem z 19 września 1941 r. utworzył Szkołę Junaków. Przyjmowano praktycznie wszystkich, bez względu na wiek, ważne było aby ratować polskie dzieci od chorób i głodowej śmierci. Wiosną 1942 r. po ewakuacji na bliski wschód, stan ilościowy wskazywał ponad 15 tyś. młodocianych rekrutów.

Tak liczna grupa młodzieży, wymagająca opieki medycznej i edukacji, wzbudziła wśród elit polskiej emigracji gorączkową dyskusję, kto i jak weźmie ten ciężar na swoje barki. Od angielskiej misji wojskowej, po negocjacjach, uzyskano zgodę na organizację polskiego szkolnictwa, pod warunkiem, że będzie miało charakter wojskowy. Za podstawę wzięto paragraf “Young Soldiers Battalions”, wcielony w życie podczas Iwś. Chronił on nieletnich ochotników dopóki nie osiągnęli pełnoletności, pozwalając na odesłanie ich do domów lub zapewniając odpowiednią opiekę i szkolenie.

Zasady programowe szkół junackich oparto na polskiej Ustawie Szkolnej z 11 marca 1932 r. Anglicy udostępnili swoje warsztaty, sprzęt techniczny i delegowali, dla wsparcia organizacyjnego i merytorycznego, instruktorów. Brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa zaproponowało m.in otwarcie szkoły w stacji RAF w Halton, gdzie zorganizowano szkolenie w Lotniczej Szkole Technicznej dla 285 junaków. Z tej grupy chłopców, 100 odkomenderowano do stacji RAF w Cranwell na wydział komunikacyjno-radarowy. Początkowo kadra nauczycielska (głownie oficerowie i podoficerowie) skoncentrowana była na przekazaniu wiedzy ogólnej w celu doprowadzenia chłopców do poziomu pozwalającego rozpocząć szkolenie techniczne. W Halton junacy mogli kształcić się w pięciu zawodach: płatowce, przyrządy pokładowe, elektrotechnika, rusznikarstwo i silniki. Wykłady odbywały się po polsku, jednak pod koniec kursu wszyscy uczniowie musieli przejść na j. angielski, gdyż końcowe egzaminy odbywały się właśnie w tym języku. Wielce pomocne, w poznawaniu j. angielskiego, okazały się krótkie urlopy, które uczniowie otrzymywali dwa razy do roku. Dzięki gościnności zaprzyjaźnionych rodzin, chłopcy mogli je spędzać w brytyjskich domach, poznając angielski styl życia a przede wszystkim doskonaląc sam język.

Zakończenie działań na frontach II WŚ nie przerwało nauki w Szkołach Junackich. Cała grupa uczniów zdała egzaminy w dwóch terminach: w lipcu 1947 r. i w marcu 1948 r. Około 35% absolwentów szkoły w Cranwell i około 50% szkoły w Halton, podpisało kontrakty na pięcioletnią służbę zawodową w Royal Air Force..."

W Stalinowskiej roSSji zginęli by z głodu i wycieńczenia w lasach Syberii i Moskiewskich katowniach.


Żródło : IPN https://www.facebook.com…