Przepraszam, że żyję…

 
„Dydaktyka zawstydzeń" coraz mniej jakby skuteczna.
Prawda ?
Szczególnie młodzi zaczynają się burzyć przeciw „ościeniowi poprawności”, czytaj : pogardy, dla Polski i polskości.
Jakoś coraz mniej chętnie zginają karki przed obowiązującą „ideologią poprawnościowego wstydu", że jest się  Polakiem.
 Często samotnie, wbrew mediom i szkole,  poszukują Prawdy.
 A im więcej wiedzą o przeszłości, tym mniej wierzą, że Polak to : łajza, nieudacznik, kołtun, anty/k, ciemniak, ksenofob, faszysta, antysemita, matoł, podludź, europejski wyrzutek…
Spod śmiecia plugawych pomówień błyska – szlachetny kruszec polskiego charakteru.
Odnajdują starannie pogrzebane przez „postępowców” prawdy o własnej rodzinie, kraju, historii…
Te, które zagrzebane miały być na wieki wieków, a jakby mimochodem wylazły spod darni zapomnienia, odgrzebane młodzieńczą dociekliwością i buntem.
 Teraz młodym Polakom, ku ich własnemu zdumieniu, a przerażeniu manipulatorów, nie tylko przestaje być wstyd za niedopełnione winy przodków, a wręcz rodzi się w nich duma z przynależności do opluwanego  narodu.
Pełnego mądrości przetrwania,  w nieludzkich często warunkach.
Narodu, który nie tylko, że nigdy nie wyróżnił się powszechnym draństwem, jaki bywał udziałem innych, ale przez wieki był rzeczywistą ostoją wolności, tolerancji, gościnności…i cierpliwości - do czasu.
 
Na nic więc lisie sztuczki „mędrców” -  z dnia na dzień „przepraszam, że żyję”  przestaje w Polsce obowiązywać.