"Diabły pouciekały spod Wawelu"

Niestety, nie wszystkie,bo przynajmniej jeden, pozostał.

Szanowny Panie Krzysztofie.
" Kraków zrobił się jakiś taki dostojniejszy i lepszy.Szkoda, że tylko na tydzień."
Pisze pan, szkoda, że tylko na tydzień. Panie Krzysztofie i tu się nie zgodzę.
Wierzę i mam takie wewnętrzne przekonanie, że wartości przywiezione do NASZEGO KRAJU
przez młodzież całego świata przyniosą efekty, dobre efekty.
Jakie to wielkie szczęście, że ŚDM odbywają się za obecnej władzy. Myślę, że w tym
"palce maczał" Święty JPII już z innej rzeczywistości.
Aż strach pomyśleć jak wyglądały by te uroczystości za poprzedniego prezydenta i premiera/premierki
jak i ministrów, którzy odpowiadają za przygotowanie takich uroczystości.
Ja częściowo już ŚDM przeżyłem, mianowicie dziś po trzech dniach goszczenia w mojej parafii i domu
pożegnaliśmy młodych Hiszpanów udających się do Krakowa. Muszę przyznać, że władze miasta (nowe),
parafie i mieszkańcy stanęli na wysokości zadania.
Z mego miasta też wszystkie diabły pouciekały. Kawiarnie i ogródki do późnych godzin nocnych
żyły inaczej, żyły radością i miłością.
Tym optymistycznym akcentem bardzo serdecznie pana pozdrawiam, bolesław.

Taka sobie opowiastka z puentą.
Był swego czasu w moim mieście pewien adwokat, na emeryturze, ale prowadzący wciąż praktykę adwokacką. Najwyraźniej nie czuł się jednak w swej działalności prawniczej spełniony, pisał bowiem również wiersze. A zgłaszający się do niego klienci oprócz kłopotów z prawem mieli także drugiego pecha. Zanim mianowicie mogli wyłuszczyć swoją sprawę musieli wysłuchać kilku, a czasem nawet kilkunastu wierszy w autorskiej recytacji pana mecenasa. Jak wieść niesie większość z nich po tym bolesnym doświadczeniu już do kancelarii nie wracała.
Ów mecenas zasłynął także i tym, iż w pierwszych latach tzw. demokratycznej transformacji poczuł powołanie do piastowania najwyższego urzędu w państwie. Zawiązał jednoosobowy komitet wyborczy, ustawił stolik przy głównej ulicy miasta i nagabywał przechodniów zachęcając ich do złożenia podpisu na liście poparcia dla jego osoby. I znów, jak poprzednio, zwabione do stolika osoby musiały słuchać jego wierszy. Ta śmiała poetycko-wyborcza akcja nie dała jednak spodziewanego przez pana mecenasa rezultatu. Nie udało mu się zebrać wymaganej ilości podpisów i wejść na listę kandydatów.

Wspomiałem tę historię sprzed lat dlatego, iż nasuwa mi ona pewne skojarzenie. Otóż autor tego blogu, szanowny pan dr inż. Krzysztof Pasierbiewicz, wydaje się być przypadkiem uderzająco podobnym do owego adwokata - poety.

Ma Pan zupełną rację, komuniści to teraz obciach, w młodych nadzieja nie tych owsikowych, powoli powoli wstajemy z kolan. Damy radę. Pozdrawiam.

@JW, to prawda.
Diabeł, to inteligencja bez miłości,a miłość pochodzi od Osoby Najwyższej.

No, diabły pouciekały - to jest pocieszające, ale teraz, Panie Krzysztafie trzeba wygonić SLD-lucypera z Krakowa.

Pan dr inż. KP zamieścił w jednym w swoich komentarzy link do filmu, w którym opowiada o swoim ojcu oraz zasugerował, abym się z zapoznał z tym materiałem, zdecydowałem się na powtórne oglądnięcie tego dokumentu. Mam nadzieję, że niniejszy komentarz nie zostanie uznany za (nikczemną) wycieczkę osobistą. Ma on zresztą pomóc p. dr inż. KP w sformułowaniu oficjalnego pisma do FNP. Fundacja ta wymaga od swoich laureatów, aby czyniąc stwierdzenia faktyczne, rzetelnie korzystali ze źródeł tedy, p. KP będzie mógł wyakzać, że naruszyłem te zasady.
Część I
Zacznę od uwagi, że nigdy nie kwestionowałem przynależności p. Michała Pasierbiewicza do AK. Natomiast dementowałem to, co jego syn, tj. KP opowiada, o swoim ojcu na podstawie relacji p. Tadeusza Łagana znajdującej się w archiwum Muzeum Auschwitz-Birkenau. Kwestionowałem w szczególności to, że oświadczenie TŁ stanowi podstawę do twierdzenia, że MP uczestniczył w przerzucie leków dla więźniów w tym sensie, że transportował te leki autem na teren obozu. TŁ pisze tylko, że jeździł do obozu ze swoimi współpracownikami (o dowódcy żołnierz nie mówi jako o współpracowniku) . Nazwisko MP pada w oświadczeniu TŁ da razy, po pierwsze, że przekazywano mu informacje o obozie i, po drugie, że przyjechał do obozu po jego wyzwoleniu. KP odczytuje pewne fragmenty relacji TŁ, a inne, te które mają świadczyć o przerzucie leków na teren obozu tylko omawia. I w tych omówieniach pojawia się informacja o przerzucie leków. Jest rzeczą możliwa a nawet prawdopodobną, ze MP, jako dowódca piątki, wiedział o przerzutach czy nawet organizował dostawy leków z aptek, ale nie w tym problem. KP jako dowód potwierdzający udział MP w czynnym transportowaniu leków na teren obozu przytacza opowiadanie, jakie słyszał o tym, że jego ojciec i kierowca, aby pokonać strach wypijali po flaszce wódki a potem wsiadali do samochodu i jechali na teren obozu. Każdy, kto słyszał o zasadach i praktyce konspiracji w czasie wojny, musi uznać to za mało prawdopodobne. P. KP powołuje się także na album wydany w związku z jubileuszem elektrowni Siersza Wodna. To prawda, że są tam informacje o p. MP. Wszelako są one oparte na tym, co p. KP powiedział wydawcy oraz na oświadczeniu p. TŁ, a pan KP przedstawia jej jako niezależne źródło. Klasyczny przykład błędnego koła.
Jan Woleński

Część II
KP powiada, że leki dostarczano więźniom, de facto Żydom. To ostatnie jest jednak niesprawdzalne, gdyż w obozie były tysiące nie-Żydów. Leki rozdzielał obozowy ruch oporu i tylko jego członkowie znali, kto je dostawał.
KP powiada, że na początku lat 1960tych odwiedził jego rodzinę Żyd i podarował, w podzięce za uratowanie życia, obraz namalowany przez siebie, podpisany własnym numerem obozowym.Obraz ten, jak powiada KP, zaginął. Może tak było, może nie, a jeśli tak, nie jest historia z obrazem nie jest żadnym dowodem. W rzeczonym filmie zdarzają się nawet zabawne pomyłki. P. KP powiada, że miał 6 lat, gdy zmarł jego ojciec. Błąd KP miał 8 lat. Informuje, że jego matka zmarła kilka lat po śmierci ojca. Błąd, zmarła kilkanaście lat później. Gdy wspomniany Żyd przyjechał w odwiedziny, p. KP miał być dzieckiem i, jak ujawnia, słabo pamięta to wydarzenie. Błąd, miał jakieś 17 lub 18 lat, a więc dzieckiem nie był, aczkolwiek przyznanie, że słabo pamięta jest chyba trafne. Inna i już poważniejsza nieścisłość. P. KP oznajmia, że nie jest to tajemnica, że całe dowództwo UB składało się z osób pochodzenia żydowskiego. To jednak zapewne jakaś tajemnica, ponieważ badania A. Paczkowskiego) w kierownictwie MBP było 30% Żydów. To oczywiście nadreprezentacja, ale nie całość. W urzędach wojewódzkich ten procent był różny, ale w Krakowie bodaj 10%, a to rzuca pewne światło na uporczywie powtarzaną (przez p. KP) informację, że jego ojca zamęczyli żydowscy funkcjonariusze UB.
Pan dr inż. Krzysztof Pasierbiewicz twierdzi, że jego ojciec uratował dziesiątki, a może nawet setki Żydów (w filmie „nie jednego, nie dziesięciu, ale może stu, w każdym razie wielu”). To jednak nie jest do sprawdzenia z powodu braku stosownych dokumentów. W szczególności, wedle mojej wiedzy, nie ma ich Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie czy też w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie. Gdyby p. MP nie uratował ani jednego Żyda, a próbował pomóc chociażby jednemu, byłby to wystarczający powód dla jego chwały, pomijając inne aspekty jego działalności w AK. Wszelako p. dr. inż. Krzysztof Pasierbiewicz od pewnego czasu odwołuje się do nieudokumentowanych (nawet przeinacza treść istniejących dokumentów) zasług swego ojca, aby podnieść swoją wiarygodność jako komentatora aktualnych wydarzeń politycznych.
Jan Woleński