SPRAWA HONORU...

Ostatni wypadek „honorowego” konfliktu między europosłami Bonim i Korwinem-Mikke (spoliczkowanie tego pierwszego za obrazę sprzed dwudziestu ponad lat) budzi ogromne emocje.  Przywoływany jest tu kodeks Boziewicza. Elektorat kibicuje (w większości) Korwinowi, dyżurni dziennikarze w czambuł potępiają JKM za fizyczną napaść. Wypowiada się o nim również krytycznie Janusz Palikot, który – jako Naczelny Cham RP – obawia się (i słusznie) powszechnego przyzwolenia społecznego na piętnowanie draństwa w sposób przyjęty w I i II Rzeczypospolitej
 
Ja jednak radzę zachować duży dystans do swoistego teatrum, jakie fundują nam dzisiaj politycy. Choć czasami i mi „nóż otwiera się w kieszeni”, gdy słucham jednego czy drugiego pożal się Boże „męża stanu”, uważam, że PR, do jakiego posunął się  Janusz Korwin Mikke jest znacznie przesadzony.
Co prawda wszystkie media w kraju i za granicą podchwyciły wdzięczny temat „trzaskania po pysku” jednego europosła przez drugiego, ale (nawet gdybym się zgadzał z intencją trzaskającego) – nie jest to ani dobre, ani szczere. Powodów jest kilka:
 
Po pierwsze – bicie po latach byłych TW mija się z celem. Tego typu ludzie nie mają przewidywanej kodeksem Boziewicza zdolności honorowej. A więc i bijący (wg w/w kodeksu) traci na wizerunku, brudząc sobie ręce zupełnie niepotrzebnie.
 
Po drugie – jestem pewien, że gdyby przeciwnikiem JKM był młody i silny mężczyzna (a nawet posłanka-bokserka  Iwona Guzowska) – do całego incydentu by nie doszło. Starszy pan po siedemdziesiątce (pomimo trenowania – jak sam kiedyś się przyznał –  karate) nie zaryzykował by wizyty u stomatologa z tak błahego powodu jak urażony honor. Przypominam, że obracamy się w kręgu polityków, którzy pojęcie honoru traktują bardzo instrumentalnie.
 
A po trzecie – gdyby ten sposób zdobywania wyborców przyjął się powszechnie - politycy (zamiast obradować nad ustawami i naprawą Rzeczypopolitej)  biegaliby na treningi boksu, taekwando, judo, sambo, kick-boxingu, kung-fu, capoeir’y, ju jitsu  i co tam jeszcze wymyślono w tej materii.
 
A to by oznaczało, że w następnym rozdaniu parlamentarnym marszałkiem sejmu byłby niejaki Pudzian, a senatu – zapewne gwiazda MMA Mamed Khalidov! Albo odwrotnie...
 
P.S. Z tomiku PRO PUBLICO BONO przypominam stary wierszyk o Honorze...
Miłej lektury...
 
             HONOR ŻOŁNIERZA
 
Już kodeks Boziewicza określał bezsprzecznie,
Kto człowiekiem honoru, a kto - niekoniecznie...
 
Gdyś się bracie zachował niegodnie i wszawo; 
Toś po pysku obrywał, lub do szabli stawał!
 
Bo plamę na honorze krew zmyć tylko zdoła:
Patrz: Mały Rycerz, Ordon, lub Przybył Mikołaj...
 
(Tej krwi nie trzeba dużo –  wystarczy naparstek;
Tu się liczy intencja, a nie juchy garnczek...)
 
Więc współcześni żołnierze, co mundur  szanują
Honor swój cenią wielce, wciąż deliberują...
 
Wszędzie tam, gdzie wojskowi plotą gadki-szmatki,
Odmienia się wciąż „Honor”! Przez wszystkie przypadki.
 
Gdy ktoś targi-przetargi na czołgi przewala,
Mówią: „To niemożliwe! Honor nie pozwala...”
 
Gdy w smoleńskiej tragedii  prawdy ktoś zażąda –
Słowom honoru wierzą, miast dowodów żądać...
 
Gdy grudniowe rocznice giną w kłamstwa wrzawie:
„Ludzie honoru” ręczą... I już jest po sprawie!
 
Lecz najwięcej honoru we WSI dziś wyrasta
(Tego wszak nie pojmuję, bo ja jestem z miasta...)
 
Fakt,  że czasem coś zgrzyta, bo do mundurowych
Nie dociera, że mamy sojuszników nowych
I błędów swej młodości (zamiast grzechy wyznać)
Klnąc się honorem –  bronią! Niby socjalizmu...
 
Stąd tak trudno dziś poznać (to powód mej troski):
Czy to jeszcze Kukliński? Czy już Kuklinowski! *
 
Lecz ogólnie nie zmieni nic tego przesłania:
Honor dziś na Honorze Honorem pogania...
 
Pytam zatem eksperta – ułana starego:
„Jak to jest z tym honorem w armii? I dlaczego?”
 
Na to dziadek-weteran dziwi się i zżyma:
„Jaki Honor Żołnierza? Przecież wojska ... ni ma!”...
 
 
*inspiracja z „Tu chodzi o coś więcej” T.Buraczewskiego
 
A z cyklu „znalezione w sieci” – utwór z Honorem w tytule (z płyty „Katyń 1940”)
https://www.youtube.com/watch?...