Koty

  Późną wiosną uczestniczyłem w ciągu miesiąca w trzech pogrzebach. Każdej z tych  śmierci towarzyszyły moje osobiste, niełatwe refleksje i żal. Przypuszczalnie dlatego, że znajduję mocne oparcie w wierze, moje zafrasowanie przy okazji tych smutnych pożegnań było wszakże  mniejsze niż moja żałość w obliczu cierpienia przyrody spowodowanej przez te koty. Obserwowałem, jak od samego przylotu ptaków i rozpoczęcia okresu lęgowego krążyło wokół mojego domu przynajmniej pięć kotów. Penetrowały teren, czaiły się ukryte albo  w bezruchu, cierpliwie czekały na  nieuwagę ptaka. Są to zwierzęta syte, dobrze utrzymane. Polowały li tylko dla zaspokojenia swojego instynktu łowieckiego. W żadnym z kilku niżej położonych gniazd, jakie obserwowałem, nie zostały odchowane pisklęta.  Znajdowałem martwe ptaki, te z rodziny drozdowatych, co najwyżej trochę nadjedzone. Nie ostały się nawet sprytne rudziki, zwykle gniazdujące gdzieś w zakamarkach budynków gospodarczych. W starych porzeczkach zawsze było jakieś gniazdko, tym razem  żadnego - całe dnie leżało tam przebiegłe kocisko. Z roju ptaków, jakie pojawiły się na wiosnę , postały nieliczne, dające znać o swojej obecności śpiewem, który brzmiał nienaturalnie, mając za tło ciszę a nie ptasi rozgardiasz, jak to onegdaj bywało.
  Rozmawiałem o tej sytuacji z fanatyczną miłośniczką przyrody i kotów. Zdobyła się jedynie na  podsunięcie mi bezsensownego rozwiązania: miałbym odwiedzić wszystkich sąsiadów, do których przypuszczalnie należały te koty i poproszenie ich, aby trzymali swoje zwierzęta pod kluczem. Zapytałem ją czy swoje siedem kotów też byłaby gotowa zamknąć. Wiem, że nie.  Jej ostateczna odpowiedź jest wyrazem bezmyślności, obłudy, ucieczką przed własną odpowiedzialnością i wykrętem. To sztampa i reguła, że   ktoś taki, kompetentny z racji zamiłowań i stosownego wykształcenia, ucieka  od  trzeźwej oceny  i szerszego spojrzenia na tą sprawę.  Uciekają przed tym wszyscy, bowiem wałęsające się koty widać wszędzie: w miastach, na przedmieściach, na wsi, na skraju lasów. Trwa wielkie mordowanie ptaków. Liczba gryzoni została skutecznie pomniejszona przez człowieka za pomocą   arsenału trucizn. Kot przestał pełnić rolę zwierzęcia współpracującego z człowiekiem, a stał się bardziej zabawką a najbardziej krucha cząstka ekosystemu z kolei jego zabawką i ofiarą. Trudno wniknąć w mniej eksponowane interakcje na styku działalność człowieka – przyroda, ale przedstawione tu okrucieństwo zespołu drapieżników tworzonego przez ludzi i koty widzi chyba każdy. I  każdy chyba odczuwa potrzebę naprawy tego.
  Zostawmy w tej chwili szczegóły, zostawmy te niewinne koty. Uogólnijmy to:  pojawił się jakiś palący problem społeczny. W jego obrębie widać masę złego: egoizm, bezmyślność, bezradność, bezkarność. Czy społeczeństwo polskie lub jego dowolna część  potrafi sobie poradzić  z tym samo? Bez odwzorowywania i małpowania  przepisów zagranicznych. Bez czekania na instrukcje od Unii Europejskiej i oenzetowskich agend. Jeśli nawet ten nasz społeczny rozum jest malutki, to w imię ogólnego dobra powinno się go zacząć używać, może się rozwinie. Posłuży temu oczyszczanie przestrzeni publicznej z kłamstwa oraz inercji, zarówno tej obywatelskiej jak i urzędniczej. Znalezienie skutecznego, szybkiego rozwiązania  w jednej, w kilku kwestiach uwolniłoby z czasem pełnię energii społecznej, pozwalającą rozprawić się z tym, co fałszywe i niesprawiedliwe.