KRÓTKIE ROZWAŻANIA W ROCZNICĘ POWSTANIA ARMII KRAJOWEJ...

    Są pewne stereotypy krążące po Europie: pracowity i zdyscyplinowany Niemiec, leniwy i kombinujący Grek, Polak nie umiejący rządzić krajem w czasach pokoju i sprawdzający się jedynie w chwilach zagrożenia (ułańska fantazja)...

      Generalnie „chłodna”, pracowita i zaradna północ przeciwstawiana jest „temperamentnej” i zabawowo nastawionej ludności południa, a postępowy, modernistyczny Zachód stawiany jest w kontrze zaściankowemu i katolickiemu Wschodowi... Z pejoratywnym i prześmiewczym kontekstem, z poczuciem wyższości „cywilizowanych” społeczeństw; tak jakby inne państwa nie miały prawa żyć w swoim tempie i w świecie swoich wartości...

     Zadajmy sobie pytanie, czy wspomniane wyżej „zalety”  nie bywają w pewnych sytuacjach wadami? Czy gdyby przedwojennej Polsce  trafił się polityk na miarę Hitlera – zyskałby w tym chrześcijańsko sformatowanym  kraju podatny grunt na podpalenie świata i zorganizowanie mega-fabryk śmierci? Czy Polscy „katole” daliby się uwieść psychopatycznemu przywódcy i karnie, bezmyślnie realizowaliby jego zbrodnicze idee, organizując i nadzorując wysiedlenia, getta, transporty, obsługując krematoria gazowe, eksterminując i likwidując miliony bezbronnych i niewinnych dzieci, kobiet, starców? 

       Pytania nie są wcale retoryczne – ilość Sprawiedliwych Wśród Narodów  Świata stawia Polaków w moralnej czołówce Europy...

       Pamiętajmy o tym, zwłaszcza  w kolejną rocznicę powstania  Armii Krajowej – największej zbrojnej, podziemnej formacji niepodległościowej II wojny światowej...

Lech Makowiecki

P.S. I krótka, rymowana refleksja – młodym ku rozwadze:

ODPOWIEDŹ  MŁODYM  POLAKOM

Cóż  mam ci odpowiedzieć
Nastoletni Polaku?...
Tamten chłopak z Powstania
Był prawie w twoim wieku...

    Głowę miał pełną marzeń...  
    Pierwszą miłość chciał przeżyć...
    Los mu nie dał wyboru,
    Zginął za to, w co wierzył...

Pytasz mnie o dziewczęta
Polska gimnazjalistko...
Podobne były do was:
Młodość... Uśmiech... I wszystko...

    A ta sanitariuszka
    Miała (jak  ty) chłopaka...
    Dorwał ją szwabski pluton.
    Nikt po niej nie zapłakał...

Tulisz do piersi dziecko
Matko-Polko dzisiejsza...
Tam nie było litości
Nawet dla tych najmniejszych

    Gdzieś, na nieludzkiej ziemi 
    Z głodu i zimna gasły...
    Z brzuchów matek wydarte...
    Zagazowane w Auschwitz...

A świat zapomniał o tym...
A o nich  tutaj - cisza...
Młody Krzysiek Baczyński       
Więcej już nie napisze                    

    Strof o ludziach wspaniałych
    Dobrych, mądrych, odważnych
    Których tak dziś nam braknie
    Gdy los kraju  się waży...

A świat stacza się w przepaść,
I wszystko koniec wieszczy,
Zaprzańcy wyprzedają
Przyszłość naszą - za bezcen...

    Krzyczę przez gwar zabawy,
    Ryk tłuszczy... Błaznów rechot...
    „JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA...”...
    Słyszę was?... Nie... To echo...   
    
                                          Lech Makowiecki

Z cyklu – znalezione w sieci:
ballada z płyty „Katyń 1940” – „Czterdziesty Czwarty”...