Paroksyzmy nekrofilskiej propagandy opozycji

Jeśli wierzyć Biblii nasz gatunek wywodzi się od Adama i Ewy. Wersja antropologów, że wszyscy jesteśmy potomkami czarnej, wróć, czarnoskórej pramatki, niewiele odbiega od owej rajskiej wizji. Tyle, że wedle Starego Testamentu łączy nas ścisłe pokrewieństwo, zaś
w świeckiej hipotezie jedynie więź przyrodnia, po wielu tatusiach. Tak czy owak jako ludzkość wystartowaliśmy nieźle. Potem jeszcze przez jakiś czas byliśmy wspólnotą pierwotną. Echa tamtych dziejów wciąż mocniej, lub słabiej pobrzmiewają w rozmaitych urojeniach.
A to w przypowieści o Wieży Babel, a to w trącącej seksizmem triadzie Rewolucji Francuskiej: wolność, równość, braterstwo, a to w panslawizmie, a to w utopii komunistycznej, a to w muzułmańskim radykalizmie, a to, na lokalną skalę w ksenofobicznej przyśpiewce: wszyscy Polacy, to jedna rodzina… Ba, niektórzy ojcowie założyciele Unii Europejskiej także przemyśliwali o jednym beznarodowym, bezreligijnym, wykorzenionym z tradycji, światowym państwie, z uniwersalnym językiem migowym i piktogramami dla mediów drukowanych. Końcówką poprzedniego zdania twórczo rozwinąłem ich pomysły.
Wcisnąwszy moherowy beret próbuję okiełznać resztki jeżących mi się włosów. Bo bez głębszej analizy dostrzegam wokół pulsujące z rozmaitym natężeniem ogniska tych wszystkich zagrożeń. Lewactwo, w zależności od zabarwienia, rajcuje rewolucyjna triada z ponurego okresu w historii Francji albo myśl o międzynarodówce komunistycznej z nutką trockizmu, jakże żywa w unijnym parlamencie. Putin często nawiązuje do wspólnoty Słowian. Stany Zjednoczone bez powodzenia usiłują nieść amerykański sen nieprzychylnym zachodniemu modus vivendi ludom.
U nas pęd ku ponadnarodowej wspólnocie progresu przybiera żałośnie groteskowe formy. Elyty za wszelką cenę usiłują pozbyć się piętna nadwiślańskiej zaściankowości. Buce w togach lekceważąc prawa RP mienią się sędziami europejskimi. Celebryci, jak przystało na kosmopolitów, unikają za granicą obciachowej polszczyzny. Niegdyś koniunkturaliści hołdowali Moskwie, dziś Brukseli, ale mimo odwrócenia wektorów, to wciąż ta sama wynarodowiona swołocz, jak mawia pewien kołtun z mojego środowiska.
Moskwa Moskwą, Bruksela Brukselą, Waszyngton Waszyngtonem, a i tak najbardziej zapobiegliwi wizjonerzy o mentalności rabów niezdolnych do pojmowania czym jest naród i ojczyzna, szyją po chawirach zielone sztandary proroka. Bo jeśli islamiści zrealizują swój plan zawładnięcia światem dzięki masowym migracjom i prokreacyjnej wydajności, chorągwie będą jak znalazł. I to, zważywszy na zapaść demograficzną oraz rosnące przyzwolenie do aborcji w kręgu cywilizacji(?) śródziemnomorskiej, szybciej niż zwolenniczki wypatraszania dzieci z macic zdołają się opamiętać.
Na tym właściwie miałem skończyć nie tykając parszywiejącej z dnia na dzień propagandowej bieżączki wściekłej opozycji. Jednak awangarda opluskwiania znów sięgnęła po śmierć jako oręż polityczny. W szpitalu w Pszczynie zmarła kobieta, której lekarze w porę nie przerwali ciąży zagrażającej jej życiu. Trwa śledztwo prokuratorskie. Ale opozycja już wydała wyrok. Tragedię spowodowało orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego Julii Przyłęckiej w sprawie warunków dopuszczających aborcję.
Myślę ze zgrozą do jakich niegodziwości mogą się jeszcze posunąć totalni w walce o władzę po wyeksploatowaniu propagandy nekrofilskiej. Niezrównoważonemu nieszczęśnikowi, który kilka lat temu podpalił się w centrum Warszawy, chcieli zbudować pomnik. Za zasztyletowanie prezydenta Gdańska do dziś obwiniają PiS, bo ich zdaniem mordercę, który tuż przed napaścią wyszedł z kryminału, inspirowała do zbrodni szczujnia TVP Info zainstalowana w jego celi. A programów akurat tej stacji bandziorowi oszczędzono, karmiąc go szczwalnią TVN 24. Samobójstwami homoseksualnej młodzieży nekrofilscy podlece także obciążają zjednoczoną prawicę. Tylko patrzeć, jak na bramach cmentarzy komunalnych w dużych miastach pojawią się epitafia: “Tu leżą ofiary PiS”.
Jedynie o pewnym pajacu udającym pod sejmem martwego, który zmartwychwstał, nim usłużna stacja wyłączyła kamery, funkcjonariusze medialnej indoktrynacji woleliby zapomnieć. Ale echo tego cudu pobrzmiewa w ksywce pewnej radnej Warszawy, wdowa Diduszko.
Z za uchylonego okna dolatuje wycie. Mój przytępiony słuch sprawia, że nie wiem czy to syreny karetek pogotowia przez całą dobę kursujących po stolicy czy skowyt hien cmentarnych manifestujących pod Trybunałem Konstytucyjnym. By ukoić nerwy zamykam okno.
 
Sekator
 
Ps.

- A może to tylko jesienny wicher - sugeruje mój komputer.
- Może - zgadzam się z Eustachym.