Awantura nie tylko „gazowa”

Chciałbym przede wszystkim podziękować Panom, którzy wypowiedzieli cenne uwagi do mojej „Awantury gazowej” z 5 lutego br. Problem niestety leży po naszej stronie, brak jakiejkolwiek reakcji zawierającej konkretne propozycje uporządkowania spraw na styku UE – Rosja rozzuchwala tylko Putina i całą jego mocarstwową tromtadrację.

Klasycznym przykładem stosunków niemiecko rosyjskich jest wypowiedź Ischingera przytoczona w „niezależnej” w kontekście reakcji na, moim zdaniem, skandaliczne wypowiedzi warszawskiego ministra spraw zagranicznych.

Kłania się Poniński i inni „jurgieltnicy”. Czy ktokolwiek w tym rządzie zdaje sobie sprawę, w jaką grę grają Niemcy z Rosją, wypowiedź pana Ischingera nie pozostawia chyba wątpliwości.

Psim obowiązkiem każdego, kto niezależnie od stopnia prawomocności reprezentuje Polskę jest podniesienie alarmu na oczywisty zamach szykowany nie tylko w stosunku do Polski, ale przecież do całej Europy.

Sprawa „gazu” nie jest przyczyną, lecz skutkiem uprawianej od wielu lat polityki współpracy niemiecko rosyjskiej nad stworzeniem nowego układu europejskiego eliminującego wpływy amerykańskie. Koszty tego układu musi zapłacić cała Europa, ale Polska w pierwszej kolejności. Nie ma w tym nic nowego tylko powtórka z osiemnastowiecznej „zmiany aliansów” po śmierci carycy Elżbiety. Wraz z Gottorp Holsteinem na tron rosyjski została wysłana agentka Sophie Friederike Zerbst Anstalt i los Polski został z tą chwilą przesądzony. Obecnie mamy w Niemczech dawną komsomołkę edukowaną w Leningradzie, która z rosyjskim agentem w Niemczech może porozumiewać się nie tylko dosłownie w obu językach.

Ten stan rzeczy był przygotowywany natychmiast po upadku Sowietów w kontaktach Kohla z Jelcynem, tylko że obie strony nie były jeszcze odpowiednio nastrojone.

Pamiętam, że na początku lat dziewięćdziesiątych byłem zapraszany na posiedzenia frakcji chrześcijańsko demokratycznej parlamentu europejskiego / dzisiaj takiej frakcji nie ma ze względu na obowiązującą „poprawność” polityczną, ale myślę, że gdyby to była frakcja judaistyczna lub muzułmańska to ostałaby się/.

Wtedy Kohl pretendował do przewodnictwa w tej frakcji bądź co bądź reprezentującej partie rządzące w kilku krajach EWG z Niemcami i Włochami na czele , a jedyną realną siłę sprzeciwiającą się niemieckiej hegemonii była włoska chadecja. I dlatego zapewne należało ją zniszczyć.

Pamiętam, że na inauguracyjnym posiedzeniu z udziałem przedstawicieli chrześcijańskiej demokracji środkowej Europy Kohl do prezydium zaprosił przedstawiciela Bułgarii, mimo że wszystkim było wiadomo, że największą partią reprezentującą największy kraj była polska chrześcijańska demokracja będąca zresztą członkiem założycielem i światowej i europejskiej unii chadeckiej, a bułgarska chrześcijańska demokracja nie miała wówczas żadnego znaczenia nawet w Bułgarii.

Charakterystyczną dla ówczesnej sytuacji była wypowiedź Andreottiego, że dopóki on jest to jest nadzieja na powstrzymanie niemieckiej hegemonii, ale po jego odejściu droga do niej będzie ułatwiona. I tak się też stało.

Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest ogłoszenie powszechnej mobilizacji dla obrony Polski, ale też i całej Europy przed spiskiem niemiecko – rosyjskim.

Rosja może być partnerem, lecz tylko i wyłącznie dla całej UE, a w dalszej przyszłości połączonych i innych krajów europejskich.

Na czele ugrupowania walczącego o taki właśnie kształt Europy powinna stać Polska, jako zwornik wschodniej i zachodniej części kontynentu.

Ciągle jest tylko aktualne pytanie, kto w Polsce takiej misji się podejmie?