PRZYSIĘGAM NARODOWI POLSKIEMU...

Nie wspominam najlepiej mojego rocznego szkolenia podchorążych; jako świeżo upieczony inżynier budowy okrętów (w wojsku - dowódca działonu haubic) z politowaniem przyglądałem się archaicznym armatom wz. 38r., na których się szkoliliśmy. A chamstwo i nieuctwo „inżynierów pola walki” (takie tytuły nosili nasi porucznicy) wzbudzały tylko politowanie.

Jednak gdy po wielu latach obserwowałem w Kopenhadze  zmianę warty pod pałacem królewskim – ogarnął mnie pusty śmiech; przy duńskich „pokurczach” nasza kompania, bijąca równo buciorami po bruku Morąga byłaby  emanacją młodości i siły!                             

Dziś  nie wyobrażam sobie sytuacji, w jakiej znalazł się 11 listopada oddział rekonstruktorów napoleońskich na Krakowskim Przedmieściu. My po prostu wdeptalibyśmy  „Antifę” w glebę już po pierwszej obrazie munduru polskiego...

WSPOMNIENIA REZERWISTY LUDOWEGO WOJSKA POLSKIEGO...  

Ten słoneczny, sierpniowy poranek 1981r. zapowiadał się w morąskich koszarach niezwykle podniośle. Uroczysta  przysięga żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego – to jedyny dzień w roku, gdy na terenie jednostki więcej jest cywilów niż żołnierzy. Odświętnie ubrani, rozgorączkowani rodzice, rozszczebiotane młodsze rodzeństwo, wystrojone narzeczone i wytęsknione żony szczelnie wypełniły plac apelowy, wypatrując w szeregach dzielnych obrońców ojczyzny.

Na wprost nich – wypucowani do granic możliwości, wyprężeni jak struny stali „chłopcy malowani” – na prawym skrzydle trzy kompanie elewów, na lewym – dwie kompanie podchorążych. A wśród tych ostatnich – ja, wystrzyżony, wygolony, wychudzony po trzymiesięcznej unitarce , w za dużych o jeden numer buciorach (tak doradził mi ojciec - doświadczony piechur).

Ze zdziwieniem obserwuję, jak roześmiany tato wymachuje rękami w zupełnie innym kierunku. Dopiero w tym momencie zdaję sobie sprawę z naszej unifikacji – z daleka wszyscy jesteśmy do siebie podobni do siebie jak dwie krople wody... Na niewielką trybunkę wstępuje sam pułkownik.

„Baaaaczność!!!” odgłosy komend i trzaskanie obcasów obijają się o ściany budynków, wracają zwielokrotnionym echem. Komendant z miną Ordona na oblężonej reducie deklamuje słowa przysięgi. Przećwiczone po wielokroć na zajęciach formułki potężnieją odbiciami, płosząc gołębie z pobliskich dachów Morąga. „Ja, obywatel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, stając w szeregach Wojska Polskiego, przysięgam Narodowi Polskiemu...” . Matki płaczą, ojcowie też wzruszeni, dziewczyny rozmarzone...

I nagle zgrzyt!
Przy słowach „...w braterskim przymierzu z Armią Radziecką...” na lewym skrzydle, tam gdzie stoją kompanie podchorążych zapada głucha cisza... To tak, jakby w nastawionej na full aparaturze stereo ktoś niespodziewanie wyłączył jedną kolumnę... Po chwili wszystko wraca do normy.

Patrzę na komendanta. Nic, kamienna twarz. Dowódcy kompani nieco skonsternowani. Elewowie zupełnie nie kumają, o co chodzi, rozglądają się niepewnie.

„Rozejść się!”
Nareszcie... Po chwili siostry wiszą mi już na szyi, ojciec ociera łezkę w kąciku oka. Kiedy emocje opadają, tato pyta cicho: „Ale numer... Umówiliście się wcześniej?...”  „Skąd!” - odpowiadam zdziwiony – „Po prostu... Tak jakoś samo z siebie...  Nie mogło mi to przejść przez gardło...” „Dziadek byłby dumny...” - ojciec pokiwał głową z satysfakcją. „Uważaj, nie darują wam tego...” – dorzucił, nieco zamyślony.

Rozejrzałem się dokoła; Komendant i dowódcy kompanii wesoło rozmawiali, częstowali się papierosami, żartowali z żonami... Wzruszyłem lekceważąco ramionami...
....
Zegar na korytarzu kończył wybijać północ. „Alarm! Alarm!!! Wstawać! Zbiórka przy magazynie broni!!!” Głosy funkcyjnych dochodzą jak zza światów.

Podrywam się półprzytomny, kolega z piętrowej pryczy nade mną ląduje mi na plecach. Potykam się o własne buty, ubieram w pośpiechu. Pełne obciążenie: „kałachy”, plecaki, amunicja, osprzęt... Każdy ma na plecach ze 40 kg więcej... „Raz, raz, raz!!!” Drze się kapitan. Uformowana w dwójki kolumna truchtem rusza w teren. Za ostatnia dwójką jadą dżipem dowódcy. Zaczyna się marszobieg – 25 kilometrów...
....
Słońce już stało na niebie, gdy umorusani i spoceni dowlekliśmy się do koszar. Wydawało mi się, że ledwie przyłożyłem głowę do poduszki, gdy rozległ się głos dyżurnego: „Wstawać! Zaprawa poranna! Co jest?! Już dwie po szóstej!”  Obijając się o ściany zbiegamy po klatce schodowej...
....
Kolega podchorąży z górnej pryczy z sykiem odrywa onuce. „Szkoda mi trochę tych elewów... Dostali w d... za darmo...”  Wyciąga się i z  ulgą, nogi kładzie na oparciu łóżka.

Pierwszy raz w życiu widzę dwa ogromne bąble; pokrywające całą powierzchnię obu stóp...

„A tobie nic?” - pyta się, jakby z pretensją w głosie...

Popatrzyłem na moje za duże o numer buciory...  Czasami warto posłuchać taty...

Z cyklu znalezione w sieci: „Honor i Gniew” z płyty „Katyń 1940”