Geneza III RP

Almaryk w komentarzu do mojego quizu o funkcjach sprawowanych przez Bolesława Bieruta, zadał fundamentalne pytanie jakiej Rzeczypospolitej prezydentem był Bierut?
 
     W Manifeście Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z lipca 1944 roku, uznając Krajową Radę Narodową za jedyne legalne źródło władzy w Polsce, podkreślono, iż „Emigracyjny „rząd" w Londynie i jego delegatura w Kraju jest władzą samozwańczą, władzą nielegalną. Opiera się na bezprawnej faszystowskiej konstytucji z kwietnia 1935 roku. „Rząd" ten hamował walkę z okupantem hitlerowskim, swą awanturniczą polityką pchał Polskę ku nowej katastrofie. (…) Dlatego Krajowa Rada Narodowa, tymczasowy parlament narodu polskiego, powołała Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego jako legalną tymczasową władzę wykonawczą dla kierowania walką wyzwoleńczą narodu, zdobycia niepodległości i odbudowy państwowości polskiej.”
     Równocześnie wskazano, iż „Krajowa Rada Narodowa i Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego działają na podstawie konstytucji z 17 marca 1921 roku, jedynie obowiązującej konstytucji legalnej, uchwalonej prawnie. Podstawowe założenia konstytucji z 17 marca 1921 r. obowiązywać będą aż do zwołania wybranego w głosowaniu powszechnym, bezpośrednim, równym, tajnym i stosunkowym Sejmu Ustawodawczego, który uchwali, jako wyraziciel woli narodu, nową konstytucję.”

     W ten sposób  komuniści i ich sojusznicy tworząc nową rzeczywistość w okupowanej przez wojska sowieckie Polsce zerwali związek z II RP.

     Po sfałszowanych wyborach do Sejmu Ustawodawczego, zdominowany przez komunistów  parlament uchwalił 19 lutego 1947 roku małą konstytucję, która na wstępie stwierdzała, iż „Do czasu wejścia w życie nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej Sejm Ustawodawczy, jako organ władzy zwierzchniej Narodu Polskiego i w oparciu o podstawowe założenia Konstytucji z dnia 17 marca 1921 r., zasady Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 22 lipca 1944, zasady ustawodawstwa o radach narodowych oraz reformy społeczne i ustrojowe, potwierdzone przez Naród w głosowaniu ludowym z dnia 30 czerwca 1946 r. - postanawia co następuje o ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej.”
 
      Równocześnie uznano, iż „ Najwyższymi organami Rzeczypospolitej Polskiej są: w zakresie ustawodawstwa - Sejm Ustawodawczy, w zakresie władzy wykonawczej - Prezydent Rzeczypospolitej, Rada Państwa i Rząd Rzeczypospolitej, w zakresie wymiaru sprawiedliwości - niezawisłe sądy.”
 
            Dopiero na mocy konstytucji z 22 lipca 1952 roku zmieniono nazwę państwa, określając, iż „Polska Rzeczpospolita Ludowa jest republiką ludu pracującego”
 
            Z jaką więc Rzeczypospolitą mieliśmy do czynienia w latach 1944-1952, ewentualnie 1947-1952? Zapewne nie z II RP, którą uważano za państwo faszystowskie. Z Rzeczypospolitą bez numeru?
 
            Powstała w 1918 roku Rzeczypospolita też nie określała się jako II RP, a w konstytucji marcowej z 1921 stwierdzono, iż „Państwo Polskie jest Rzecząpospolitą”.  Jednocześnie w publicystyce nazywano ją II RP.
            W latach 1947-1952 roku w publicystyce nie przypisywano istniejącej Rzeczypospolitej żadnego numeru, ale w rzeczywistości była to… III RP.
           
           29 grudnia 1989 roku dokonano nowelizacji konstytucji lipcowej, na mocy której zmieniono nazwę państwa z PRL na „Rzeczypospolitą Polską”. Równocześnie w publicystyce i opracowaniach naukowych nazywając ją III RP. Tym samym nawiązano de facto do Rzeczypospolitej istniejącej w latach 1947-1952, której ojcami założycielami byli Bolesław Bierut, Jakub Berman, Hilary Minc oraz przede wszystkim Józef Stalin.  
           
          To tylko potwierdza, iż w 1989 roku nie doszło do żadnego przełomu ustrojowego, a jedynie powrócono do tradycji z czasów tow. Tomasza.
           Swoista sztafeta tradycji – Bierut-Jaruzelski-Wałęsa-Kwaśniewski-Komorowski. Każdy z nich to człowiek III RP.