Rosja przyznaje się do zamachu

Miałem szczerą ochotę zatytułować tekst „Prokuratorzy na granicy załamania nerwowego”. Ten, który wybrałem jest zabawniejszy. Nawiązując w ten sposób do tak zwanego „ogólnego wrażenia” w związku ze sprawą telefonu Lecha Kaczyńskiego. Pan Igor Janke swym tekstem starał się wpasować sprawę w ramy absurdalnych komedii choć tak naprawdę to oczywista psychodrama połączona momentami z horrorem. To, że reakcje i działania prokuratorów faktycznie zdają się być zabawne? Wydaje się tylko. Tak bywa gdy ktoś zostaje czymś zaskoczony. Jak choćby mój kolega w akademiku zaskoczony mym nagłym powrotem, złapany in flagranti z pewną damą.

- Tak tu się dusimy – wyznał z wyjątkowo głupią miną.

Ci, na których w największym stopniu spoczywa teraz ciężar utrzymywania społeczeństwa w przekonaniu, że „państwo” ciągle „zdaje egzamin” są bez wątpienia w sytuacji nie do pozazdroszczenia. „Zadania egzaminacyjne” mają nie tylko coraz wyższy stopień trudności ale zaczynają eksplorować coraz dalsze rejony absurdu. Nadto spadają na egzaminowanych najczęściej wtedy, gdy ci są prawie pewni, że wszystkie możliwe zakręty i wyboje mają już za sobą.

Reakcja prokuratorów na ujawnioną sprawę jest bez wątpienia głupia. Ale czy mogła być inna? Alternatywą, myślę, że znacznie mniej bezpieczną niż wyjście prokuratorów na durniów bredzących o „niskiej szkodliwości”, byłoby dopuszczenie do kolejnych rozważań nad rzeczywistym obrazem „wspólnego polsko-rosyjskiego śledztwa”. Obrazem, który kazałby przyjąć, że albo nasz udział w nim był bardzo, ale to bardzo symboliczny i dopiero po dwóch latach wyszło co tam „wspólnie” robiliśmy albo też podzielić się rzeczywistą odpowiedzialnością za wspólne ( ! ) odsłuchiwanie czyjejś poczty głosowej. Tak więc ich działanie ma pobudki patriotyczne i kładąc na szali ich zawodową renomę (na tym skupia się teraz uwaga gawiedzi) zapobiega Bóg wie którym z kolei dywagacjom na temat tego, w jakiej to dziedzinie tak naprawdę w kwietniu 2010 roku nasze „państwo” zdawało ten swój egzamin.

Oglądamy więc operację wkopywania trupa pod szafę. Że kiepsko wyglądająca? A kto, kiedy i po co miał uczyć prokuratorów tego typu czynności. Musi im starczać własna inwencja i gotowość wiernej służby. Oczywiście „państwu”.

I właśnie ta ich gotowość nasunęła mi taką zabawną myśl. Cóż nasi bohaterscy i obdarzeni taką fantazją prokuratorzy zrobiliby i powiedzieli publicznie gdyby nagle, dziś albo jutro, strona rosyjska przyznała „Tak, odpaliliśmy dwa ładunki. A później, by mieć całkowitą pewność, nasi kontrolerzy naprowadzili Tupolewa wprost na najgrubszą brzozę w regionie”.

Nie chodzi mi oczywiście o pierwsze reakcje naszych śledczych. Te miałyby zapewne czysto religijny wydźwięk w rodzaju „Matko Boska!!” lub „O Jezus, Maria!!!”. Normalka… Ciekawsze, znacznie ciekawsze byłoby to, co powiedzieliby publicznie. Ot choćby… Nie, nie podejmuję się tego :). Brak mi ich fantazji i determinacji. Poza tym ja nie działam pod presją. Pod presją „wspólnego, polsko-rosyjskiego śledztwa” ani „państwa, które zdało egzamin”. Te okoliczności trzeba brać pod uwagę zanim się powie coś złego o naszych prokuratorach- patriotach.

Ps. Czytelników przepraszam za ten mało wyszukany żart w tytule.