Teoria historii pieniądza dłużnego

Teoria historii pieniądza dłużnego

Czyli – jak Żydzi opanowali sztukę operowania pieniądzem.

Fenicjanie wymyślili pieniądze – szkoda tylko, że tak mało.

Ogólnie pieniędzy nie jest za mało i nie  może ich zabraknąć – najwyżej się dodrukuje i zrzuci z helikoptera –   intensywnie drukuje zarówno FED jak  i EBC.  Z helikoptera jeszcze nie zrzucają.

Pismo wymyślono nie po to, żeby tworzyć wzniosłą poezję opisującą miłosne rozterki jakiegoś gamonia, czy moralne dylematy duszy jakiejś damy z kim iść do łóżka. Stworzono je po to by zapisywać transakcje ściśle ekonomiczne na przykład  związane z udzielaniem pożyczek pod zastaw.

Tabliczki pisane pismem klinowym są  dowodem na to,  że starożytni mieszkańcy Mezopotamii doskonale wiedzieli czym jest pieniądz, papier dłużny, umowa kredytowa, odsetki, kara za zwłokę i kary za niedotrzymanie umowy.

Wynaleziono je po to, by zapisywać kto komu i ile  jest dłużny.

Zapisy na nich świadczą również o tym, że istniała tam duża diaspora żydowska a Żydzi trudnili się głównie pożyczaniem pieniędzy ( szekli, talentów, min srebra pod zastaw nieruchomości ).

O tym, że król Nabuchodonozor II podbił Judeę i przesiedlił wielu Żydów do Babilonii wiemy z biblii. Wiemy też, że Żydzi podnieśli okrutny klangor jak to źle w tej niewoli babilońskiej byli traktowani.

Jest na szczęście wiele pozabiblijnych źródeł świadczących  jednak o udanej integracji Żydów z mieszkańcami Mezopotamii. Z dokumentów datowanych na 531 lat p.n.e. wynika, że Żydzi i mieszkańcy Mezopotamii mieli równe prawa.

Żyd o nazwisku Abdajachu był nawet poborcą podatkowym czyli wysokim urzędnikiem państwowym.

Z drugiej połowy piątego wieku p.n.e. pochodzą dokumenty domu Murasu, które zostały znalezione w 1893 r w miejscowości Nippur. W tym miejscu żyli deportowani z Judei przez Nabuchodonozora II w 597 roku p.n.e. Żydzi.
Dokumenty domu Murasu są klasyfikowane jako dokumenty handlowe. Zawierają one szereg wzmianek pisanych po aramejsku oraz wiele aramejskich i żydowskich nazwisk., które wskazują na zachodnio - semickie pochodzenie.

„   Mina srebra, którą posiada Jadach – lama, syn Shames – ladina, stoi przeciwko polom Sa-Marduk -ul-ini, syna Bel-nadina i jego dzierżawców. Te uprawne i nieuprawne ziemie, które znajdują się w mieście Bit-rab-uratu, na brzegu kanału Charrpiquad są traktowane jako zastaw. Srebro […] jedna mina od Jadach-lama, syna Shames – ladina otrzymał Rimut-Ninib, syn Murasu, obciążając Sa-Marduk-ul-ini i jego dzierżawców. On to zapłacił. Nie może być w związku z tym jakichkolwiek prawnych pozwów kierowanych do Rimut – Ninib przez Jadach – lama w stosunku do pól Sa -Marduk- ul – ini. Jesli Jadach -Lama pomimo to wniesie pozew o te pola, ma on zapłacic dziesięć min srebra bez procesu. Ten papier dłużny  wystawiony przeciwko Sa- Marduk-ul-ini i jego ziemiom jako  zastaw dla Jadach – Lama  jest gwarancją dla Rimut-Ninib „

Brzmi jak stworzona przez prawnika poważna umowa kredytowa.  Jej wiek to  2 600 lat. To trzeba najpierw sobie uświadomić.
Szekiel to 8,5 g srebra. Mina to 60 szekli czyli  trochę ponad pół kilograma  srebra. W tamtych czasach złoto było sześć do ośmiu razy droższe nic srebro.
Jadach – Lama był na tyle bogaty,  że mógł w zamian za
„ papier dłużny „ przekazać minę srebra. Mamy wierzyciela, dłużnika, rodzaj zastawu  a nawet kary umowne. Jadach – Lama mógł przekazać tabliczkę z określonym długiem komuś innemu. W ten sposób dług kreował pieniądz.

Pewien bogaty Żyd żalił się dobre sto lat temu, że jego syn jest na tyle głupi, że nie chce uczyć się na lekarza i pewnie będzie musiał zająć się lichwą. Ten niepojętny młodzieniec był później współzałożycielem FED – u. Jak widać do obracania pieniądzem nie potrzeba wielkiej wiedzy tylko odpowiednie pochodzenie.

Najstarszym znanym nam pieniądzem jest srebrny szekiel z Mezopotamii, który powstał około pięciu tysięcy lat temu. Była to po prostu wagowo  pewna ilość srebra właśnie szekiel, który miał około dziewięciu gramów – dokładnie osiem i pół.

Hammurabi współczesny Abrahamowi  pisze w swoim monumentalnym dziele prawnym np., że lekarz, który złoży nieszczęśnikowi jego złamaną kończynę ma otrzymać za to pięć szekli srebra a murarz za postawienie domu za każde trzydzieści sześc metrów powierzchni mieszkalnej dwa szekle. Jak z tego widać już wtedy lekarze zarabiali dobrze a nawet bardzo dobrze.

Szekiel jest zresztą do dzisiaj  nazwą pieniądza w Izraelu. Nic w tym dziwnego, prawda ?

Skoro Biblijny przodek Żydów Abraham miał gdzieś z Mezopotamii pochodzić to  Żydzi brali czynny udział w życiu gospodarczym starożytnych  to pewne. W Babilonii pisali swój monumentalny Talmud babiloński liczący około sześciu tysięcy stron.

Szekiel  nie był monetą. Szekiel po prostu odważano. Sześćdziesiąt szekli  to była jedna mina a sześćdziesiąt min dawało jeden talent.

Monety w Europie  powstały dopiero około siedemset lat przed nasza erą i  początkowo nie służyły wcale do wymiany towarów.

Również procent oraz procent składany nie był starożytnym mieszkańcom Mezopotamii czymś nieznanym. Wręcz przeciwnie był znany i używany. Znane były również umowy kredytowe.

Ich celem było finansowanie handlu zagranicznego z obszarami  Anatolii ( Turcja dzisiejsza ) bądź pomostowe kredytowanie rolników. Od posiania do zbiorów upływa jakiś czas. Żeby obsiać pole potrzebne jest ziarno, siła robocza jakieś nawożenie, nawadnianie. Wszystko to wymaga wkładu finansowego. Również plony trzeba zebrać, zwieść, wymłócić ewentualnie przechować i w końcu sprzedać.

Czas to pieniądz. Skądś to znamy, prawda ?

Ale wystarczyła jedna susza, powódź i ich praca szła na marne. Rolnicy potrzebowali wsparcia finansowego, by znowu obsiać pola. Zwykle kredyt udzielany był w postaci ziarna siewnego z uwzględnieniem procentu. Jeśli złe warunki powtarzały się, to kredyty rosły.

Co siedem lat je umarzano. Inaczej nikt nie byłby w stanie uprawiac ziemi. O tym możemy przeczytać w piątej ksiedze Mojżesza.  W tamtych czasach nie było praktycznie wzrostu gospodarczego. Ten pojawił się dopiero jak zaczęły pracować krosna tkackie najpierw w Anglii a potem wszędzie.

Co znaczy słowo - Babilon ? Znaczy  Brama Boga.

Co ciekawe to te wspomniane przeze mnie tabliczki gliniane z zapisanym długiem nie czekały na spłatę. Wierzyciel puszczał je w obieg tworząc w ten sposób papiery dłużne.