Przez zaginięcie w świątyni Jezus przygotowuje swą Matkę do tajemnicy Odkupienia. Przez trzy dramatyczne dni, podczas których Syn odłącza się od nich, by pozostać w świątyni, Maryja wraz z Józefem przeżywają zapowiedź triduum Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Pozwalając swej Matce i Józefowi udać się w drogę do Galilei bez powiadomienia ich o swym zamiarze pozostania w Jerozolimie, Jezus wprowadza ich w tajemnicę tego cierpienia, które wiedzie do radości (...) Czemuście Mnie szukali? – pyta Jezus. Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Tymi słowami odsłania On wobec Maryi i Józefa tajemnicę swej Osoby, zapraszając ich do przekroczenia sfery dostrzegalnej rzeczywistości (...) Nawiązując do swego Boskiego pochodzenia, pragnie On nie tyle stwierdzić, że świątynia, dom Jego Ojca, jest naturalnym miejscem Jego obecności, lecz że powinien się On zajmować tym wszystkim, co dotyczy Ojca i Jego zamysłu. Chce potwierdzić, że jedynie wola Ojca stanowi dla Niego wiążącą normę, której ma być posłuszny.(Katecheza środowa, 15 stycznia 1997).
Cierpienie, które wiedzie Marię do radości:
znaleziony w świątyni, domu Ojca swego
Jezus daje świadectwo prawdziwej Boskości.
Maryja wraz z Józefem w ludzkiej bezradności
przeżywają zapowiedź Triduum Paschalnego,
lecz cierpienie to wiedzie Marię do radości.
Czemuście Mnie szukali? Wszak źródło Mądrości
bije w świątyni Pana, w domu Ojca Mego!
Jezus daje świadectwo Swej pełnej Boskości.
On z uczonymi w Piśmie, mimo Swej młodości
toczy dialog, władając mądrością rabbiego.
To widok, który przywiódł Marię do radości.
Prezentując postawę synowskiej wierności
i posłuszeństwa woli Ojca Niebieskiego
Jezus daje świadectwo Swej pełnej Boskości.
Podążmy do świątyni w pokornej ufności,
że znajdziemy Jezusa, gdzieś zagubionego.
On ulży nam w cierpieniu, wiodąc do radości,
wystawiając świadectwo Swej pełnej Boskości.
