Opozycyjne furie gotowe chlastać warkoczami

Jakoś bez większego echa przeszły pierwsze w tym roku wybory nad Wisłą. A szkoda, bo zarówno ich przebieg, jak i rezultaty mogłyby służyć za wzór kontrastujący z tumultem wzniecanym przez wszelkie polityczne przedsięwzięcia elekcyjne. Myślę oczywiście o plebiscycie “Przeglądu Sportowego” na dziesięciu najlepszych polskich sportowców w minionym roku. Ten konkurs organizowany od lat dwudziestych ubiegłego wieku zmężniał ze skromnej, acz prestiżowej inicjatywy popularnej gazety w medialny show. Dobrze chociaż, że nie zmienił nazwy na Top Twenty. Zapewne się czepiam, ale jako konserwatysta jestem za powrotem do korzeni, może po tylu latach odrobinę chropowatych, lecz tak mało w naszych czasach niezmodyfikowanej w wirze dziejów ciągłości historycznej. Trafiają się zwykle podróbki, wątpliwe, jak ponad wiekowa tradycja ruchu ludowego zaanektowana przez PSL, lub wręcz groteskowe, jak PPS z podręcznym odrażającej kanalii stanu wojennego, w roli lidera.
Tak czy owak plebiscyt wciąż trzyma fason. Jednak konfrontując jego symboliczne zalety z politycznym kociokwikiem wokół wyborów przyznaję, że nasza nawalanka mieści się na globalnej skali gdzieś po środku, między czeską flautą, a brazylijskim tajfunem. Bo jak powiadał Marks, a może Freud, temperament określa świadomość. Czesi mają Szwejka, my Franka Dolasa i CK dezerterów, Brazylijczycy Lampiao, choć on bardziej niż Dolasa przypominał Janosika. Przykłady zaczerpnąłem z różnych operetek, ale taki zestaw nie jest pozbawiony sensu, podobnie jak sportowa dziesiątka wyłoniona z trudno porównywalnych dyscyplin, przy których nawet dziesięciobój, nie wspominając o triathlonie, stwarza wrażenie monolitu.
Wątek plebiscytowy spointuję kilkoma uwagami na marginesie. Po pierwsze, wyniki okazały się zgodne z przewidywaniami i obiektywną hierarchią pretendentów, o co w sporcie wcale nie jest łatwo, gdyż niekiedy popularność asów i asic nie dorównuje ich kunsztowi, choćby w przypadku niektórych bokserów, rajdowców czy… A, mniejsza o szczegóły. I vice versa. Stąd, po drugie, w elitarnej dziesiątce zasłużenie znaleźli się mistrzowie niezbyt znani szerokiej publiczności. Inna sprawa, że nie jestem pewien czy szeroką publiczność można jeszcze utożsamiać z kibicami. Po trzecie, bywały niegdyś dziesiątki, w których nie mieścili się powszechnie znani czempioni z osiągnięciami na międzynarodową skalę, co świadczyło o sile polskiego sportu. Po czwarte wreszcie, czy aby nie powinienem zacząć od tej uwagi, w elicie zabrakło mi szachisty Jana Krzysztofa Dudy, arcymistrza ze światowej szpicy. Ale nie mnie porównywać jego osiągnięcia, dajmy na to, z 47 miejscem świetnego gracza w rankingu równie ekskluzywnej dyscypliny.
Teraz pozostawiam miejsce na internetową robótkę: kopiuj, wklej. Nie zamierzam bowiem być epigonem powtarzającym przemiędlone na niestrawną publicystyczną papkę tematy politycznej bieżączki, te same od miesięcy, jeśli nie od lat. Z ilu list wystartuje w wyborach opozycja? Kazamaty dla pisowskiej kliki. KPO. Obajtek. Praworządność. Niezłomni sędziowie. Szczujnia TVP. Wara od całej prawdy całą dobę w telebimie PO. Afery. Nieudolność władzy. Ziobro. Widmo sfałszowanych wyborów. Mowa nienawiści. Panika w oczach Kaczyńskiego. Bieda z nędzą dziesiątkująca polskie rodziny. Władza zinfiltrowana przez ruskich agentów…
Ta masowa medialna sieczka zawiera mniej przebłysków oryginalnych myśli niż instrukcje sznurowania mokasynów i używania nocników w dzień. Ktoś noże zapytać, czemu więc sam nie błysnę. Też nad tym dumam. Czyżbym samokrytycznie musiał przyznać, że z powodu intelektualnej niewydolności, jak cała reszta mądrali I mąndralin? Być może. Wybieram wszak bardziej frywolną interpretację powodów mej przyczynkarskiej pisaniny. Otóż znudzony bezproduktywną analizą pryncypiów, zamiast rezonować głosem wołającego na puszczy, wolę bawić się marginaliami. Ostatecznie nawet Mikołaj Rej obok dzieł godnych ojca polskiej literatury pisywał figliki. Ja także przedkładam Sztaudyngera nad… Mniejsza o nazwiska.
Zatem na koniec zaprezentuję moje autorskie odkrycie z okolic magla. W mediach coraz częściej pojawiają się nader pyskate damy, dla których i knebel nie stanowiłby tłumika. Nie są to przypadkowe perroratorki, lecz wyselekcjonowane na castingach endokrynologicznych nieokiełznane furie. Ich znakiem rozpoznawczym są warkocze. Początkowo sądziłem, że dorodnymi kosami manifestują swoją nieujarzmioną kobiecość. Jednak nic bardziej mylnego. Warkocze stanowią symbol progresywnej wielopłciowości, bardziej wyrazisty i łatwiejszy do wyeksponowania niż inne atrybuty, nomen omen, uwypuklające melanż płci.
Po prostu sploty kędziorów są jednocześnie warkoczami dziewcząt przed zamęściem i harcapami, spopularyzowanymi w czasach Fryderyka Wielkiego naturalnymi osłonami karków jego żołnierzy. Zaś gwałtownie rozhuśtywane służyły niegdyś mistrzyniom dalekowschodnich sztuk walki do podcinania gardeł wrogom. Niecierpliwie czekam na taki incydent w studiu telewizyjnym. Bo faceci potrafią jedynie wymachiwać ogórkiem.
 
Sekator
 
Ps.

- Rej to ten od trenów? - pyta mój komputer.
- Treny stworzył Kochanowski - wyjaśniam Eustachenu. - A dla ciebie mam figlik a propos passusu o furiach:

”Chłopi wilka żywego w jamie ułapili,
Jaką mu mękę zadać, społu się radzili.
Jeden rzecze: - “Żebyście to źle uczynili,
Byście go bez pokuty w tych grzechach zabili”.
A ci się go radzili, co za pokutę dać.
Ten rzekł: - “Nie możecie go iście lepiej skarać.
Dajcie za moje żonę, nie trzeba mu więcej.
Pewnieć odpokutuje niż do roku prędzej”.