Test na inteligencję

Za mit należy uznać, że UE jest jakąś spójną całością, bo takie myślenie rodzi złe konsekwencje dla „starej” i „nowej” jej części. Nowe kraje nie były przyjmowane z myślą o rozwoju, lecz bardziej z myślą o rynkach zbytu zachodnich towarów i wykorzystaniu taniej siły roboczej. Dlatego też nie należy mieć złudzeń, że obecne groźby UE przeminą, jak niegroźna grypa. Polska jest liderem Europy Środkowo-Wschodniej i każde jej wychylenie, poza normy wyznaczone przez Unię, będzie traktowane jako próba buntu. Kto karze jest panem, karany jest niewolnikiem – ta logika dominuje od ponad 250 lat. I nie jest to tajemnicą. W polskiej przestrzeni politycznej, kulturowej i społecznej, każde powstanie z kolan wymaga współdziałania całego społeczeństwa i niezawodnych sojuszników. Jeżeli nowy rząd, śladem poprzednich, odwróci się od społeczeństwa, zgodzi na jego dalszą indoktrynację i podda się jednostronnym kaprysom UE, przegra swoją przyszłość i przyszłość całego społeczeństwa. Taka jest logika tego okresu.

Ktoś powie, że nie można nie zauważyć wzrostu stopy życiowej statystycznego Polaka. Zgoda, ale również nie można nie zauważyć, że ten rozwój nie ma charakteru ani trwałego, ani państwowego. Pracy jest coraz mniej, a chętnych do wyjazdu na zmywaki zagranicę coraz więcej; PKB rośnie, ale poziom biedy w kraju powiększa się. Gospodarka coraz bardziej traci swój państwowy charakter (nie będzie miał kto nas karmić), stan polskiej armii woła o pomstę do nieba (problem z obronnością); podobny jest stan nauki i niemal każdej dziedziny mającej znaczenie dla naszej przyszłości (wstrzymanie rozwoju). Zamiast polskich fabryk powstają ścieżki rowerowe, kompleksy rekreacyjne, owszem, odnawiane są zabytki, budowane drogi, ale to wszystko z zadaniowej kasy UE, a więc na dłuższą metę nie do utrzymania przez polski budżet. I dalej: nasze oczy mamione są gadżetami; a mózgi nadmuchiwane papką propagandową dla idiotów. Czy na tym polega rozwój, budowanie przyszłości dla potomnych? Przecież to jest prosta droga w kierunku patologii, z którą już zaczyna się walczyć poprzez odbieranie dzieci rodzicom, poprzez wyroki sądowe, ograniczenie prawa do pracy i do rozwoju. A trzeba sobie zdać sprawę, że patologia przeznaczona jest do fizycznej likwidacji… I to właśnie miał na myśli Waszczykowski odwołując się do cyklistów i wegetarian. Większość odbiorców zrozumiała tę przenośnię, prócz opozycji, która nadal liczy na społeczną naiwność. Ale dopowiedzmy: to nie my będziemy oceniać siebie i decydować o sobie, lecz będziemy oceniani przez innych  i ci inni zadecydują o nas. Skąd my to znamy?

Niestety wyżej wymienione zagadnienia trudno znaleźć wśród politycznych i dziennikarskich rozmów. Owszem, jest już lepiej niż było, ale do ideału jeszcze bardzo daleko. O zmianach zadecyduje stan polskiego ducha i umysłu.

Istota
Spraw polsko-niemieckich i polsko-rosyjskich, na gruncie wzajemnego poszanowania i równości, nie sposób pogodzić. Po prostu: w świecie, którego interpretacja nie zmieniła się od ponad 250 lat, mamy diametralnie odmienne interesy. Oznacza to, że siła przyciągania niemiecko-rosyjska niszczy nasze szanse na jakikolwiek rozwój kulturowy i polityczny. Powstała zależność: albo my, albo oni. Tak myślał Bismarck, Hitler i cała pruska machina polityczna; tak myślała Caryca Katarzyna, Stalin i cała doktryna rosyjska. Nic nie wskazuje, aby cokolwiek się zmieniło. Naszą odpowiedzią jest odwzajemniona pogarda – jedyna z niewielu broni upokorzonego. Oczywiście pogarda wynika ze specyfiki historycznej i cech narodowych. Polacy są strona upokorzoną. A mimo to z naszej strony nie ma zgody na bezkrytyczną uległość i pokorę, a z rosyjskiej i niemieckiej na partnerstwo. Na przeszkodzie stoi wciąż kolonialny sposób myślenia.

Długotrwałość zależności i panowania jednych nad drugimi wytworzyła klasę jurgieltników, którzy z uległości i bezkrytycyzmu uczynili sobie receptę na życie. Nie trzeba ukrywać, ze wbrew interesowi wszystkich i wszystkiemu. Kiedyś tytułowali się „towarzyszu”, dziś mówią o jakichś „klubach”, „elicie”, czy czymś podobnym. Wato wiedzieć, że polskiej szlachcie tytuły zaczęto nadawać dopiero w okresie zaborów. Wcześniej wszyscy byli sobie równi.

Dzielenie więc polityków i dziennikarzy na prawicowych lub lewicowych nie wytrzymuje próby czasu i jest wyraźną zasłoną dymną przed właściwym kryterium: propolski lub antypolski. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że pierwsza formuła, zgodnie z tradycyjną polską kulturą, ma szeroki margines i jasne kryteria, natomiast przymiotnik „antypolski” należałoby uzależnić od dwóch czynników: głupoty i wyrachowania. Świat europejski wali się, a tendencje narodowe zaczynają coraz bardziej dominować. Dlaczego więc mamy udawać przygłupów i dyskutować, jak mawiał Wańkowicz: „o d… Maryni”? Poważne czasy wymagają poważnych polityków, dziennikarzy, naukowców i poważnych zachowań. Dla jurgieltników nie ma miejsca. I to jest fundament.

Pytanie kontrolne brzmi: czy UE pozwoli nam na rozwój gospodarczy, zgodny z naszym interesem kulturowym i narodowym? Jeżeli nie, to automatycznie wskrzeszany jest obraz stosunków w całym okresie zaborów, PRL-u i po 1989 r., i to nie tylko w Polsce, ale również w całej Europie Środkowo-Wschodniej, a więc w grę wchodzi czynnik naturalnie kontrolny każdej idei lub współpracy. Odpowiedź jest czarno-biała.

Odpowiedź na istotę
Odpowiedzią nie mogą być demonstracje jurgieltników, czy jak mówią „odrywanych od koryta” lub zwyczajnych naiwniaków, ba, nie mogą być też nimi dodatki rodzinne, czy ulgi podatkowe oraz deklaracje typu „jesteśmy mądrzy waszą mądrością”. Odpowiedzią musi być jasna interpretacja sytuacji Polski i Polaków, naszych celów i dążeń połączonych z wiarygodnymi deklaracjami rządu. Prawdziwą siłą społeczeństwa i rządu jest świadomość statystycznego Polaka jego identyfikacja kulturowa i odporności państwa na zewnętrzną demagogię. Tu nie ma miejsca na rozdźwięki pomiędzy władzami a społeczeństwem.

Każdy Polak musi wiedzieć czym jest dla niego kultura narodowa i do czego potrzebne jest państwo. Nikt, jak dotąd Polakom nie powiedział, czy Polska jest podległa, czy niepodległa – a jeżeli podległa, to w jaki sposób fakt ten przekłada się na jego życie codzienne i jak musi się zachowywać, aby zmniejszyć swoje i państwowe uzależnienie? Polacy stracili płaszczyznę odniesienia i skalę porównawczą – większość nie wie w jakim kierunku ma się poruszać i jak ma się zachowywać? Ma złe wykształcenie humanistyczne i niedostateczną wiedzę historyczną, która zawsze jest dobrym doradcą i zawsze pokazuje perspektywę każdego zjawiska. Dopóki stan ten nie ulegnie zmianie, nie może być mowy o jakiejkolwiek wspólnocie celów i sukcesie. Emocje politologiczne w niektórych przypadkach są może uzasadnione, ale na pustce intelektualnej może grać każdy. Wygrywa zwykle silniejszy. Wiedza, oraz zbudowane na jej podstawach wyczucie, studzą emocje i zwykle wyznaczają racjonalne rozwiązania.

Zakończenie
W mediach rozlega się krzyk na wszystkie strony. Jedni politycy UE obrażają nas, drudzy zwracają uwagę, aby nie drażnić Polaków sankcjami, bo się obudzą i zaczną rozrabiać. W kraju głosy podzieliły się na: „za” i „przeciw”. Rząd znalazł się jakby na drugim planie. Ale warto zdać sobie sprawę, że taki hałas zawsze miał podwójne lub potrójne dno. Nie jest też tajemnicą, że w Niemczech niewiele dzieje się oddolnie – to niemiecka specyfika. Nie ważne czy Berlin, czy Bruksela, ta kakofonia niczego dobrego nam nie wróży, zwłaszcza w kontekście słów Putina, który zauważył, że nie są ważne granice, lecz ważna jest wola ludzi. Skojarzenia fatalne, ale trzeba przyznać, że sformułowanie niezwykle demokratyczne.

Wypowiedź Putina wprawdzie nie dotyczy nas bezpośrednio, ale trudno nie zauważyć, że krytyczne głosy wobec Polski rozbrzmiewają coraz donośniej wokół nas. Po raz pierwszy pojawiły się również na demonstracji w Kijowie. Owszem, krzyk unijnych polityków może wyrażać obawy przed utratą niemieckich medialnych wpływów i zmniejszenie finansowych korzyści, ale można je zobaczyć też jako artyleryjskie przygotowanie do czegoś innego.
Głos Putina może, ale oczywiście nie musi, być zapowiedzią wznowienia walk na Ukrainie, albo wręcz aneksji części jej terytorium. Trzeba mieć świadomość, że Rosja ze swojego zaplecza żywnościowego nie zrezygnuje nigdy (tak samo, jak Niemcy nie zrezygnują z ziem odzyskanych). A więc wola separatystów w dwóch regionach wschodnich Ukrainy może wypchnąć kolejną falę emigracji, tym razem w pierwszej kolejności do Polski. Przygotowanie „artyleryjskie” może mieć dwa kierunki: 1. zamknięcie granicy z Polską, co przyczyni się do likwidacji strefy Schengen i zrobienia z Polski drugiej Ukrainy, 2. sukcesu Rosji na terenie  Europy, bowiem rozdźwięk pomiędzy UE a Rosją nastąpił po otwarciu wewnętrznych granic. Niemcy po takim zmiękczeniu będą skłonne do podzielenia się wpływami – w tradycyjny sposób. Gdy interes Stanów Zjednoczonych nie zostanie naruszony, nie kiwną palcem.

Wyssane z palca? Być może, ale czy nierealne? Tak czy siak, całą UE można uratować tylko poprzez przeorientowanie jej w duchu odrzucającym neokolonializm i neomerkantylizm. Spór Polski z UE nie ma charakteru ideowego, bo ani Bruksela, ani Berlin nie będzie z Polska dyskutowały. Logika dziejów podpowiada, ze to początek wewnętrznej wojny o przetrwanie. A skoro tak, to my wszyscy razem i nasz nowy rząd dostaliśmy test na inteligencję. Tak to wygląda z perspektywy żabiej.