Marzec rocznica NATO, Kwiecień ambasador Izraela i Gaza

Dawno mnie tu nie było, więc dzisiaj dwa odcinki. Nieco przestarzałe, o wejściu Polski NATO, drugi o Gazie.
                     A my na to do NATO!                                  15.03.2024
     Kończyły się właśnie lata 1990-te. Lata nowych nadziei i głębokich rozczarowań. Kolejnych szoków wyborczych – w jednej trzeciej wolne wybory, Mazowiecki na premiera, Wałęsa na prezydenta, powrót SLD, zwycięstwo Kwaśniewskiego.  
Wczesne lata 1990-te to lata rozrzucanego po pociągach pisma „NIE”, a potem i „Zły”, i nieznanego dotychczas rechotu, rządów mafii pruszkowskiej, wołomińskiej i gdańskiej. Lata nowych metod wychowawczych, dwunastolatków czytających w „Bravo” i „Bravo Girl” o swoich prawach reprodukcyjnych. Nowego „wstawania z kolan” kobiet – odpływ poczciwej „Przyjaciółki” i „Kobiety i Życia”, a przypływ dziesiątków niemieckich kolorówek (łącznie 20 mln egzemplarzy miesięcznie), fałszujących informacje prawne i wciskających kobietom leki na wszystko – weź łyknij, a jak brzuch boli, łyknij następną, a jak jeszcze gorzej, eliksir firmy Gręc und Bęc. Wreszcie latem 1997 roku kpiny eseldowskiego premiera z zalanych powodzią miast doprowadziły do powrotu sił solidarnościowych. Kwaśniewski jeździł do Brukseli do ambasady polskiej, udając, że wprowadza Polskę do Wspólnoty Europejskiej i NATO, ale rozmów żadnych nie było, o czym słyszałam od naocznego świadka. A z wielkim trudem w połowie 1996 roku utworzono Komitet Integracji Europejskiej z premierem –  wówczas Cimoszewiczem – jako szefem.
I nagle wraca „Solidarność” w postaci AWS z premierem Jerzym Buzkiem, nagle sprawy ruszają z kopyta. NATO przestaje być zapowietrzonym tematem, jest modne. Czekamy na wejście do NATO, w ambasadzie polskiej w Brukseli z Andrzejem Krzeczunowiczem drzwi się nie zamykają, spełnia się wielki polski sen hołubiony od 50 lat: znaleźć się nareszcie na Zachodzie i iść z Zachodem.
Spełnił się w marcu 1999 roku. Byłam przy tym jako urzędniczka Centrum Informacyjnego Rządu przy Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, nigdy tego nie zapomnę. 12 marca po południu, już jest jasno o tej porze, zostałam oddelegowana do pomocy pani min. Teresie Kamińskiej; rezydowałyśmy w Sali Kominkowej i Sali Zegarowej, przygotowując przyjęcie dostojników przed uroczystościami, które miały rozpocząć się bodaj koło szóstej. Był to niewielki pokój, zaopatrzony w kilka kanap i foteli, na których spocząć mieli wszyscy premierzy z okresu po 1989 roku. Przychodzili po kolei – uwodzicielski premier Waldemar Pawlak, godny premier Jan Olszewski, zdenerwowany premier Tadeusz Mazowiecki, drobny premier Jan Krzysztof Bielecki i jowialny premier Józef Oleksy, no i oczywiście premier Buzek. Dostali eleganckie, specjalnie zamawiane dla KPRM złocone filiżanki z kawą, chyba jakieś ciasteczka. Pawlak krążył po sali z filiżanką w ręku. Oleksy usiadł na drugim końcu kanapy, na której siedział premier Olszewski i zagadywał go. Premier Olszewski śmiał się, a premier Oleksy bladł.
Gdy się ściemniło, zaczynała się główna uroczystość w wielkiej sali. Tam już nie byłam. Przyjechała z USA sama Madeleine Albright, dostojni goście ze wszystkich stron świata, tłumy rozradowanych polityków.
A w trzy tygodnie później NATO rozpoczęło bombardowania Belgradu, czego nikt nie przewidywał. Tak się zaczęła bytność Polski w NATO.
----------------------
Felieton dla „Gazety Gdańskiej”
---------------------------------------
Teresa Bochwic                                   Tu zaszła zmiana                    4 kwietnia 2024
                                               Felieton dla Gazety Gdańskiej
 
                                             
Wśród tysiąca win PiS-u, z których główną jest samo jego istnienie, co mówię – sama przynależność do tej partii, a nie daj Boże małżeństwo z członkiem partii, ba, znajomość ze znajomymi kogoś, kto zna kogoś z PiS, otóż wśród tych tysiąca win widzę jedną, która jest PiS-u zaletą. Rewolucja godnościowa, poniżej może oczekiwań społecznych, ale jednak znacząca, przynosi swoje pozytywne owoce. Widać to teraz, po zamordowaniu przez wojska Izraela siedmiu osób w konwoju humanitarnym w Gazie, w tym Polaka.
Partia dziś rządząca potrzebowała co prawda prawie dwóch dni, żeby się pozbierać i po pierwszych kwaśnych minach stanowczo zażądać od Izraela przeprosin za tragiczny atak i odszkodowania dla rodziny Damiana Sobola. Inne poszkodowane kraje zostały przez władze Izraela przeproszone, ale nie bądźmy zbyt drobiazgowi, polski premier ex post wykrztusił tylko o słowa o potrzebie przeprosin, ale już MSZ mówi co godzinę ostrzej i żąda odszkodowania. Obiecał je w końcu ogólnikowo MSZ Izraela. 
Inaczej ambasador tego kraju. Oto ambasada, mówiąc o metodycznym ostrzelaniu konwoju humanitarnego, ubolewa z powodu „śmierci siedmiu osób”. Po następnych kilkunastu godzinach nacisków ambasador ogłasza: „Rozmawiałem dziś z panią Teresą Kubas-Hul, wojewodą @puwrzeszow, aby wyrazić mój głęboki smutek i kondolencje z powodu śmierci w Gazie Damiana Sobola z Przemyśla, członka organizacji World Central Kitchen. Poprosiłem Panią Wojewodę o pomoc w nawiązaniu kontaktu z rodziną pana Damiana. Niech spoczywa w pokoju.”
A przy okazji wspomina już w pierwszych tweetach, że w Polsce odradza się antysemityzm, co powtarza z uporem w wywiadzie dla Roberta Mazurka w „Kanale Zero”. Podkreśla przy tym wielokrotnie wbrew już znanym faktom, że „nie do pomyślenia jest, żeby wersja o celowym zbombardowaniu samochodów WCK była prawdziwa”. 
Wybucha skandal. Prezydent Polski jest oburzony. Zabiera głos: „Dzisiaj ambasador Izraela jest największym problemem dla swoich władz”. Władz, które już wcześniej ubolewały nad zdarzeniem w Gazie.
Jeszcze 10 lat temu nie do wyobrażenia było, by ambasador Izraela musiał publicznie w Polsce odpowiadać na niewygodne pytania dziennikarza, który odważył się mu je zadać. Pamiętamy panią ambasador Anę Azari, która spokojnie patrzyła, jak wyprasza się polską delegację byłych więźniów podczas uroczystości w Auschwitz, i co? I nic. Pamiętamy ciche piski polskiego MSZ przed 2015 rokiem, gdy w mediach światowych niemal codziennie ukazywały się artykuły czy seriale o „polskich obozach śmierci” i „polskim antysemityzmie".
Otóż ta powszechna w Polsce reakcja, dziesiątki, setki wpisów i głosów oburzonych komentatorów, polityków i osób prywatnych, pokazuje, że pedagogika wstydu, uprawiana przez „Gazetę Wyborczą” i wiele innych środowisk, już się kończy. Tego kiedyś nie było, tak się nie dało. Polacy nie dają się już wepchnąć w kąt opowiadaniami o „współudziale” w Holocauście, ani zamknąć sobie ust zarzutem antysemityzmu przy każdej okazji, choć ciągle te tematy są podejmowane. Jesteśmy za to uwrażliwieni na antypolonizm.
Tak, skończył z tą atmosferą właśnie wyklinany dziś oficjalnie PiS, któremu „trzeba przeszkodzić, by kiedykolwiek powrócił do władzy”, co bez żenady powtarzają dziś rozmaici politycy Platformy i okolic.
------------------------
Felieton dla Gazety Gdańskiej