Pan prezydent o kulach

Obejrzałem sobie w internecie filmik ze spotkania przedwyborczego pana prezydenta w mieście  Lublin. Ciekawe to było i wizualnie i dzwiękowo, ale sensu nie udało mi się uchwycić.

Od strony wizualnej mieliśmy, dorodnych panów ze słuchawkami w uszach i ładne Lublinianki z transparentami: „Głosuję na Komorowskiego” tudzież krzesło w niebieskim kolorze Platformy Obywatelskiej, skonstruowane chyba z balonów, bo falowało sobie zgodnie z podmuchami wiatru nad głowami zebranych, a na wysokości oczu stojącego na estradzie pana prezydenta.

Natomiast dzwiękowo było barwnie, ale dosyć chaotycznie. Z okrzyków zebranych można było wyłowić słowa: „krzesło” właśnie, „wu-es-i”, „słownik”, czy „do widzenia”, a z tego, co odkrzykiwał pan prezydent wybijało się, najcześniej wykrzykiwane przez niego słowo „kule”.

Domyślam się tylko, że skoro o czymś głośno się krzyczy, to musi to mieć duże znaczenie. Czyżby panu prezydentowi chodziło o kule do armat, które ukrył w krzakach? Ale wtedy byłyby nie kule, a pociski…