Żałoba na Niezależnej.pl

i kto by się spodziewał. Nikt. Nikt się nie spodziewał, że nagle zniknie nam z oczu, zamilknie... I nikt się nie spodziewał, że chociaż tak utalentowany, aż tak ważny też jest - dla nas. Twardowski pisał "spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą i ci, co nie odchodzą, nie zawsze powrócą..." kurcze, znowu miał rację i znowu okazuje się, że nie do końca te słowa pojęłam. Seawolf oswoił nas jak Mały Książę Lisa. I też odszedł. Pozostała pamięć. I modlitwa.

Nie wiem tylko, jak to jest. Czy to spotyka ludzi wyjątkowych, czy może tych wyjątkowych bardziej nam żal, częściej ich zauważamy? Jeśli ta druga opcja, to dlaczego właśnie Seawolf? Nie ma przypadków, wszystko jest celowe - mówił św. Augustyn.Tymczasem czuję się, jakbym teraz stała na dryfującym okręcie bez kapitana: ja, jeden z wielu majtków, sporo mechaników, kucharzy, nawet bosmanów, nawet sternik od biedy jest, ale nie ma tego, który widzi dalej, wyraźniej i wie lepiej a do tego wie również co, jak i kiedy powiedzieć.  Wilk Morski nadawał ton i czy chciał czy nie - prowadził. Jesteśmy Watahą.  Osieroconą. Powiedziałabym, że nie tylko nam wypada, ale mamy święty obowiązek za niego się modlić. Jesteśmy też winni mu opiekę nad jego rodziną. Jeśli nam brakuje Seawolfa, to jak musi brakować go bliskim. Oni też potrzebują modlitwy.

od dłuższego już czasu. Tylko teraz nie ma już nadziei, że jakiś tekst się pojawi. Czekałam. Sprawdzałam. A tu nagle... 
Pustka? Jeszcze nie. Ale szok i żal, że to na bardzo długo...  Póki co, powraca na myśl non stop. Kręcę z niedowierzaniem głową a w myślach powtarzam "wieczny odpoczynek". Również czuję okropną stratę. Zżyłam się ze sposobem patrzenia na świat jego oczami. Przez jego milczenie świat chował się za szybą, często brudną... I czuję się jakby ślepa. Nigdy nie rozmawiałam z człowiekiem, teraz mam ochotę zacząć, jak z orędownikiem... I to nie jest od rzeczy, bo Seawolf był ikoną tego portalu, swoistą "marką". Dziś nie nie widać następcy. Jest za to patron.Lepszego nie mogliśmy sobie wymarzyć.