Fukushima. Prawda o obecnej sytuacji jest ukrywana! Cz.I

Z radionuklidów uwolnionych do środowiska w wyniku katastrofy w Fukushimie bodajże najgorszy jest izotop cezu Cs-137. Posiada on okres połowicznego rozpadu ok. 30 lat, co wcale nie oznacza, że po 60 latach "będziemy go mieli z głowy". Po 60 latach nierozłożona pozostanie 1/4 początkowej masy, po 120 l.1/8 itd. Najgorszy kłopot polega na tym, że Cs-137, z uwagi na chemiczne podobieństwo do potasu, wchodzi do łańcuchów pokarmowych i to zarówno w ekosystemach wodnych, jak i lądowych. Niebezpieczeństwo stanowi to, że takie organizmy jak np. ryby planktonożerne (śledzie, sardynki) kumulują radioaktywny cez w wątrobie, śledzionie i w tkance mięśniowej, konsumując skażony zooplankton. Z kolei zjadające je drapieżniki - pacyficzne łososie, dorsze, morszczuki, mintaje i inne takie, podnoszą poprzeczkę znacznie wyżej, wykazując w swych tkankach koncentrację CS-137 nawet kilkunastokrotnie wyższą niż u swych ofiar. Szczytowy element piramidy troficznej (wielkie ryby drapieżne w rodzaju rekinów i dużych tuńczyków, jak i ssaki morskie) jeszcze kilkunastokrotnie podbija stawkę... Czy jest się czego bać? Czy zrezygnować z jedzenia ryb morskich? Otóż, co widać zresztą na schematach cyrkulacji oceanicznej w podanych linkach, Morze Ochockie - z którego pochodzi popularny mintaj i inne podane wyżej ryby (oczywiście z wyjątkiem tuńczyków) wydaje się być mało narażone na skażenie Cs-137. Co więcej, z załączonych linków nie wynika, aby badania amerykańskie i kanadyjskie zarejestrowały skażenie wód wschodniopacyficznych - nie mylić z Dalekim Wschodem! Konkludując - nie popadajmy w panikę, ograniczając tylko konsumpcję niewiadomego PO..chodzenia tuńczyka... Smacznego!