Lejzorek, Marian Srogi i monsuny

Miał rację, jak zwykle, Lejzorek Rojtszwanc, któremu Ilia Erenburg włożył w usta słynną maksymę, że jak zwalniają, to znaczy, że będą przyjmować. Po roku od wybuchu afery podsłuchowej zwolniono z rządowej roboty kilku gości, aby na pokład, mocno już przeciekającej łajby, zaprosić następnych. Łajba może dość prędko pójść na dno, trzeba więc płynąć tak szybko, ile ma się pary, stąd logiczna nominacja mistrza olimpijskiego w wioślarstwie na ministra sportu. Problem polega na tym, że mistrz Adam może nawet sobie żyły wypruć, ale i tak nic z tego nie będzie, bo sternik (sterniczka) wybrał zły kurs i rafy coraz bliżej.

Niektórzy z partii rządzącej widzą więcej niż wzrok sięga i już szykują się do przeskoczenia na łajby ratunkowe: a to do kapitana Kukiza, a to kapitana Petru. Rzecz w tym, że obie łajby dopiero są w budowie, a ta pana Petru, pomocnika Komorowskiego w wyborach, a wcześniej „przynieś, wynieś, pozamiataj” u Balcerowicza, zdaje się, że zanim skończono budowę, to już zaczęła się rozsypywać. Pan Petru (zwany, czemuż to czemuż ‒ „Rumunem”) ma, obok obciachowych – jak dla mnie – postliberalnych poglądów, niewątpliwie jedną wielką zaletę – chodzi o jego imię. Ale Kalisz też jest Ryszard, a o Sejmie przyszłej kadencji może tylko pomarzyć.

Rządowej łajbie nie pomoże więc nawet najbardziej doświadczony wioślarz, ale że owa jednostka pływająca tonie, to potrzebny będzie lekarz. Stąd zapewne obecność doświadczonego chirurga profesora Mariana. Rozpoczął z przytupem od stwierdzenia, że u niego w szpitalu pielęgniarki, które zastrajkowałyby – jak te z Wyszkowa – wyleciałyby od razu z roboty. Cóż, Marian Srogi! Tyle, że o ile łatwiej jest trzymać szpital żelazną ręką, zwłaszcza gdy zapewni się tamtejszym pracownikom przyzwoite pensje, a więc zlikwiduje w zarodku przyczyny potencjalnego strajku – niż być ministrem, który musi mieć jednak z definicji większa empatię i słuch społeczny. Zdaje się, że Marian Srogi ma go tyle, ile główna rządząca partia – czyli mniej niż zero.

Platforma Obywatelska zwalnia swoich i przyjmuje trochę mniej swoich, bo jednak wioślarz i chirurg to nie aktyw partyjny. Za to PSL zajmuje się tym, czym zajmować się umie ‒ czyli zmianą prezesa. Tak na marginesie, do zmiany szefa partii przymierza się także PO, SLD i ktoś tam jeszcze. Tylko PiS nie zajmuje się takimi bzdurami – my zajmujemy się wygrywaniem wyborów. W przypadku PSL to zamiana może przypominać staropolskie przysłowie: zamienił stryjek siekierkę na kijek. Flapa – Piechocińskiego, miałby zastąpić Flip – Kosiniak Kamysz. Cóż, wart Pac pałaca, a pałac Paca.

Ciekawie dzieje się również na zapleczu intelektualnym (nie, to nie złośliwość!) rządu. Fundacja Batorego zorganizowała właśnie była dyskusję o przyczynach poparcia w wyborach przez młodych Polaków nie tego, kogo poprzeć powinni. Sprawę przebadano i wyjaśniono naukowo. Okazało się, że poparcie dla PiS-u i Kukiza wynikało z tego, że ludzie młodzi, między 18 a 29 rokiem życia, szczególnie podatni są na... teorie spiskowe! Słowem: wierzą w jakieś „Układy” i tym podobne, absolutnie nieistniejące rzeczy. Cóż, ręce opadają. Jak widać są ludzie i środowiska w Polsce, które niczego nigdy nie zrozumieją, niczego nie pojmą i niczego się nie nauczą. Równie dobrze można wytłumaczyć porażkę Komorowskiego i Platformy wpływem monsunów w Azji Południowo-Wschodniej lub suszą w państwach Sahelu. Polemizować z bzdurami nie warto, można tylko znowu zagłosować jak „nie trzeba” i patrzyć na frustrację śmiesznych gości.

*felieton ukazał się w „Gazecie Polskiej” (24.06.2016)