Polacy są wszędzie. Także w Senegalu – w kraju, którego 96% mieszkańców to muzułmanie. Jak zwykle w krajach Afryki sporą część polskiej kolonii stanowią zakonnice i księża. Są świetnymi ambasadorami naszego kraju. Siostra Henryka Panek spod Puław, pielęgniarka z zawodu, po 10 latach posługi w Mauretanii, od 11 lat służy bliźnim w senegalskiej przychodni. Nie przypadkiem właśnie ta przychodnia została wyposażona w sprzęt medyczny przez państwo polskie. Siostra Regina Mnich z Trzebnicy, moja krajanka z Dolnego Śląska, w Senegalu jest od 33 lat. Z zawodu pielęgniarka dyplomowana – takie kompetencje tutaj to skarb - służy w ośrodku dla niedożywionych dzieci. Ojciec Szczepan Frankowski z Wrocławia, przez wspólnotę Taize trafił do Afryki-właśnie wybudował przedszkole w regionie Fatick, gdzie 90% mieszkańców to katolicy. Jest też Piotr Haluba, który założył pierwszy w Senegalu klub amp-futbolu (piłka nożna dla ludzi po amputacjach nóg). Są polscy dyplomaci z ambasadorem Bartłomiejem Zdaniukiem na czele. Jest też nuncjusz, czyli ambasador Stolicy Świętej w tym kraju Polak Waldemar Sommertag. To słynna osoba, bo quasi-komunistyczny, represyjny wobec Kościoła reżim w Nikaragui wyrzucił go stamtąd. Były jezuita, dyktator Ortega jakoś nie lubi papieża-jezuity Franciszka…
Jest też pan Leszek Biały, syn żołnierza od Andersa, który wrócił do Polski – kieruje tu delegaturą PAIH-u, właśnie organizuje Forum Gospodarcze dla branży spożywczej z udziałem 18 polskich firm. Promocją Polski była też wizyta prezydenta RP jesienią 2022.
W sumie w 19-milionowym Senegalu jest garstka, bo około 50 Polaków.
Funkcjonuje program stypendialny im. Stefana Banacha (jeden rok nauki języka polskiego i studia za darmo – pobyt opłacają studenci). To dobra inwestycja, bo studenci z Senegalu wrócą do swego kraju i z czasem może zostaną wpływowymi ludźmi, jak absolwent polskiej uczelni – prezydent sąsiedniego Mali…
Sporo turystów przyjeżdża tu z Polski: jadą do anglojęzycznej Gambii, łatwiejszej dla rodaków od frankofońskiego Senegalu, a potem autokarami przyjeżdżają do tutejszej stolicy – Dakaru, choćby po to, żeby zobaczyć katolicką katedrę w sercu islamskiego państwa.
Na koniec odwiedzam ośrodek prowadzony przez siostrę Ksawerę Michalską. Jest tu sala do dożywiania dzieci, centrum do wykrywania AIDS (coraz mniej przypadków),laboratorium ze zdjęciem polskiego papieża. Wyposażenie i sala do konsultacji dla kobiet w ciąży zostało sfinansowane przez Polskę.
Rozmawiałem ze wszystkimi wspomnianymi w tekście rodakami. Tworzą oni tutaj „Polskę poza Polską” (Jan Paweł II).
Oto prawie na końcu świata spotykam ludzi, którzy własnym życiem budują najlepszy z możliwych wizerunek Polski.
*tekst ukazał się w „W Sieci Historii” (7.2023)
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 771
Pewnikiem źle szukałem, ale wyskoczył mi w Wiki tylko absolwent moskiewskiej uczelni :
https://pl.wikipedia.org…
Dioncounda Traoré urodził się w 1942 w mieście Kati, w którym rozpoczął również swoją edukacją. W 1961 ukończył liceum Lycée Terrasson de Fougères w Bamako. W 1962 podjął roczny kurs języka rosyjskiego w Moskwie. W latach 1964–1965 studiował na Wydziale Mechaniki i Matematyki Uniwersytetu Moskiewskiego, następnie od 1965 do 1970 na Wydziale Nauk algierskiego Uniwersytetu M’Hamed Bougara Boumerdes. Od 1970 do 1973 kształcił się na matematycznych studiach podyplomowych. W tym czasie nauczał również w liceum w Algierze. Od 1973 do 1975 był asystentem na Wydziale Nauk Uniwersytetu M’Hamed Bougara Boumerdes. W latach 1995–1997 doktoryzował się na Université de Nice - Sophia Antipolis w zakresie czystej matematyki[potrzebny przypis].
W 1977 powrócił do Mali, gdzie objął posadę profesora w kolegium nauczycielskim Ecole normale supérieure w Bamako (1977–1980)[potrzebny przypis]. Za swoją działalność związkową został zatrzymany i uwięziony przez reżim prezydenta Moussy Traoré[3].