Dialog z hieną w tle

Mimo, że nie mamy przyjemności (ani pecha) znać się osobiście, znany publicysta i były polityk Waldemar Kuczyński zajął się w felietonie zamieszczonym w Wirtualnej Polsce kimś takim jak ja. Zajął się, poddał bezlitosnej analizie, po której powinienem schować się do mysiej dziury albo spalić ze wstydu. Mój profil nakreślony został w ciemnych barwach. Małe to pocieszenie, że nie tylko ja jeden mogłem poczuć się tak dotkliwie sportretowany, że – jak to się mówi – mam towarzystwo. Prawda jaką odkrył autor felietonu jest ponura. Kim zatem jestem w oczach Waldemara Kuczyńskiego?
 
Otóż okazało się, iż jestem członkiem groźnej sekty. Co więcej, biorę udział w rebelii przeciw obecnemu państwu,  przeciwko politycznemu kształtowi Polski – rebelii pod wodzą Jarosława Kaczyńskiego. Cechuje mnie nastrój wojowniczy oraz agresja wobec uznanych za wrogów, a nadto pogarda dla tych „co nie z nami” (czyli dla lemingów). Inaczej mówiąc, wrogość i pogarda dla trzech czwartych narodu – bo tylu Polaków, wg Kuczyńskiego, nie chce władzy PiS.
 
Obnażona przez publicystę sekta składa się oczywiście z samej partii Prawo i Sprawiedliwość oraz środowisk wokół PiS o radykalizmie i zajadłości większej niż sama partia. Do sekty należą również katolicy spod znaku Tadeusza Rydzyka włącznie z ulegającą mu częścią hierarchów i kleru oraz odłam polskiej prawicy skrajnie nacjonalistycznej, niemal faszyzującej. To właśnie w takim gronie zamierzam wywołać powstanie styczniowe 2013 roku i dążę do konfrontacji powodując nieszczęście kraju niczym niezawinione, w czasie bez chmur nad Ojczyzną.
 
Nie wiadomo czy śmiać się, czy płakać z prostackiego wywodu Kuczyńskiego na temat jak to wraz podobnie myślącymi oszołomami podpalamy Polskę. On sam najwyraźniej traktuje śmiertelnie poważnie swoje katastroficzne wizje przewrotu politycznego i zamachu na demokrację i niczym wołający na puszczy apeluje, by sekta i jej guru opanowali się i zamiast burzyć kraj podjęli dialog z oponentami.  Oto próbka jego stylu: Najbliżsi Jarosława Kaczyńskiego przeszli do świata duchów. Może więc oświeceni mądrością zaświatów (podkr. moje) podpowiedzą mu: wyprowadź swe rzesze ze świata ułudy, wróć do realnej Polski zacznij ja poprawiać w dyskusji, w dialogu, a nie przez destrukcję i wojnę. 
 
Dobrze, a więc rozmawiajmy. W ramach rozmowy, czyli dialogu, ciśnie się na usta kilka pytań:
 
Czy zamiar zgłoszenia konstruktywnego wotum nieufności i powołania rządu fachowców z niepartyjnym premierem prof. Piotrem Glińskim na czele to objaw rebelii? Czy dozwolone prawem wielotysięczne manifestacje w obronie Telewizji TRWAM i wolności słowa w Polsce także są objawem rebelii? Czy jest takim objawem domaganie się debaty publicznej i naukowej dyskusji w sprawie katastrofy smoleńskiej (a dziś jeszcze oczekiwanie, by TV publiczna wyemitowała film „Anatomia upadku”)? A może jest nim próba odwołania w Sejmie nieudolnego ministra zdrowia?
 
Chciałbym również w ramach dialogu zapytać Autora, jaką wartość merytoryczną ma stygmatyzowanie i etykietowanie przeciwników (określenia: „wódz”, „sekta”, ”faszyzujący”) oraz czy godzi się przypisywać przeciwnikom politycznym niecne intencje?   (Wg Kuczyńskiego takie intencje ma jak rozumiem większość Kościoła instytucjonalnego – domyślam się, że z wyjątkiem ks. bpa Tadeusza Pieronka i ks. Kazimierza Sowy, którzy naturalnie przepełnieni są dobrymi intencjami.)
 
Jak powszechnie wiadomo hiena cmentarna to określenie złodzieja czerpiącego korzyści z czyjejś śmierci. Najczęściej są to korzyści materialne, ale mogą być i inne. Korzyścią może być przecież zaszkodzenie przeciwnikowi. W ramach dialogu chciałbym zapytać Autora jak określić należy próbę politycznego dyskontowania śmierci Jadwigi Kaczyńskiej  przez Tomasza Nałęcza, który jeszcze przed pogrzebem Matki mówił o J.K: Ta śmierć jeszcze bardziej go osamotni, będzie jeszcze bardziej pełnym bólu odyńcem szarżującym na barykady.
 
Nie oczekuję sensownej odpowiedzi, ponieważ Kuczyński przywołał pogląd Nałęcza w tonie aprobatywnym (dopiero Wirtualna Polska poczuła się w obowiązku przypomnieć, że Tomasz Nałęcz za te słowa przepraszał). Sam swoim niewczesnym dowcipkowaniem (owo oświecenie mądrością zaświatów) wystawia sobie najlepsze świadectwo i przywołuje skojarzenie z wiadomym zwirzęciem. Ale – jak dialog, to dialog – sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało.