Dziewice konsystorskie

<!-- @page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } -->

Dziewice konsystorskie czyli Roma locuta causa finita.

Kościelna komisja pracowała bardzo długo nad problemem współpracy biskupów ze służbami specjalnymi PRL. Opracowała obszerne sprawozdanie, którego wierni nie poznali i nie będą mieli możliwości poznać. Na jego podstawie Stolica Apostolska dokonała wnikliwej analizy, której też nie znamy. Przekazano nam streszczenie listu kardynała Bertone, z którego wynika, że wszyscy hierarchowie zostali w tej sprawie raz i na zawsze uznani za niewinnych jak dziewice. Jak dziewice konsystorskie.

Dlaczego konsystorskie? Bo o niewinności i winie decydują nie fakty a watykańska biurokracja.

Jak wiadomo dziedzictwem zaborów w II Rzeczpospolitej było niejednolite ustawodawstwo rodzinne. W Poznańskiem moc prawną miały tylko śluby cywilne, w byłym Królestwie Polskim ślub kościelny miał dodatkowo cywilną moc prawną, w byłej Galicji istniały tylko śluby kościelne. Osoby, które chciały się rozwieść musiały uzyskać za pośrednictwem Konsystorza unieważnienie małżeństwa w Rzymie. Najprostszym argumentem na rzecz nieważności małżeństwa było jego nie skonsumowanie. Zdarzało się, że potwierdzenie dziewictwa uzyskiwały w Konsystorzu matki sporej gromadki dzieci. Niektóre podobno przeprowadzały w tym celu prosty zabieg chirurgiczny, inne wykorzystywały moc sprawczą biletów Banku Narodowego.

Proceder ten skutecznie ośmieszył Tadeusz Boy Żeleński, ale nie on przecież go wymyślił i stosował. Odsądzanie go za to od czci i wiary nie ma wielkiego sensu.

Podobnie nie ma sensu obrażanie się przez hierarchię na dziennikarzy, którzy chcą się podzielić z czytelnikami wynikami swoich badań historycznych oraz na wiernych, których interesuje przeszłość pasterzy. To Kościół powinien się troszczyć, aby wierni nie obrazili się za ich lekceważenie. Polscy wierni nie boją się prawdy i są przygotowani na to, że będzie ona gorzka. Nie wiadomo dlaczego uporczywie zakłada się, że lubią tylko landrynki.