Grill i władza – ze szpitalnego okna

Widziane nie tyle z Brukseli, co ze Strasburga. Jak co miesiąc jestem przez kilka dni na sesji Parlamentu Europejskiego w mieście będącym jedną z trzech „stolic” PE, obok Brukseli oraz Luksemburga (gdzie mieści się część administracji, a przede wszystkim finanse!). Tym razem jednak jest wyjątkowo. Nie dlatego, że to przedostatnia sesja przed wakacjami, bo na intensywności prac to się jakoś nie odbija. Tym razem krążę w tę i we w tę między dwiema nielubianymi przez obywateli (podatników) instytucjami. Kursuję jak wahadło między szpitalem a parlamentem właśnie.

Refleksja pierwsza: nie pytajcie mnie o organizację francuskiej służby zdrowia. Nie odpowiem. Z prostego powodu: być może jeszcze – nie daj Bóg! ‒ będę musiał korzystać ze służby zdrowia gospodarzy europarlamentu. Nie chcę zatem ryzykować zemsty. Powiem dyplomatycznie, by nie urazić żabojadów, a Sarmatom oddać to, co im się należy, że zatęskniłem za polskimi lekarzami i polskimi pielęgniarkami. Tak, tak, dokładnie tak, jak tu Państwo czytacie. Ba, nawet organizacja naszej rodzimej służby zdrowia, przynajmniej w niektórych szpitalach, to prawdziwy Harvard w porównaniu z tym prowincjonalnym college'em w Connecticut.

Cóż, może czas na przypomnienie, starego, polskiego przysłowia: „Cudze chwalicie – swego nie znacie”. A może raczej, bardziej ściśle: znacie, ale nie doceniacie.

Oczywiście nasz system opieki zdrowotnej przeżera gigantyczne środki, a pacjenci czekają miesiącami – i dłużej ‒ na wizytę u specjalistów. Do tego dochodzi bałagan. Ale jeśli w Polsce idę do pierwszej lepszej przychodni, żeby zrobić badanie krwi, to nie boję się nic a nic, bo wiem że jestem w rękach profesjonalistów. A dokładniej ‒ profesjonalistki. Nie wyciągajcie ode mnie zwierzeń czy porównań, jak to jest w Alzacji. Choć oczywiście niektórzy ludzie tutaj też się starają.

Nie piszę o tym po to, żeby się użalać, bo każdy musi mieć swój kawałek czyśćca na ziemi, ale żeby podkreślić, że mamy w naszym narodzie wielki potencjał ludzi wykwalifikowanych, dobrze wykształconych, pracowitych i oddanych swojej robocie. Szkoda, że są o wiele gorzej opłacani niż ich zachodnie koleżanki i koledzy, bynajmniej od nich nie lepsi (delikatnie mówiąc). Tak, stanowczo Polska jest silna potencjałem ludzkim.

Mądra władza to taka, która ten potencjał wykorzysta, a nie będzie wypychać na emigrację, zgodnie ze wskazaniem profesora Janusza Czapińskiego. Tenże ulubieniec mediów, przerażony badaniami sympatii politycznych w najmłodszym pokoleniu Polaków, a także wynikami wyborów w grupie wiekowej 18-29 lat, w brutalnej, a nawet chamskiej formie domagał się, żeby „młoda Polska” wyjeżdżała z Ojczyzny jak najszybciej. Stary cynik, ale przynajmniej w swoich emocjach – szczery.

Kroplówka – kap, kap, kap, antybiotyk spływa osobną rurką, a wieści z kraju spływają takoż. Zdaje się, że coraz bardziej gorąco robi się pod zbiorowym siedzeniem władzy. Władza wierci się, kręci, podskakuje, dymisje składa, ku uciesze podatników, którzy zdają się mieć tę władzę coraz bardziej powyżej uszu, czoła i koka pani premier. Uwaga: pani premier nie ma koka, tak jak pomysłu na rządzenie, gospodarkę, służbę zdrowia (wracamy do naszych baranów), itp., itd. ‒ Ale była to taka metafora...

Na oczach społeczeństwa władza jest grillowana, grilluje się sama (autogrill?), poszczególne frakcje partii obozu władzy z rozkoszą grillują się nawzajem. Jednym słowem: Polska grillująca. Nawet nie myślałem, że polubię to pojęcie...

*felieton ukazał się w „Gazecie Polskiej” (17.06.2015)