Polski potencjał

[Inteligencja.] Ostatnio sporo czasu zajmowała mi genealogia. Przy pomocy sprytnych wyszukiwarek łatwo cofnąć się o 7-8 pokoleń. Jeśli dołożyć do tego dwa współczesne wyjdzie z tego całkiem ładny kawałek historii. W trakcie tej świetnej zabawy odkryłem coś niby oczywistego, ale po realnym, udokumentowanym w sposób bezwzględny badaniu (metryki plus pobieżna, ale absolutnie pewna  wiedza o aktualnej sytuacji i „prowadzeniu się” rodzin)  odbierałem to jednak jako zdumiewającego – szczególne predyspozycje i  zachowania współczesnych, znanych mi osób, są odwzorowaniem postaw społecznych ich przodków. Niby to takie oczywiste, wiadomym jest dziedziczenie różnych specyficznych cechy, ale gdy widzi się, że to naprawdę działa, wtedy lepiej rozumie się potęgę Dziedzictwa - genów wplecionych w kulturę danej społeczności. Pojedyncze ekscesy i wyróżnienia się na tle „normalności” i zwykłości mają swój rytm pokoleniowy. Dzieje się to bez świadomości tego u samych zainteresowanych. Nie istniał choćby zwyczaj  zapisu tradycji rodzinnej. Propaganda „postępowców” skłaniała do traktowania starego jako obciążenia i kolejni młodzi czym prędzej, bezrefleksyjnie swoich dziadów się wyrzekali.
Od tego małego wstępu pozwolę sobie na przejście do maksymalnego uogólnienia.
 Czym wyróżnia się polski robotnik na zagranicznych budowach, gdzie zjeżdżają sie ludzie z całego świata? Inteligencją (zdolnością do radzenia sobie w problemowych sytuacjach) i skłonnością do pijaństwa. Jest to opinia innych nacji, zbadana przeze mnie osobiście.
Które miejsce zdobyli Polacy w rozgrywanych raz na cztery lata mistrzostwach drużynowych w szachach? Mężczyźni medalowe trzecie, kobiety szóste. Generalnie szachy można traktować jako doskonały test inteligencji. Ta gra nadal ma się świetnie. W nawale miliona innych wciąż zasługuje na miano gry królewskiej. Jej popularności nie zaszkodziło nastanie epoki cyfryzacji i przeliczania wszystkiego na wskroś w ułamku sekundy. Umysł ludzki w obliczu bystrzejszych od niego maszyn odnajduje  poprzez szachowe kryterium swoje miejsce i równowagę (ducha). Sama zaś elektronika stała się w tym 64-polowym obszarze odpowiedzialnym sojusznikiem człowieka
Starcie szachowych, drużynowych gigantów miało miejsce w Chanty Mansyjsk, nieopodal ujścia Irtyszu do Obu na syberyjskiej ziemi. Wśród mężczyzn Chiny zajęły miejsce 1, wśród kobiet miejsce 2; Rosja odpowiednio miejsca 2 i 1. Polska 3 i 6. Za nami Indie  4 i 4; Ukraina 6 i 5; USA 8 i 7. Rewelacyjni szachiści Turcji na miejscu 5; mocne jak zwykle Gruzinki miejsce 3.
Krzywdy wyrządzane przez narodowi polskiemu przez zaborców, okupantów i światową, lichwiarską gawiedź nie doprowadziły do zamierzonego biologicznego oraz intelektualnego wyniszczenia, choć cofnęły nas na drodze rozwoju o 100 lat. Symptomem podnoszenia się jest ten szachowy sukces, wcale nie symboliczny.
 
Cóż Polakom z tego przyrodzonego im waloru, skoro nie potrafią zmienić fatalnego ustroju? Chociażby tego, co dzieje się w szkołach, w dużej mierze odpowiedzialnych za nieprzekładanie niewątpliwych zdolności w realną siłę gospodarczą, naukową i moralną.  . Byłem na zakończeniu roku szkolnego 2016/17, a nawet na trzech takich imprezach. Znajomość rzeczy pozwala mi łatwo ocenić, co się tu naprawdę dzieje. Z politowaniem wysłuchuję, jak to „rada(?) pedagogiczna pracowała na  najwyższych obrotach”. Widzę w tym momencie postękująca nauczycielkę, która przyczepia jakieś informacje na szkolnym korytarzu, traktując to jako jakąś za karę. Tego typu obrazki, gdzie utyskuje się na jakąkolwiek dodatkową(?) pracę, zapisywały się w mej pamięci przez wiele lat.  Widzę nauczyciela wychowania fizycznego siedzącego, jak zwykle, na wygodnej ławce w pozycji całkowitego wyluzowania, specjalnie niezainteresowanego tym, co dzieci robią z rzuconą im piłką. Widzę zeszyty dziecięce, których prowadzenie znamionuje kompletną niefachowość młodego nauczyciela oraz brak jego odpowiedzialności. Widzę te wszystkie okropne rzeczy, które nie zwiastują rozwoju młodocianych osobowości, a w zasadzie gwarantują zastój, regres i pozycje sprzątacza w świecie. Są one niejako normą, akceptowaną dotąd przez społeczeństwo. Nie wierzę, by zacofanej, anachronicznej, głupiej szkole pomogły, słuszne skądinąd reformy. W obliczu wyzwań można je określić jako łatanie dziurawego.
„Sukcesy, sukcesy”. Na prezydialnym stole stoją pozłacane puchary. Nie będą wręczane nikomu, nie jest wyjaśniane dokładnie dlaczego tam się znajdują. Stanowią oprawę tej całej lipy, tej masy świadectw z biało-czerwonym  paskiem, tych  niekiedy ponad 50 %  wzorowych stopni wystawianych uczniom ewidentnie na to niezasługującym. W roku, w którym odchodziłem na emeryturę, po raz pierwszy udało się dwójce uczennic zdobyć wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie matematycznym. Prosiłem o ich specjalne nagrodzenie. Nie doczekały się. To co wartościowe przepadło w powodzi nagród za iluzoryczne, naciągane sukcesy sportowe i „za udział i uczęszczanie”.
„Pracujemy w trudnych warunkach”. Jeszcze jeden element propagandowej piramidy zbudowanej dla rodziców gotowych w to wierzyć. Słyszę bowiem te słowa w szkole  funkcjonującej w warunkach nadzwyczaj sprzyjających. Żadne pieniądze, ani państwowe ani od hojnych sponsorów, nie pozwolą na harmonijny rozwój zdolności dzieci, jeśli cała oświata nie uwolni się z pętli obłudy.