Niecodzienna promocja w Krakowie

Wczoraj, trzeźwy jak stodoła, miast nad ranem, wróciłem już o północy do domu z kultowego krakowskiego Klubu Dziennikarzy „Pod Gruszką”, gdzie mój koleżka Roman Wysogląd promował swoją nową, nie do końca poprawną politycznie powieść pt. "Brzydkie poranki, piękne wieczory".  

Autor, w siebie wpełznięty i ociupinkę przesączony spirytualnym eliksirem wielkiej Sztuki spłynął do słynnej Sali Fontany tak uroczo rozmiękczony, iż nawet najbardziej ascetyczni krakowscy mieszczanie musieli wybaczyć tę niewybaczalną fanaberię.  

Po słowie autorskim, z którego nie udało mi się złowić ani słowa wystąpiło grono profesorskie Jagiellońskiej Wszechnicy w sile, jak to w Krakowie bywa niepomiernie przesadzonej, które muszę sprawiedliwie przyznać, sprostało dzielnie podjętej nierozważnie misji.  

Niezrównany Jan Güntner przeczytał fragmenty prozy zawartej w czasoprzestrzeni, której głębię byłby w stanie pojąć tylko Albert Einstein, czym należy tłumaczyć neurotyczną reakcję zebranej widowni.  

Wizję autora zrozumiał jedynie genialny Jan Kanty Pawluśkiewicz, który dedykowany autorowi promowanej książki okolicznościowy utwór na fortepian okrasił desperackim przysiadem na klawiaturze, dając tym samym wyraz mistycznej różnicy między głupkiem, a półdupkiem.  

Po promocji autor gdzieś się zawieruszył, a nad wyraz okazała chmara nienażartych promocyjnych sępów, musiała się oddalić do domów o tak zwanym suchym pysku.  

A puentą mojej relacji niech będzie prześmiewczy fragment części 5 promowanej książki, cytuję za Romanem Wysoglądem:  
„Człowiek nie rodzi się po to, by pisać. W ten sposób myślą wyłącznie megalomani, grafomani, albo „pisarze” zwani polskimi. Z tymi ostatnimi problem jest o tyle istotny, iż prawie każdy Polak jest człowiekiem piszącym. Są naturalnie genialni, tylko „stary świat” nie potrafi się na nich wyznać. Podobnie jak na patriotyzmie, połowie śledzi, skręcaniu z czerech rowerów jednego, wchodzeniu tyłem do sejmu i milionom podobnych kretynizmów, bez których nie bylibyśmy tymi, kim jesteśmy. Czyli idiotami..., koniec cytatu.  

I to by było na tyle, jak zwykł mawiać niezapomniany profesor mniemanologii stosowanej Jan Tadeusz Stanisławski.  

Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)