Obywatele równi i równiejsi

Media właśnie podały, że „naczelny dyrektor Państwowych Portów Lotniczych dogadał się ze związkowcami planującymi strajk w związku z restrukturyzacją przedsiębiorstwa”. Podobno „związkowcy wywalczyli pozostawienie dla pracowników z co najmniej 10-letnim stażem pracy 36-miesięcznych odpraw”. Kiedy to przeczytałam, opadły mi ręce. Miesiąc temu media ujawniły, że średnia pensja w PPL wynosi ponad 9 tys. zł brutto. To oznacza, że „średniacy” z 10-letnim stażem pracy otrzymają od państwa czyli od nas równowartość mieszkania w prezencie. W warunkach warszawskich jest to albo kawalerka w centrum albo dwa pokoje na obrzeżach stolicy. Pracownicy z wyższymi od średniej zarobkami mogą dokupić sobie jeszcze np. samochód.
Powiem szczerze, że nie rozumiem tego rozdawnictwa. Gdyby taki gest miała firma prywatna, to ma do tego prawo. Chociaż naiwnością byłoby sądzić, że nie „odbije” sobie odpraw pracowniczych w cenach swoich produktów. Kiedy 10 lat temu skomentowałam w banku wygraną przez klienta w sądzie sprawę, dotyczącą prowizji uiszczanych od wpłacanych na własne konto pieniędzy, usłyszałam od pani kasjerki, że bank ma zamiar „odbić” sobie straty na innych prowizjach (sic!).
Tak się składa, że również pracuję w publicznej instytucji od wielu lat, ale… na umowę zlecenie. Kiedy zepsuła mi się pralka i chciałam zakupić nową, najtańszą, za 1 tys. zł na raty na 12 miesięcy, otrzymałam w sklepie odmowę ze względu na formę zatrudnienia. Gdyby tak się przydarzyło, że zostałabym nagle zwolniona z pracy, od następnego miesiąca nie miałabym za co żyć. I ktoś mi powie, że nie egzystujemy w rzeczywistości Orwellowskiej, w której obywatele dzielą się na równych i równiejszych.