JOW – RECEPTĄ NA WSZYSTKO... PRAWDA CZY FAŁSZ?...

Batalia, jaką zaczął Paweł Kukiz – o wprowadzenie Jednomandatowych Okręgów Wyborczych –  prawdopodobnie przyniesie mu znaczący wzrost sprzedawalności płyty; pomimo bojkotu mediów wszędzie go pełno i trudno znaleźć w Polsce człowieka, do którego informacja o patriotycznym krążku naszego czołowego rockman’a by nie dotarła. Na wszelki wypadek nie otwieram ostatnio lodówki...

Ja jednak chciałbym się skupić nie na nowatorskich formach akwizycji płyt Pawła (któremu zresztą życzę sukcesu; jeśli mu się powiedzie, będzie pierwszym dowodem na to, że z patriotyzmu można w naszym kraju wyżyć).
Chciałbym pochylić się raczej na spodziewanym efekcie, jaki może wywołać powszechne wprowadzenie takiej właśnie (JOW) możliwości głosowania...

Takim pierwszym kubłem zimnej wody niech będzie platformerski skład Senatu (wybierany właśnie w systemie JOW), gdzie tego typu głosowanie upartyjniło skład „wybrańców narodu” izby wyższej aż do granic absurdu; a miało być tak pięknie...

Jeśli ten sam układ powtórzyłby się w Sejmie RP, Platforma Obywatelska z 63% poparcia miałaby możliwość „nicnierobienia” w znacznie bardziej komfortowym wymiarze niż obecnie... Czy właśnie o to chodziło Ci, Pawle Kukizie?... 

Wytłumaczenie tego absurdu jest banalnie proste: nasze „wyedukowane” przez seriale i rozmaite „bigbradery” społeczeństwo wybierać będzie (w znakomitej większości) osoby znane i popularne. Co nie zawsze znaczy mądre, rozsądne, uczciwe i kompetentne...

Reasumując - nie mam nic przeciwko artystom, sportowcom, czy celebrytom w sejmie czy senacie; na pewno zdarzają się wśród nich ludzie wartościowi. Ale w większości wyłonionych w tym swoistym „castingu wyborczym” wybrańców narodu to oderwani od normalnego świata ludzie, których nudzi czytanie ustaw, siedzenie godzinami na sali obrad czy zabieranie głosu w jakiejkolwiek sprawie... To figuranci, którzy bez podpowiedzi lidera partii  nie zawsze wiedzą, który guzik wcisnąć podczas głosowania...

Dlatego wybieram mniejsze zło – głosuję na idee, które reprezentują określone partie.
W skrócie to: PO – szeroka (aż do zatracenia) integracja z Europą, PiS – patriotyzm i tradycja, PSL – trwanie w koalicjach, RP – sprawy obyczajowe, SLD – sentyment do komuny... 

Paweł Kukiz popierał kiedyś żarliwie PO, teraz wystrzega się jakiejkolwiek deklaracji partyjnej. A zwłaszcza sympatyzowania z PiS-em.
Załóżmy, że JOW dadzą statystyczną przewagę ludziom „ładnym i modnie ubranym”, mającym pieniądze na kampanię wyborczą i „uwiedzenie” wyborców.
Kto ma dziś w Polsce forsę na najlepszy PR? PO znowu górą?...

Mój pogląd „na dziś” jako człowieka bezpartyjnego jest następujący: w najbliższych wyborach pozwolić wygrać PiS w stylu „orbanowskim” i dać im szansę wykazać się; ktoś musi  posprzątać ten cały bałagan. Ale cały czas monitorować, patrzeć rządzącym na ręce.
Bo władza deprawuje każdego,  a władza absolutna – deprawuje absolutnie...

Lech Makowiecki

P.S. Proponowałem kiedyś publicznej Telewizji cykl filmików edukacyjno-historycznych; nic z tego nie wyszło... Bo nie...
Przerabiam więc moje pomysły na wierszowane felietony i ballady; tu przynajmniej wszystko zależy ode mnie. Polecam ostatni trzynastozgłoskowiec z „Naszego Dziennika”:

                           DEJA VU

Kazek z Pietrkiem wracali z nocnej dyskoteki
Ze śpiewem, chociaż „z buta” (tramwaj zwiał, niestety).
Wymarłe miasto spało, w górze świecił księżyc,
Sierpniowa noc pachniała, że aż chciało się żyć...

Wtem z zacienionej bramy, wprost na torowisko,
Wyszła babcia z laseczką – niby science fiction...
„Patrz Kazek, ale laska!” –  Pietrek parsknął śmiechem...
„Poproś panią do walca! Para z was jest w dechę!”...
Kaz w ciemno dowcip kupił... No i wystartował...
Na bruk upadła laska... A Kazek –  wirował!

Chichrali chłopcy z żartu... Echem niosło w bramach...
Babcia podniosła oczy... Wtedy Kazek zamarł...

Spostrzegł, że w swych ramionach piękną pannę trzyma
Panterka, hełm, karabin (powstaniec-dziewczyna!?)...
Miejsce niby to samo... Wokół okna płoną...
Barykada z tramwajów ogniem ciągłym zionie...
Walą czołgi taranem, trup się gęsto ściele...
Pokrwawieni cywile chronią się w kościele...
Idzie seria po bruku... Kaz stoi jak wryty...
Ktoś do bramy go wciąga...  Tak ratuje życie...
To znowu ta żołnierka... Kazek przerażony
Przez mgłę słyszy głos Pietrka... Wraca mu świadomość...

Wszystko jest tak jak dawniej: starsza pani chuście...
I wystraszony Pietrek... Kazek zwalnia uścisk...
Podnosi laskę babci... Całuje jej ręce...
I mówi: „Przepraszamy... My już nigdy więcej”...

Kazek z Pietrkiem wracają z dyskoteki nocnej
Zatopieni w swych myślach nic nie mówią chłopcy...
Słońce wschodzi nad miastem... Miasto – jak obrazek...
Pietrek pyta spojrzeniem... Odpowiada Kazek:
„Babcia jest bardzo „w porzo”... O nic mnie nie pytaj...
Za to my to jesteśmy dwa dupki podpite!”...

Z cyklu – znalezione w sieci:
Znowu zaczęły się jakieś mistrzostwa; piosenka jak znalazł, chociaż zupełnie nie o sporcie:
„Polska 2012”
http://www.youtube.com/watch?v...