Państwo ze styropianu

Po dzisiejszej konferencji premiera zalewającego aferę Wprost nie mogłem nie postawić sobie pytania. Kto ma prawo destabilizować państwo?

Czy prawo do destabilizacji państwa mieli Bronisław Komorowski i Donald Tusk w latach 80 ubiegłego wieku? Przecież według rządzących wówczas państwem byli inspirowani przez CIA i odwetowców z Bonn. No a przecież budowały się przedszkola, szkoły, drogi a wytop stali i produkcja okrętów szła cała parą. Przez wentyle kabaretowe dało się jakoś oddychać (śmiech to zdrowie). Gdyby wszyscy zgodzili się, że kiełbasę zwyczajną kupuje się po 10 plasterków tak jak teraz wędliny to dałoby się żyć. Że co, że artyści musieli się wysilać aby oszukać cenzurę? Jakie piękne i wartościowe dzieła wówczas powstawały mimo tej opresji.

Czy Bronisław Komorowski i Donald Tusk mieli prawo do destabilizacji państwa w roku 2007? Pamiętam jak publicznie w TVP rwali rozporządzenia rządu Jarosława Kaczyńskiego, nawoływali do rokoszu, nawoływali do niepłacenia abonamentu TV, jak cieszyli się jak dzieci z prezentu pod choinkę po aferze taśm Beger. A przecież budowane były przedszkola, szkoły i wędliny już można było kupić na plasterki bez kolejek. Poziom długu publicznego spadł do głębokości Rowu Mariańskiego wobec obecnego zadłużenia. Niestety ale pojawiły się i złe strony, kabarety zamiast tradycyjnie gnębić rządzących ostrzem satyry zaczęły dowalać wyłącznie opozycji. Poziom satyry spadł do poziomu gadzinówki partyjnej propagandy. Artyści generalnie zaczęli wyraźnie dołować pod wpływem zbytniej wolności. Zamiast wielkiej literatury i poezji zaczęli grzebać drzewcami od flag narodowych wekskrementach domagając się uznania tego za dzieło sztuki od traktowanej jak pospolitych durniów gawiedz.

Podsumowując, należy sobie postawić pytanie. Kto w tej aferze jest czynnikiem destabilizującym państwo? Czy są to dziennikarze, czy ci którzy ujawnili w wyniku ich działań swoje prawdziwe zamiary wobec uczynienia z państwa partyjnej stajni.

W dniu 4 czerwca obchodzono hucznie 25 rocznicę zakończenia pewnego długotrwałego procesu destabilizacji państwa.