Teraz opuszczam świat i idę do Ojca. Wniebowstąpienie to jest właśnie ten ostateczny powrót Chrystusa do Ojca. Symbolem tego powrotu do Ojca, czyli ogarnięcia przez chwalebną rzeczywistość Bożą, jest pewien szczegół: ogarnął Go obłok. W Starym Testamencie obłok był zawsze symbolem obecności Bożej, chwały Bożej. I to właśnie życie chwalebne, które Chrystus rozpoczął po swoim zmartwychwstaniu, a ostatecznie po swoim wniebowstąpieniu, trwa nadal. To jest Jego dziś, wiekuiste dziś w Bogu, po prawicy Ojca, uczestnictwo w chwale Ojca, w jego królestwie, w Jego królowaniu nad światem. Równocześnie to wniebowstąpienie jest początkiem nowego przyjścia Chrystusa: Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was. To przyjście to jest przede wszystkim przyjście w Duchu Świętym (...). Ostatecznie jest to przyjście na końcu świata... Niech te prawdy Boże rzucają światło na nasze życie. Wraz z Chrystusem my także wychodzimy od Ojca, ażeby wrócić do Ojca. On nas do Ojca prowadzi. Starajmy się iść drogą, którą nam wskazuje. Niech Chrystus będzie Drogą i Prawdą naszego życia!(Katecheza środowa, 12 kwietnia 1989)
Wznosi Jezusa w niebo obłok Bożej chwały,
oto Słowo Wcielone do Ojca powraca,
sprawiwszy, aby Miłość w świecie królowała.
Oto Duch Zbawiciela wraz z mistycznym Ciałem
niebieski orszak dzielnych aniołów otacza
i wznosi prosto w niebo obłok Bożej chwały.
Niech zwyciężą wśród ludzi Twoje ideały,
niechaj Cię naśladują w chatach i pałacach.
Najważniejsze, by Miłość w świecie królowała.
Twoje Słowa przez wieki wciąż w świecie działały
i Duch Święty opiekę nad nami roztaczał,
choć Cię uniósł do nieba obłok Bożej chwały.
Na Twe powtórne przyjście czeka już świat cały
i na Dobrej Nowiny drogę się nawraca,
pragnąc, by Twoja Miłość w świecie królowała.
Być Twoim uczniem znaczy zacierać podziały,
pomagać, czynić pokój, kochać i przebaczać.
Patrząc jak wznosi Mistrza obłok Bożej chwały,
starajmy się by Miłość w świecie królowała.