Z Ziemkiewiczem po góralsku

Wymyślili pod Tatrami, a ks. prof. Józef Tischner rozgłosił na całą Polskę, że są trzy rodzaje prawdy: Święta prawda, też prawda i g…o prawda. (W zapisie fonetycznym brzmi to lepiej: Świnto prowda, tyz prowda i g…o prowda.)  Pierwsza z  tych prawd jest oczywista i niepodważalna; druga nosi wszelkie znamiona prawdopodobieństwa i oznacza, ze w zasadzie z rozmówcą się zgadzamy, może tylko akcenty wypadałoby inaczej rozłożyć. Co do trzeciej prawdy, wiadomo – jej głosiciel trafił kulą w płot. Tak się składa, że wszystkie te rodzaje prawdy zawarł Rafał Ziemkiewicz w swoim rozbudowanym tekście p.t. „Kaczyński wygrywa Polskę. Jak tego dokonał?” (Do Rzeczy nr 12) Jak tego dokonał?
 
Zacznijmy od świętej prawdy jaką jest główna teza artykułu, że Prawo i Sprawiedliwość, które przez dłuższy czas nie mogło przebić „szklanego sufitu” i notowało poparcie wyłącznie żelaznego elektoratu, staje się oto w oczach Polaków realną alternatywą dla obozu rządzącego. Spłowiały jakoś i wyblakły strachy na Lachy, czas zweryfikował socjotechniczne sztuczki, oddzielił ziarno od plew i coraz większa liczba ludzi po prostu przyznaje rację Jarosławowi Kaczyńskiemu i PiS-owi. Ziemkiewicz wskazuje tutaj dwa obszary zgodności poglądów – i trzeba się z nim zgodzić. Pierwszym obszarem jest niezgoda na kłamstwo smoleńskie oraz „coraz bardziej oczywiste fałszerstwa i zaniechania oficjalnego śledztwa”. Szereg czynników, wśród nich kompromitujące władzę ekshumacje i oraz – cytuję za Ziemkiewiczem – zdemaskowanie kłamstw o „psychologicznych naciskach” (oficjeli na pilotów – przyp. moje) – odczytanie z kopii czarnej skrzynki komendy odejścia, zdementowanie ustaleń o obecności w kokpicie gen. Błasika, o rzekomej kłótni na lotnisku czy przechwałkach „debeściaków” – zniweczyły wiarygodność władzy. Święta prawda.
 
Drugim obszarem, gdzie konsekwentna polityka Prawa i Sprawiedliwości zdaje się zbierać owoce, jest stosunek do Unii Europejskiej. Stosunek Polaków do UE nacechowany był przez lata  syndromem postkolonialnym. „Zachód – czytamy – wyidealizowany w czasach PRL do granic absurdu, jawił się nam jako kraina nieprzebranej obfitości dóbr materialnych, ale także jako przewyższający nas o niebo „biały człowiek”, który się nami w swej dobroci zaopiekuje, pokieruje nami, wykształci nas, zapewni nam dach nad głową i kieszonkowe.” I dalej: „Polityczna siła Tuska oraz prestiż elit były efektem postrzegania ich jako namiestników Europy na Polskę i dlatego wydawało się, że nic im nie jest w stanie trwale zaszkodzić.” Jednak kryzys gospodarczy sprawia, że z Zachodu mogą przyjść do nas kłopoty i to nie tylko w postaci rewolucji obyczajowej – ale te realne, ekonomiczne. Wychodzi więc na to, że „mohery miały rację” gdy nie chciały skakać na główkę do tego europejskiego basenu. Pisze Ziemkiewicz: "To otwiera uszy Polaków, i coraz bardziej otwierać będzie, na ignorowane dotąd wezwania do narodowej dumy, patriotyzmu i dbania o swą tradycyjną tożsamość.” Święta prawda.
 
Na tym kończy się jednak protokół zbieżności. Pisząc o Smoleńsku rozwija Ziemkiewicz tezę, że „od samego początku prace zespołu Macierewicza szły w kierunku gromadzenia dowodów zamachu.” Niby nic w tym stwierdzeniu zdrożnego i chciałoby się je skwitować po tischnerowsku: tyz prowda! Jednak Autor idzie za ciosem i rozwija tę tezę w kierunku świadomej, bez mała cynicznej socjotechniki PiS-u, mającej za cel mobilizację zwolenników w słusznej sprawie oraz zrozumiałe dla ludzi objaśnianie rzeczywistości w opozycji do narracji władzy.
 
Hm, jakoś nie do końca mogę się z tym zgodzić. A wiec wszyscy jesteśmy wodzeni za nos przez szczwanego politycznego lisa Jarosława Kaczyńskiego? Jest to teza, panie Ziemkiewicz, dość mocno uwłaczająca tym wszystkim ludziom dobrej woli, w tym licznym polskim naukowcom, którym w sprawie katastrofy przyświeca jasno określony cel – dojście do prawdy. A poza tym – proszę posłuchać uważnie samego Kaczyńskiego, który tak odpowiada na pytanie: Czy trzy lata po katastrofie smoleńskiej można już z dużą dozą pewności powiedzieć, co się stało rankiem 10 kwietnia 2010 r.?
 
- Możemy powiedzieć, co się na pewno nie stało. Nie stało się to, co podaje oficjalna wersja zdarzeń zaordynowana przez MAK i przyjęta przez komisję powołaną przez premiera Tuska. Wiemy natomiast, że mieliśmy do czynienia z szeregiem niebywałych wydarzeń, jeśli chodzi o przygotowanie tej wizyty i o sam lot. Święta prawda.
 
A teraz trzeci rodzaj prawdy serwowany przez Rafała Ziemkiewicza w przywołanym artykule. Wielu fanów Autora złapie się za głowę, ale on naprawdę twierdzi, że dojście Kaczyńskiego do władzy w Polsce jest na rękę Putinowi i - co więcej - pogląd ten wyraża publicysta z pełną dezynwolturą: „…trzeba być kompletnym głupcem, by nie domyślać się, dlaczego (Putin) nie ma nic przeciwko temu, by PiS (…) „podpalił Polskę”. Nie tylko nie ma nic przeciwko, ale wręcz jest to dla niego wymarzony rozwój sytuacji. Przecież nie ma nic dla Rosji korzystniejszego niż Polska rządzona przez „straszliwych faszystów” Kaczyńskiego, przeciwko której w Europie łatwo będzie rozpętać nienawistną nagonkę, jeszcze większą niż przeciwko Węgrom Orbána.” G…o prawda.
 
Autor zakiwał się w gąszczu kwiecistych określeń i zgubił sens. Posuwa się nawet do insynuacji, że J. Kaczyński ma świadomość, iż sięgnie po władzę tylko dzięki „rosyjskiemu przyzwoleniu”. (Innymi słowy to Putin miałby zainstalować w Warszawie rząd PiS.) To pomieszanie z poplątaniem. Czyżby jeden z najwybitniejszych polskich publicystów nie wiedział, że Putinowi nic już do szczęścia nie potrzeba, gdy ma w bliskiej zagranicy Tuska i Komorowskiego? Najlepsi dla moskiewskiego władcy są wszak Polacy, których Europa kocha, byle tylko nie przeszkadzali w osiąganiu imperialnych celów Rosji. Jarosław Kaczyński tak spolegliwy raczej nie będzie. Spolegliwy nie był również jego ś.p. brat, który uwierał Rosję niczym kamień w bucie i pewnie dlatego zginął.