W świątyni jerozolimskiej Józef i Maryja spotykają Symeona, człowieka prawego i pobożnego, który wyczekiwał pociechy Izraela. Łukasz nie mówi nic o jego przeszłości i o posłudze, jaką sprawuje on w świątyni; opowiada o człowieku głęboko religijnym, który żywi w sercu wzniosłe pragnienia i oczekuje Mesjasza, Pocieszyciela Izraela (...) Symeon, wzór człowieka, który otwiera się działanie Boże, za natchnieniem Ducha przychodzi do świątyni, gdzie spotyka Jezusa, Józefa i Maryję. Biorąc Dziecko w ramiona, błogosławi Boga (...) Jako człowiek symbolizujący Stary Testament, Symeon doświadcza radości spotkania z Mesjaszem i czuje, że osiągnął cel swego życia. Ma zatem prosić Najwyższego, aby obdarzył go pokojem w wieczności. Ofiarowanie jest jakby spotkaniem nadziei Izraela z Mesjaszem. Można tu także dostrzec proroczą zapowiedź spotkania człowieka z Chrystusem. Jest ono możliwe dzięki Duchowi Świętemu, który wzbudza w sercu człowieka pragnienie takiego zbawczego spotkania i dopomaga w jego realizacji.(Katecheza środowa, 11 grudnia 1996)
Nadzieja Izraela spotyka Mesjasza.
Wcielone Wieczne Słowo jest ofiarowane,
spełniają się pragnienia, rośnie wiara nasza.
Oto się przepowiednia ziszcza Izajasza!
Biorąc Dziecko w ramiona, błogosławi starzec,
który u kresu życia spotyka Mesjasza.
Oto znak, który będzie niektórych odstraszać,
lecz on jest przeznaczony na wielu powstanie.
Spełniają się pragnienia, rośnie wiara nasza.
Twą duszę miecz przeniknie - Symeon ogłasza.
Zamysły serc podejmie ofiarny baranek.
Nadzieja Izraela spotyka Mesjasza.
By świat cały prawdziwą Miłością opasać,
Jezus odkupi dusze złym grzechem zbrukane.
Spełniają się pragnienia, rośnie wiara nasza.
Jezus wyciąga ręce, każdego zaprasza,
bo dzieło Odkupienia jest już dokonane!
Nadzieja ludzkiej rasy spotkała Mesjasza,
spełniły się pragnienia, rośnie wiara nasza.