Prawdziwa cześć dla Eucharystii staje się szkołą czynnej miłości bliźniego. Wiemy, że taki jest prawdziwy i pełny porządek miłości, którego nauczył nas Pan: Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali. Eucharystia do tej miłości wychowuje nas w sposób najgłębszy, ukazuje bowiem, jaką wartość w oczach Bożych ma każdy człowiek, skoro każdemu w taki sam sposób Chrystus daje siebie samego pod postaciami chleba i wina. Jeżeli praktykujemy autentyczny kult eucharystyczny, w oczach naszych musi rosnąć godność każdego człowieka. A poczucie tej godności staje się najgłębszym motywem naszego odniesienia do bliźnich. Musimy stawać się szczególnie wrażliwi na każde ludzkie cierpienie i niedolę, na każdą niesprawiedliwość i krzywdę, szukając, w jaki sposób praktycznie jej zaradzić. Uczymy się z szacunkiem odkrywać prawdę o człowieku wewnętrznym, bo przecież właśnie to wnętrze staje się sakramentalnym mieszkaniem Boga w Eucharystii. Chrystus przychodzi do serc i nawiedza sumienia. Tajemnica eucharystyczna staje się szkołą miłości bliźniego, miłości człowieka.(Dominicae cenae, 6)
Pod postaciami chleba i wina zostaje
Jezus Chrystus, Zbawiciel. Cud to nad cudami:
serce mieszkaniem Boga samego się staje.
Godność i świętość ducha Stwórca nam nadaje:
by kwitła miłość wielka między narodami,
pod postaciami chleba i wina zostaje.
Wielki cud Eucharystii splendoru przydaje,
przecież już nie jesteśmy w świecie wygnańcami,
bo serce domem Boga samego się staje.
Oto na naszych oczach z kolan świat powstaje;
Bóg obdarza nas wszystkich Swoimi łaskami,
gdy pod postacią chleba i wina zostaje.
Miłości delektujmy się wciąż urodzajem!
Gdy nie damy się dzielić gniewu barierami,
serce mieszkaniem Boga samego się staje.
Niechaj szczodrość Jezusa nigdy nie ustaje,
niech Jego drogi będą naszymi drogami!
Gdy pod postacią chleba i wina zostaje,
serce mieszkaniem Boga samego się staje.
